Wenslijst

Met het nieuwe jaar in aantocht is het natuurlijk een mooi moment om terug te kijken op het oude jaar en te zien wat het zoal gebracht heeft. Die terugblik deed me realiseren dat mijn goede voornemens me meestal frustreren, aangezien ze bestaan uit dingen die ik zelf actief moet doen of laten. Dus nu heb ik besloten dat ik het me makkelijk maak komend jaar. In plaats van voornemens ga ik wensen hebben. Het schijnt dat als je die de kosmos instuurt, ze uiteindelijk uitkomen.

Dus bij deze wens ik, in willekeurige volgorde, (o.a.) dat ik in 2010 eerder naar bed zal gaan. Ik wens orde in de chaos. Ik wens meer etentjes met fijne mensen. Ik wens inspiratie. Ik wens uitdagingen. Ik wens dat oma me dit jaar nog herkent. Ik wens verre reizen. Ik wens vriendschap. Ik wens zin om te hardlopen. Ik wens een mooi gebit. Ik wens dat al mijn vrienden gelukkig blijven (zij die dat zijn) of gelukkig worden (zij die op weg zijn). Ik wens succes. Ik wens een reisje naar New York. Ik wens dat Dexter snel weer doorgaat. Ik wens liefde. Ik wens meer betaalbaar biologisch eten. Ik wens mooie momenten. Ik wens lichtheid. Ik wens een concert van Rufus in Nederland. Ik wens leuke laarsjes. Ik wens dat ik mooie films mag maken. Ik wens kracht. Ik wens kansen. Ik wens duidelijkheid. Ik wens rust Maar bovenal wens ik een mooi jaar.

Gelukkig nieuwjaar.

Ellen

Het mooie van kerst is in mijn geval dat ik cadeautjes krijg. Een daarvan was dit jaar een cd die ik van mijn broertje kreeg (die mijn hint, zijnde: 'ik wil wel graag de nieuwe Nederlandstalige cd van Ellen ten Damme en Ilja Leonard Pfeijffer', goed had opgepikt). Ik had een fragment langs zien komen op tv en wilde wel eens meer weten. Wat ben ik blij met dat idee!
Toen ik in eerste instantie de teksten las, hoorde ik er Acda en de Munnik-achtige melodien bij. Mannenstemmen die ontroeren, hartverscheurende melodieën, tweestemmig gezang dat tot tranen roert (bij mij althans best vaak). Maar door Ten Damme niets van dat al. De teksten worden er niet minder mooi of hartverscheurend van, maar het is allemaal niet zo zwaar. Sterker nog, het lijkt haast vrolijk.

Alles

Eens in de zoveel tijd herlees ik Bill Brysons A Short History of Nearly Everything. Deels omdat ik de meeste inhoud dan alweer vergeten ben, deels omdat ik het steeds weer bijzonder vind om me te realiseren wat het allemaal inhoudt. Met 'het' bedoel ik dan in feite alles, zoals ook de titel van het boek impliceert. Alles: het heelal, de sterren, de aarde, de deeltjes, de celkernen, het Higgsveld. Uiteindelijk gaat Alles volgens mij om de nietigheid der dingen.
Er zijn naturlijk al tig (meer wetenschappelijkere) boeken hierover geschreven, net zoals er talloze films en documentaires zijn waarin het ons wordt uitgelegd (een soort soft-porno versie is What the bleep do we know?). Deze week zag ik De Bovenkamer, een televisieprogramma van Teleac waarin Jan Jaap van der Wal praatte met Robbert Dijkgraaf over het heelal. Dankzij Bills boek wist ik het eigenlijk wel al. Maar het liet me weer realiseren hoe bizar het allemaal is. In dit geval is 'het' iets specifieker. In dit geval gaat 'het' om ons. De aarde, de mensen, het gedoe. Als de zon een grapefruit is, zijn wij een peperkorrel in ons sterrenstelsel, en om ons heen is een oneindig grote ruimte waarvan wordt vermoed dat het slechts een klein deel is van een nog grotere ruimte. En daar zijn we dan. We maken ons druk, vaak om gekke dingetjes. We leven, planten ons voort, doen ons ding.
Aan de ene kant maakt het me licht misselijk, om me bewust te worden van mijn nietigheid. Ik kan me zorgen maken over de dag dat de zon ontploft, tot ik me realiseer dat ik mag hopen nog zestig jaar mee te mogen maken van de 75.000 die 'we' nog hebben. Dan word ik me opeens vooral bewust van mijn eigen eindigheid. Aan de andere kant maakt dat besef dat ik alles uit wil halen wat er in zit. Nu! Gelukkig vergeet ik relatief snel wat ik allemaal gelezen heb en kan ik terug naar de gekke dingetjes om me druk om te maken.

Kerstsfeer

Nog even en het is alweer voorbij, althans, dit deel van de feestdagen. Na wat zoeken leek me dit liedje nog het best passend.

Radio kijken

Het zal vast weer 'die tijd van de maand' zijn. Dan komen de feestdagen er ook nog aan, met de bijbehorende vrede op aard. Tel daarbij op de verplichte gezelligheid, die mij altijd een beetje tegen de haren in strijkt, en je hebt een perfect recept voor onverklaarbare emotionele aanvallen. Althans, in mijn geval. Wat dat inhoudt? Dat ik door de meest vreemde oorzaken, op de meest onmogelijke momenten helemaal vol schiet. Bijvoorbeeld bij het horen van Flappie in de Blokker, of bij het zien van de groenteboer op de markt die ondanks de verschrikkelijke kou even in zijn handen wrijft en mij voor heel weinig geld heel veel groenten verkoopt. Een van de dingen die mij deze dagen gegarandeerd tot tranen roert is Serious Request. Drie mensen, zes dagen, in een glazen huis, die non-stop muziek draaien, zonder te eten, om geld op te halen voor malariapreventie (dit jaar).
Ik vind het concept op zich wel aardig, ook omdat ik dan weer even op de hoogte ben van de muziek die momenteel in is. Maar verder is het natuurlijk gewoon radio, drukke radio, met tv erbij. En toch, toch schiet ik eens in de zoveel tijd vol. Als ze overschakelen naar de andere landen waar hetzelfde concept is overgenomen (dit jaar Zweden, Zwitserland en Kenia). Of als kleine kindjes hun rapportgeld komen brengen voor een liedje. Gerard Ekdom in een blauw pakjes als Mega Toby. Dat soort sentiment.
Aan de andere kant verbaast het me dat ze ieder jaar weer meer geld weten in te zamelen. Waarom kon dit bedrag dan eerdere jaren niet gehaald worden? En is het geen crisis? Ze zijn er nog niet, dus wellicht valt het tegen, maar ik vermoed dat ook dit jaar weer alle records verbroken worden. Mooi moment om weer even te huilen.

Aangezien de linkjes van de huidige website niet werken, bij deze een fijn filmpje van twee jaar geleden.

Superieur

Dagelijks voel ik hoe ik tekort schiet. Als ik bijvoorbeeld internet bankier bij de ING. Dat zou eigenlijk bij de Triodosbank moeten zijn (waar je overigens niet per internet schijnt te kunnen bankieren). Of als ik bij de H&M kleren koop, omdat ik nou eenmaal winkelen haat en ze daar veel hebben. Of als ik de daklozenkrantverkoper met een licht verontschuldigende knik voorbij loop zonder het krantje te kopen dat ik toch nooit las. Maar er is één moment waarop ik me nog wel eens superieur wil voelen aan mijn medemensen. Dat is aan de band bij de Albert Heijn. Als ik mijn boodschappen uit mijn mandje heb gehaald, en de band vol ligt met bakjes tofu, biologische couscous, tomaten, komkommer, pasta, melk, yoghurt, en natuurlijk een fair trade sapje en dito chocoladereep van Verkade. (Dat zijn dan de dagen waarop ik geen verse pasta, wasmiddel, deo of koekjes koop. Op een bepaald moment komen de bio stroopwafels je neus uit.) Maar op goede dagen kijk ik dus slinks naar de boodschappen van de mensen voor en achter me in de rij en voel ik me goed. Daar kunnen hun Euroshopper of AH Exellent niet aan toppen.

Nou ja, het is maar een momentje. Maar ik word er dan toch even blij van, dat ik mijn eigen kleine bijdrage lever aan een betere wereld.

Renee

Eens in de twee weken sta ik in haar woonkamer, naast haar piano en probeer ik een fractie te bereiken van wat zij kan. Ze begeleidt me, terwijl ik braaf toonladders zing en haar aanwijzingen probeer op te volgen. Soms doet ze even iets voor, waarmee ze onbedoeld mij mijn nietigheid laat beseffen. Haar stem heeft een kracht die je omver kan blazen. Ze kan fluisterend zingen, maar ook uithalen vanuit het diepst van haar ziel. Met nonchalante gebaren strijkt ze haar rode haren uit haar ogen, terwijl ze intussen de mooiste melodieën op de piano speelt. Soms lijkt ze een meisje, dan weer een stoere vrouw, ze heeft een energie waar je u tegen zegt. Renee van Bavel zingt. En mij raakt ze er in ieder geval mee.
Op 5 december werd ze tweede tijdens de Nekkawedstrijd in Brussel (waarvan je hier de opnames kan zien). Daarmee won ze onder andere een tournee door België (september 2010). In de tussentijd is ze natuurlijk ook nog gewoon in Nederland te zien. Mis haar niet!
In de tussentijd oefen ik thuis braaf verder op mijn toonladders en liedjes. Het is helemaal niet erg om zo'n voorbeeld te hebben.

Herinneringen

Waarom verzamelen mensen herinneringen? Waarom willen we met z'n allen zo vasthouden aan het verleden? Ik moest er aan denken toen ik mijn e-mail zat uit te zoeken en steeds weer de keuze moest maken: weggooien of in een mapje bewaren? Waarom bewaar ik oude e-mails in een mapje? Sterker nog, ik heb tig mapjes. En niet alleen voor mails, ook voor foto's en documenten van oude projecten. Thuis heb ik dozen met oude kaarten en brieven, dagboeken vol gebeurtenissen en herinneringen, albums met plaatjes van verre plaatsen. Waarom?
Om er eens in de zoveel tijd doorheen te bladeren. Om de herinnering die ergens in mijn systeem verborgen zit weer een sprankje leven in te blazen. De vraag blijft: waarom? Omdat het me maakt wie ik ben? Omdat gebeurtenissen uit het verleden wellicht geen garantie voor de toekomst zullen zijn, maar wel een bevestiging van het heden?

Met enige regelmaat (eens in de zoveel jaar) blader ik door mijn oude dagboeken, en denk oude gedachten, meestal van treurige aard. Een keer per jaar kijk ik in fotoalbums en verlang ik naar die verre oorden. Iedere keer als ik mijn e-mail open zie ik die mapjes die me herinneren aan mensen, momenten, plannen. Uiteindelijk zijn het meestal herinneringen die me op zijn minst melancholisch stemmen. Beter zou het zijn om juist al die ballast weg te gooien en steeds weer met een schone lei te beginnen. Waarom moet er fysiek bewijs zijn van gebeurtenissen die hoe dan ook in je geheugen zitten?
Ik zou willen dat ik het kon. Maar ik hecht te veel aan die tastbare aandenkens. Van mijn handschrift van toen ik tien was, van het fotoalbum waar ik avonden achter elkaar aan gewerkt heb. En, om eerlijk te zijn, ik hou ook van de dramatiek, van het verdriet of het verlangen dat ik er mee kan oproepen. Als ik dat eens in de zoveel tijd bewust doe, hoef ik de rest van de tijd er niet mee bezig te zijn. Kan ik me dan bezig houden met de toekomst.

Pijn

Pijn doet rare dingen met je. Het maakt dat je je nergens anders meer op kan concentreren. De wereld om je heen is opeens stukken minder belangrijk, het enige dat aandacht vraagt, zijn de steken, het bonzen of de druk. Ik heb het niet over emotionele pijn, dat is weer van een andere orde. Ik heb het over echte, lichamelijke pijn. Het gevoel dat maakt dat je midden in de nacht opeens tot actie wil overgaan, om er maar vanaf te komen. Of waardoor je iedere dag het gevoel hebt dat iemand je speldenprikjes over je hele lijf toedient. Hoofdpijn waardoor je voortdurend bliksemflitsen denkt te zien.
Ik ken mensen die voortdurend pijn hebben, zelf heb ik er gelukkig weinig last van. Eens in de maand een flinke hoofdpijn, suffe ongelukjes die waarschijnlijk voorkomen hadden geworden. En wekelijks spierpijn van de yoga, maar dat voelt dan zogenaamd weer 'goed'.
Des te vreemder is het dat je je soms bewust in de pijn stort. Om iets aan jezelf te verbeteren. Een ingegroeide teennagel, spataders of, zoals in mijn geval, een nieuwe kies. Redenen genoeg om de keuze te maken het aan te gaan, maar op le moment suprème, en in de aanloop ernaar toe, vroeg ik me toch plotseling af waarom ik dat nou zou doen. Waarom zou ik mijn lijf, dat prima functioneert, zich soepeltjes voortbeweegt en zonder veel problemen mijn leven leidt, opeens in die wezenloze staat van zijn brengen? Waarom zou ik me bewust in een avontuur storten waardoor ik nachten niet slaap (van de pijn, niet om andere redenen), ik allerlei nare middeltjes moet sllikken en ik mijn focus op de rest totaal kwijt raak? En dat, terwijl al die mensen die dagelijks pijn hebben er alles voor over zouden hebben om mijn gezonde, imperfecte maar pijnloze, lijf te mogen hebben. Beschaamd moest ik bekennen dat er in dit geval maar één antwoord geldt: ijdelheid.
Wie mooi wil zijn moet pijn lijden.

Devendra

Jaren geleden zag ik hem tijdens het Holland Festival in het Bimhuis. In de aanloop naar het festival had ik me geprofileerd als de Devendra-aanhanger, naar aanleiding van het kleine fotootje dat in het programmaboekje stond. Ik deins niet terug voor oppervlakkigheid. Gisteren stond hij in Paradiso. Ik had bewust nog geen kaartje gekocht onder het mom van 'de zoete inval', ook al wist ik dat ik sowieso wilde gaan. Het is toch veel leuker om gewoon op de avond zelf naar Paradiso te fietsen, een kaartje te kopen en een mooi concert te zien. De site had de afgelopen week nog niet gerept van een uitverkochte zaal, en op basis van eerdere ervaringen verwachtte ik ook niet dat het zo'n vaart zou lopen.
In de regen stond ik in de rij. Een rij! Ik dacht dat deze voor een andere band zou zijn, maar nee, deze rij was voor Devendra. Het gerucht ging al rond en bij de deur werd het pijnlijk duidelijk dat er geen kaarten meer waren. Daar stond ik dan, beregend en wel. Samen met een jongen (petje, alternatief baardje) die ook nog op een wonder hoopte, bleef ik staan wachten. Je weet maar nooit. De eerste tonen klonken uit de grote zaal, het publiek juichte. Ik visualiseerde mijn terugreis alvast door diezelfde regen, waarna ik thuis dan maar naar zijn cd zou gaan luisteren. Plotseling kwam een jongen naar buiten gerend. 'Are you looking for a ticket?' vroeg hij, terwijl hij me lichtelijk verwilderd aankeek. 'Yes, both of us,' gebood de eerlijkheid me te zeggen. Hij duwde een printje in mijn hand en rende weer naar binnen. Vertwijfeld bleef ik staan. De jongen met het petje stond er eerder, moest ik hem niet dit kaartje geven? Misschien was hij wel een grotere fan? Ik durfde niet naar binnen te gaan, maar wilde mijn papiertje niet weggeven. De jongen keek me aan. 'Wacht je nog op iemand?' Nee, maar eigenlijk moest hij dit kaartje toch krijgen? 'Dat is toch niet jouw probleem? Als hij homo was geweest had ik geluk gehad. Ga naar binnen!'
Aldus geschiedde.
Devendra maakt zogenaamde freakfolk, of New Weird America, een mengeling van folk, rock en Manu Chao-achtige liedjes. Hij heeft dan ook een heel gemengd publiek: meisjes in korte rokjes, jongens in zwart overhemd en grote horloges en vooral heel veel mannen met baarden en veel haar. Dat laatste is niet zo heel vreemd, als je weet hoe Devendra en zijn band er uit zien, maar ik wist niet dat er zoveel bebaarde jongens in Amsterdam rondliepen. Bij het uitlopen van de zaal ontmoette ik ook de jongen met het petje weer, die even na mij ook een kaartje had gekregen. Buiten was het eindelijk droog.

Doclab

Een van de onderdelen van het IDFA is DocLab, het nieuwe media programma, dat dit jaar in het teken stond van Live Stories. Tijdens het festival werden in de bioscoopzaal 'nieuwe films' vertoond, die ter plekke ontstonden. Hoe dat kan?
Je neemt een handvol filmmakers, een internetaansluiting en een beamer. Die filmmakers hebben allerlei geweldige filmprojecten bedacht, die gewoon via het net te zien zijn. Ter plaatse laat je ze op die sites willekeurige verhalen aan klikken, waardoor een film ontstaat die er eerder niet was.
Werkt het? Als je, zoals ik, houdt van het feit dat overal verhalen inzitten, dan wel ja. Dan zijn de filmpjes van bijvoorbeeld camerawar.tv om te smullen. In dit geval zeker, omdat er een item bijzit waar ikzelf een jaar geleden in NY getuige van was. Op de site kan je de films in chronologische volgorde of op thema kijken. Uiteindelijk is het een kwestie van intuïtief doorklikken.
Zo ook bij 6 biljon others, een documentaire project dat geïnitieerd is door Yann Arthus Bertrand, die van die prachtige luchtfoto's. Een jaloersmakend filmproject, waarbij verschillende teams van 2 mensen de wereld over reisden om vijfduizend mensen te interviewen, die zo de wereldbevolking representeren. Van geheel andere aard, maar ook mooi is The Ninth Floor, een wat meer kunstzinnig project waarbij stilstaande beelden (foto's) van verslaafden begeleid worden door hun eigen uitspraken over hun leven.
Toch waren er ook mensen in de zaal die lichtelijk teleurgesteld naar buiten kwamen omdat ze geen hele film gezien hadden, maar ook naar pratend mensen achter een katheder moesten kijken. Die hebben duidelijk het programmaboekje niet heel goed gelezen. Want daarin stond toch duidelijk het concept beschreven.

De bioscoopzaal ervaring heeft mij juist vooral geprikkeld om het net weer eens op te gaan. De gehele website van DocLab maakt dat ik toch zin krijg in de feestdagen: terwijl iedereen gezellig samenklont met familie en vrienden ga ik filmpjes kijken. Waneer iedereen dan op 4 januari uitgedijd en wel op kantoor alleen maar kan praten over het konijn of het vuurwerk, heb ik tenminste mooie verhalen te vertellen.

Zaalwacht

Als enthousiaste IDFA bezoeker heb ik de afgelopen dagen mijn eigen kleine rituelen ontwikkeld. Het flesje water voor aanvang van de film in het houdertje (de enige fijne bijkomstigheid van Pathe filmzalen), mijn tas onder mijn stoel, mijn jas om me heen zodat ik die nog om kan slaan mocht ik het koud krijgen. Dat soort dingen.

Een van de kleine geneugten is mijn lange rits kaartjes, die ik graag aan één stuk houd. Omdat het iedere keer weer fijn is om bij het inlopen van een film die rits nonchalant uit je zak te kunnen halen en het juiste kaartje voor de zaalwacht te tonen. Ik weet dat dat wellicht een beetje sneu overkomt, maar het feit dat andere frequente bezoekers dezelfde neiging vertonen, heeft me gerustgesteld. Zo zijn wij nu eenmaal. Vaak scheur ik het onderste stukje al los, zodat ze dat alleen nog van het volgende kaartje hoeven af te scheuren. Dat gaat sneller, en het stelt mijn rits kaartjes veilig van breken.

Tot vandaag. Ik was niet goed voorbereid, was op het laatste moment komen aanfietsen én ging nog koffie halen. Met koffie in de ene hand en mijn fietssleutels, handschoenen en kaartjes in de andere liep ik naar de zaalwacht. Terwijl ik haar het juiste kaartje voorhield zei ik dat ik graag alles aan elkaar wilde houden, maar voordat ik klaar was met spreken had ze de oude kaartjes al afgescheurd. 'Dat was dus juist niet de bedoeling,' zei ik, terwijl zij (oudere vrouw, lelijke trui, stom haar) onverstoord het juiste kaartje van de andere afscheurde. Mijn hart brak. 'En bedankt. Ik wil wel dat kaartje terug', zei ik zo vinnig mogelijk. Je moet toch wat. Met de koffie nog steeds in de ene, en mijn fietssleutels, handschoenen en nu drie risten kaartjes in de andere hand liep ik de zaal in.
Het eerste half uur van de film heb ik me eigenlijk alleen maar zitten opwinden over die zaalwacht. Tot ik uiteindelijk bedacht dat ze waarschijnlijk geen vrienden heeft, ze het allemaal ook niet begrijpt en ze vast een moeilijke jeugd gehad heeft. Na afloop overwoog ik om mijn lege koffiebekertje te laten staan, om toch nog een soort van wraak te hebben. Maar ja, zo zit ik nou eenmaal niet in elkaar. Ik probeer mee te denken met de mensen. In tegenstelling tot sommige anderen...
Die kaartjes heb ik overigens thuis weer aan elkaar geplakt.

Verwachtingen

Soms heb je van die momenten waar je een hele lange tijd naar uit kunt kijken. Van die momenten die grootse verwachtingen oproepen, momenten die een licht lijken te zijn in een verdere donkere omgeving. Je telt de dagen af, je maakt je voorstellingen van wat er zal gebeuren. Van hoe je je zult voelen, van wat het met je zal doen. Heel soms worden al die verwachtingen en ideeën ook daadwerkelijk realiteit. Het is zelden zo, maar de spreekwoordelijke uitzondering zal toch de regel moeten bevestigen. Soms beleef je zo'n moment ten volste en weet je precies dat je je het zo had voorgesteld. Dan begrijp je opeens wat men bedoelt met ' in het nu leven' en 'mindfulness'.
Zo'n moment zou een bruiloft kunnen zijn, of het huwelijksaanzoek dat eraan vooraf gaat. Een bijzondere vakantie of reis. Een liefde die zich plotseling openbaart.

Ik had het vandaag, bij een film. Ik zag The Yes Men Fix the World, en was anderhalf uur blij. Echt blij. Over wat ik zag, en over dat het zo was hoe ik het bedacht had en over hoe blij ik ervan werd.

Wie hun werk kent zal niet veel nieuws zien. Deze film toont een herhaling van acties die ook al te zien waren in hun eerdere documentaire die passend The Yes Men heette, maar hun acties zijn zo ontzettend inspirerend, en zo humoristisch, dat ik er in ieder geval geen genoeg van kan krijgen. Een documentaire die tot denken aanzet, tot heel veel hardop lachen en hopelijk ook tot actie. Ik keek al weken uit naar deze vertoning, en was achteraf verschrikkelijk blij dat al mijn verwachtingen waren uitgekomen.

Strijdlustig

Ik ben de afgelopen dagen de wereld al enkele malen over gereisd. Het verveelt nooit. Of het nu de zoektocht naar milieuactivisten, de verhalen over antrax, of de landen waarin shocktherapie (economisch en maatschappelijk) werd toegepast zijn, ze verbazen allemaal. Tijdens het IDFA wordt een enorme hoeveelheid informatie over bezoekers heen gestort. Cijfers, diagrammen, anekdotes, noem het maar op. Als je één film per dag ziet kan je die nog aan, bij drie of meer niet. Dus maak ik aantekeningen. Of krabbel ik in onleesbaar handschrift bij het licht van de film in een boekje. Maar daardoor onthoud ik wel dingen, en blijven me mooie beelden of citaten bij.
Zoals: The dictionary is the only places where succes comes before work (High School), of: I'm a tiger (The Audition).
Wat me de eerste dagen ook is opgevallen is dat de muziek van Philip Glass weer erg in is, ik heb hem in zeker drie films gehoord. En dat veel verhalen hoe dan ook aan Zwitserland gelinkt kunnen worden (onder andere omdat daar de V.N. zit natuurlijk).

Ik vind het heerlijk, al die verschillende verhalen. Maar ik merk ook dat ik iedere keer weer strijdlustig uit de zaal loop (Ja! We moeten iets doen tegen deze voedselindustrie! Ok, vanaf vandaag help ik mee aan de strijd tegen slavernij! Ojee, ik moet nu mensen waarschuwen tegen genetisch gemodificeerd voedsel!), om even later lichtelijk gedeprimeerd te worden van het besef dat ik in mijn eentje niet al die verschillende zaken kan steunen. Ze zijn allemaal belangrijk en iedere strijd moet gevochten worden, maar niet door een handjevol IDFA bezoekers. Heeft het dan allemaal geen nut? Jawel, want wij weten het nu, en we zullen erover praten. Nu maar hopen dat anderen ook luisteren.









Tot en met aanstaande zondag kan je films kijken bij het IDFA. Kom ook!

Beroemd

Wat is het met beroemd zijn? Waarom willen zoveel mensen het zijn? Wat is de grote aantrekkingskracht ervan? En waarom zijn er zoveel oninteressante mensen beroemd? Of is eigenlijk iedereen interessant genoeg om beroemd te kunnen zijn? Al deze vragen, en nog veel meer, gingen door mijn hoofd toen ik naar De school voor Reality TV keek. Hierin toont Wim Schepens hoe New Yorkers, Amerikanen, getraind worden om succesvol deel te nemen aan (audities voor) realityshows. Workshops 'Jezelf presenteren' (Under pressure, I'm sharp, I think fast, I act fast and I can actually place where I want to be.) 'Audities doen' (I have never had friends, but I want them to see me on tv and regret that they never befriended me.) "Prep your own wardrobe' (The stress influences peoples performances and him knowing each day what to wear, eliminated some of that stress for him.), je kunt het zo gek niet bedenken. Natuurlijk verdient de organisatie lekker geld, en natuurlijk wordt er al nagedacht over dependances in LA, Australië en Engeland.



Maar ik kom er dus niet zo goed uit. Sommige mensen willen beroemd worden. Ongeacht hoe. Andere mensen kunnen iets heel goed, zoals pianospelen, verhalen vertellen of grapjes maken. In beide gevallen lukt het een aantal om daadwerkelijk in de schijnwerpers te staan, de ene met wat meer watt dan de ander. Is er nou een verschil tussen hen? Zijn de eerste oppervlakkig, omdat ze zichzelf verkopen aan de duivel en de tweede kunstzinnig omdat ze talent hebben? Of is talent eigenlijk ook maar een toevallig ontdekt kunstje, waarvoor zo iemand helemaal niet hard heeft hoeven werken, terwijl de eerste groep heeft aangetoond doorzettingsvermogen te hebben om hun uiteindelijke doel te bereiken?

En hoe zit het met de mensen die wel talent hebben maar er verder niets mee doen? Of mensen die hun talent niet interessant vinden en iets heel anders nastreven? Zouden die niet eigenlijk gedwongen moeten worden om hun talent te gebruiken? En, o jee, zouden er ook mensen zonder talent zijn? Welk verhaal zou daar dan achter zitten?

IDFA

Over een paar dagen begint het IDFA weer; tien dagen vol interessante, ontroerende, mooie en heftige documentaires. Ik verheug me al weken. Ik kan niet wachten tot de lichten langzaam uitgaan, onderstaande trailer (gemaakt door Jaap Drupsteen) klinkt, en ik me kan verliezen in de werelden van anderen. Het gevoel dat erbij hoort, om om tien uur op een doordeweekse ochtend met een kopje koffie in een zaal met twintig anderen naar een Amerikaanse school uit de jaren zestig af te reizen. Of om op vrijdagavond, tussen honderden andere mensen me te begeven naar eenfilm over water. Ieder moment is weer anders, ze zijn allemaal heerlijk.

Afgelopen weekend heb ik dagenlang gelezen, geselecteerd en gepland, om eindelijk tot een prachtig schema te komen. Volgende week duik ik onder, om 25 films te zien, over Afrika, kapitalisme, wereldverbeteraars, mondialisme en muziek. En ik ga ongevraagd (want dit is tenslotte mijn uitlaatklep en wie het niet wil weten leest het lekker niet) mijn conclusies hier achterlaten.
Voor iedereen die nog wat tijd moet doden volgende week, koop een kaartje voor: The Yes Men Fix the World, Tapped, Food Inc. U.N.ME of The Miscreants of Taliwood, om er maar een paar te noemen. Voor iedereen die alvast een fijn voorproefje wil, bij deze een link naar een van mijn favorieten van vorig jaar (die je wellicht in 2 delen moet kijken, ivm het programma waarin hij speelt). Pas op, je zou er wel eens een bewuste consument van kunnen worden..

Mad Men

Ze roken de godganse dag, ook zwangere vrouwen., Ze drinken al voor het middaguur hun eerste whisky of cognac en je kunt hen zelfs achter het stuur lurkend aan een fles sterke drank zien. De mannen behandelen vrouwen alsof het mindere wezens zijn, ze beledigen hun gesprekspartners keihard maar wel met een vriendelijke glimlach. Ze zijn Mad Men.

Mad Men speelt zich af in de reclamewereld van de jaren zestig op Madison Ave in New York. De serie draait om Don Draper, een gelikte jongen die niet alleen op zijn werk, maar ook privé prachtige illusies verkoopt. Zijn vrouw Betsy is mooi en wil meer dan moeder zijn in een ingeslapen buitenwijk. Naast zijn gezin en zijn werk heeft Don ook zijn handen vol aan de vrouwen in zijn leven.

Ik ben al maanden verslaafd. Aan de sfeer van de jaren zestig, die je terug ziet in uiterlijkheden (kapsels, kleding, meubilair) en gedrag (het roken en drinken en gesprekken, maar ook familieverhoudingen, relaties, ambities). De geweldige dialogen, de intriges, de verhaallijnen. Eens in de zoveel tijd zijn er van die series die je de werkelijkheid even laten vergeten. Zo was er hiervoor Six Feet Under. En nu is er dus Mad Men.

Voor een ieder die nog steeds niet weet waar ik het over heb: foei! Koop de dvd en zorg dat je niets te doen hebt de komende dagen.

Poes

Vroeger had ik een witte knuffelpoes, die met haar voorpootjes naar voren en achterpootjes naar achter gestrekt lag. een soort tochtstrip zeg maar. Zij heette Tamara (dus was het een zij). Tamara ging mee logeren, lag iedere nacht braaf naast me in bed en mocht zelfs de operatiekamer in toen ik op mijn achtste aan mijn oog geopereerd werd. Na de operatie scheen te zijn doorgegeven aan mijn ouders dat Tamara van Oort naar de recovery was gebracht...

Jaren later kwamen de katten van vrienden logeren. De kleinste werd nogal hardhandig behandeld door de grotere kat, wat bij mij en mijn toenmalige huisgenoot genoeg medelijden opwekte om voor te stellen het beestje een nieuw huis aan te bieden. De oude baasjes gingen akkoord. En zo kwam Persil in mijn leven. Voor de goede orde: haar vorige eigenaren hadden haar deze naam gegeven. Wij kwamen er al snel achter dat ze ook op Strepsil reageerde. What's in a name.

Persil maakt me blij. Ze huppelt door het huis, wacht me op als ik na een lange dag thuis kom, kan in de raarste houdingen liggen en is een enorm levend knuffelbeest. Ze maakt me ook gek. Zo kan ze onafgebroken urenlang miauwen zonder enige reden, zet ze haar scherpe nageltjes in al mijn meubilair en heb ik sinds de dag dat ze in huis kwam geen nacht meer door kunnen slapen zonder door haar gestoord te worden op een of andere manier. Ik ben ervan overtuigd geraakt dat ze erger dan een kind is, omdat ze niet opgroeit. Zoals ze nu is, blijft ze voor altijd.

Ik probeer niet te vaak over haar te praten, want ik haat mensen die het alleen maar over hun katten hebben. Alsof het kinderen zijn. Maar als ze dan 's ochtends, na een nacht lang rondrennen, op mijn hoofd springen, miauwen en aan de deur krabben totdat ze eindelijk in de slaapkamer mocht, naast me ligt, met haar pootjes over haar neus gevouwen, dicht tegen me aan.... Dan wil ik alleen maar foto's maken en iedereen vertellen hoe leuk ze wel niet is. Ik vrees de dag dat ik ooit wellicht echt moeder word.

Bed

Ik denk al dagen aan een groot Hästings bed. Zo'n bed dat tien keer zo groot is dan een normaal bed, waar je in principe in zou kunnen leven. Het lijkt me heerlijk om daar in te liggen. Een tijdje op mijn rechterzij, effetjes een slaapje doen, en dan hup op links voor dezelfde exercitie. En dat dan maanden achter elkaar.
Met een donzen dekbed, dat wollig om je voeten ligt, die geen ijsklompjes of klef bezweet, maar precies goed zijn. Met je neus net boven het dekbed uit, je haar in de war van het draaien. Héél soms zou ik er dan even uit komen. Om naar de wc te gaan of om een kopje thee te zetten (alhoewel het ideale bed natuurlijk een kastje met thee en een waterkoker ernaast heeft). Verder droom ik dan gewoon lekker wat voor me uit. In mijn slaap of met mijn ogen open. Dan droom ik de wereld zoals ik hem zou willen zien, zonder dat ik er enige moeite voor hoef te doen. En dan soms even een film kijken, om mijn zinnen te verzetten.
Ik denk dat ik in een vorig leven een bruine beer of een woelrat ofzo was. In ieder geval een beest dat aan winterslaap doet. In slaap vallen in september en eind april mijn ogen weer open doen. Het lijkt me wel wat.

Levenslessen

Mijn oma werd in september 86. Ze werd geboren in Bocholtz, groeide op in het roomse Zuiden, trouwde met een man die van haar hield, en waar zij van hield, en kreeg een dochter. Tegen alle druk van vooral de pastoor in bleef het daarbij, zodat ze dat ene kind later een goede toekomst konden bieden. Ze emigreerden naar Canada maar kwamen na twee jaar terug toen bleek dat haar ouders niet mee konden. Haar geliefde overleed toen zij 57 was, en sindsdien is er nog één platonische liefde geweest. Aan mijn oma's lijf geen polonaise. Tot anderhalf jaar geleden woonde ze in haar eigen flat, en kroop ze twee keer in het jaar op een stoel om de gordijnen af te halen en te wassen in de badkuip. Zo'n vrouw is mijn oma.

Als ik haar vraag of ze gelukkig is met het leven dat ze geleid heeft knikt ze ja. Ze had een lieve man, een geweldige dochter, en fijne kleinkinderen. Ze heeft gereisd, alhoewel ze dat nu alleen nog maar weet omdat ze zichzelf op foto's ziet staan.
In de tijd waarin ze opgroeide was een geen ruimte voor ambities en dromen. Na de basisschool ging ze schoonmaken bij een Mevrouw. Toen ze trouwde stopte ze met werken om voor haar gezin te zorgen. Ik weet niet of ze zichzelf gek maakte met dromen van grootse daden, waarvan ze wist dat ze niet realiseerbaar waren.
Vroeger ging ze dansen met mijn opa. Nu loopt ze steeds krommer, zich vasthoudend aan leuningen, looprekjes of armen. 's Ochtends duurt het een half uur voordat haar stramme ledematen weer op gang zijn gekomen. Desondanks gaat ze, wanneer het weer het toelaat, nog elke dag een uur of drie wandelen, tegenwoordig met rollator.

Ze woont in een bejaardentehuis en voelt zich nutteloos. Dat verbaast me, want zoveel deed ze hiervoor toch niet? En daarnaast, zo op het einde van je leven mág je toch ook niets meer hoeven doen? Ze vind het echter vreselijk dat anderen haar kamer (slecht) schoonmaken, dat ze de was schoon en gevouwen terug krijgt. Ze ergert zich aan 'die oude mensen' om haar heen. Als ik haar zie, zo'n vier keer per jaar, verzucht ze voornamelijk dat ze me zo weinig ziet. Als ik een gesprek met haar probeer te hebben luistert ze met een half oor, omdat ze 'het toch allemaal niet meer begrijpt', zoals ze zelf zegt.

Ik probeer te begrijpen waar haar onvrede vandaan komt, hoe het kan dat ze opeens minder gelukkig is. Zij leerde me namelijk altijd dat je niet zo veel nodig hebt om gelukkig te zijn. Dat je het moet zoeken in de kleine dingen. Maar misschien moeten zelfs die kleine dingen een bepaalde grootte hebben. Want als ze te klein worden, als je wereld te klein wordt, als je bijna niets meer zelf kan doen, dan voel je je minder mens.
Sinds ik me kan herinneren roept ze dat ze honderd wil worden, "maar dan wel als ik helder blijf". Ze wordt langzaam minder helder, maar ik zie haar nog wel zo oud worden. Ik hoop alleen met heel mijn hart dat ze de vrouw blijft die ze is. Misschien ietsje minder helder, maar wel nog steeds met haar humor en haar relativerende blik op het leven.

Afscheid

In het gunstigste geval weet je dat het er aan zit te komen. Dan is er een datum, of een vermoeden, of op zijn minst stille hints.
Het nadeel daarvan is dat je langzaam maar zeker je gevoel kunt opbouwen. In het begin is het een steentje, dat ver weg op je pad lijkt te liggen, maar dat geen grote hindernis lijkt te zijn.
Wanneer de datum (laten we daar gemakshalve even van uit gaan) dichterbij komt, zie je dat het steentje groter is geworden. Eerst was het iets dat in je schoen in een holletje onder je teen gekropen was, nu zit het gewoon vervelend onder de bal van je voet. Je kunt er al niet meer omheen. Naarmate de tijd verstrijkt kruipt het naar je maag, waar het doorgroeit tot een flinke kei. Het is er niet altijd, maar als je eraan denkt, of soms op onverwachte momenten, voel je opeens hoe hij meedeint met de bewegingen van je buik. Hij groeit tot hij ongeveer zo groot als een baksteen is.
Dan, plotseling, zo snel dat het lijkt alsof je per ongeluk even niet hebt opgelet, doe je je ogen open en sta je voor een immens hoge berg. BAM. Zie daar nog maar eens onopgemerkt langs te komen.
Dat gaat dus niet. Je moet eroverheen. Of er doorheen desnoods. En als je dan boven aan de top bent, en je alweer kunt uitkijken naar de rest van je weg, ben je alleen maar uitgeput en moe. Zo moe dat je die weg niet eens ziet. En je alleen maar probeert te zien hoe het pad naar beneden loopt.

Het mooie is dat veel afscheid niet voor altijd is en dat er een weerzien zal zijn. Hoe dan ook. Dat zijn de takjes onderweg, waar je je aan kunt vastklampen zodat je niet uitglijdt.

Seizoenen

Ik hou niet van seizoenen. Althans, ik hou niet van vallende blaadjes, koude handen op de fiets, regenbuien die de hele dag door de stad striemen, waarvan je weet dat je er niet aan zult ontkomen, omdat je op zijn minst even aardappelen en andijvie moet gaan kopen. Ik hou ook niet van de dagen die bij sommige seizoenen horen. Sinterklaas, kerst, oud en nieuw. Mag van mij allemaal op één hoop worden gegooid en gedelete. Weg ermee. Gezelligheid kan ook anders.
Ik kan niet schaatsen en ik ben vegetariër, dus ijspret en boerenkool met worst gaan ook aan me voorbij. En dan de dramatiek van het nieuwe jaar, dat je zin hebt in een frisse start, maar dat de kou buiten je weerhoudt van enig initiatief dat daartoe zou kunnen leiden. En dan heb ik het nog niet eens over het einde van de winter, als je je echt niet meer kan herinneren hoe het voelde om de warme zon op je huid te voelen, en je lippen steeds schraal zijn en je je zomerkleren weer uit de kast wil trekken maar het nog veel te koud is om daar aan te denken.

Ik hou wel van de geur van de lente, en dat alles open gaat, en nieuw is. Het gevoel dat je de wereld in wil omdat die zo mooi is. Ik hou ook van boswandelingen waarbij je met je voeten door de beukenootjes loopt, en ik hou van Amsterdam, als het ijs glinstert op de grachten en de sneeuw elke brug op een foto van Jacob Olie laat lijken.
Maar vooral hou ik van de zomer, met vrienden op terras of in park, frisse slades met vruchten eten, om elf uur door de stad fietsen terwijl het nog licht is.

Alleen, het duurt nog zo verschrikkelijk lang tot het weer zover is. Ik vrees dat het aantal keren dat ik door de regen moet fietsen vele malen groter gaat zijn dan de boswandelingen die ik zal maken, en dat de sneeuw de eerste uren prachtig ligt te zijn en dan verandert in een grote modderpoel waar je met je fiets kan uitglijden.
Met andere woorden: ik kom er niet uit. Ik houd van kleine momentjes binnen bepaalde seizoenen, en van andere seizoenen in het algemeen. Op dit moment ziet het er niet goed uit. Ik kruip in bed. Bel me maar als de bomen weer gaan bloeien...

Vuur

De avondlucht rook naar verbrand hout vandaag.
Het bracht me terug naar lange nachten rondom het kampvuur met vrienden.
Terwijl ik door de stad fietste zag ik de weilanden, het bos, de duinen. Ik hoorde weer gesprekken, voelde het geluk van het moment daar te zijn waar ik was. Er was bier, wijn, muziek. We praatten, rookten sigaretten, of staarden zomaar een tijdje in de vlammen. De rest van de wereld deed er verder niet toe. Er was geen rest, wij waren er, verder niets. Het was goed zo.
Onze huid brandde nog na van de zon van die dag, onze ruggen waren koud omdat ze van het vuur afgekeerd waren. Hoe later het werd, hoe dieper de gesprekken, alhoewel we later niet meer wisten welke geniale ideeën we bedacht hadden.
Daarna kwam er dan altijd dat moment dat het vuur doofde, we de lege flessen opruimden en rillerig in koude slaapzakken of onder strakgetrokken dekens kropen.
Maar nee, ik zat gewoon op de fiets. In de stad. Met koude handen en de wind in mijn haar.

PIET

Mijn vader heet Piet. Dus toen ik een half jaar geleden werd uitgenodigd op Facebook om vrienden te worden met PIET, wist ik even niet wat ik zag. Wat? Mijn vader? Op Facebook? Al snel bleek natuurlijk dat mijn vader deze digitale stap nog lang niet gezet had (en nooit zal doen, vermoed ik).
PIET is een band.
PIET bestaat uit lieve mensen die Amsterdam al maanden mooier maken door regelmatig van zich te laten horen. Als ze doorgaan met de vaart die ze nu hebben dan weet binnenkort iedereen van PIET.
Aangezien ze net hun eerste clip hebben opgenomen, leek dat me nou een mooi moment om aan hen een post te wijden.
Bij deze dus.

Muziekarchief

De afgelopen tijd bestond mijn soundtrack (je weet wel, de muziek die alles wat je doet, begeleidt) uit een paar cd's, die ik eindeloos op repeat zette.. Mooi, ontroerend, fijn, maar ietwat eentonig. Niets verkeerd mee, maar langzamerhand kreeg ik toch weer zin in de rest van mijn cd collectie (die nu natuurlijk al lang in mijn iTunes staat, cd's raak ik bijna niet meer aan helaas). Nu word ik de hele tijd blij van alle andere mooie, ontroerende en fijne muziek die er is, of die ik heb. En in die blijdschap deel ik graag.
Dus bij deze een liedje van Joan as Policewoman. Check het vooral zelf verder uit op youtube, want ik heb er nu maar één gekozen, en haar beide cd's staan er vol mee.

Vakantie

Steeds als ik op het pontje naar Noord sta voelt het even alsof ik op vakantie ben. Met de wind in mijn haar en een vleugje zoute zeelucht dat via het Noordzee kanaal aan komt waaien, lijkt het alsof ik even los raak van alles. Mijn gedachten gaan uit, ik sta alleen maar mijn ballans te zoeken op het deinen van het water.
Steeds weer krijg ik dan herinneringen aan een buitenlandse boottocht. In Indonesië op weg naar Komodo, over de Niger naar Timboektoe, of de ferry naar Staten Island. In minder dan vier minuten reis ik de wereld over.
Ik vraag me steeds af of de mensen die in Noord wonen ook dat vakantiegevoel hebben als ze de pont nemen en ze dan bijna iedere dag even aan een bijzondere plek denken waar ze ooit zijn geweest. Of zou dat gevoel langzaam maar zeker devalueren, zodat ze uiteindelijk gewoon op de pont staan, en verder niets? Of nog erger, dat ze misschien op vakantie, op een boot in China, tijdens een toch over de Amazone of op weg naar Kos, uiteindelijk alleen maar kunnen denken aan de pont naar Centraal Station?
Hmm, ik blijf voorlopig nog maar aan deze kant van het water wonen, zodat ik wanneer ik wil even op vakantie kan.

Mopje

Zegt het ene minderwaardigheidscomplexje tegen het andere:

- Joh, kom op, er zijn ook mensen verliefd geworden op mij, dus dan zal het bij jou ook heus wel lukken.

Graceland

Soms ken je een liedje van buten en hoor je het opeens toch weer voor het eerst. Dat gebeurde me afgelopen weekend, toen ik door het donker over een bijna lege snelweg reed en alles om me heen uit Paul Simon bestond. Zijn stem nam me mee naar autoritjes van lang geleden, in soortgelijke nachten, achterin bij mij ouders, met lichtjes van lantaarnpalen die me slaperig maakten. Of late zaterdagavonden, als het bezoek nog praatte en wijn dronk en ik me stil had terug getrokken in een hoekje, om er ongemerkt bij te kunnen zijn.
Deze keer, terwijl ik over die lege weg reed, kwam de tekst opeens binnen. En realiseerde ik me dat dit vrolijke liedje helemaal niet zo vrolijk is. Maar wel prachtig.

"She said losing love is like a window in your heart, Everybody sees you're blown apart, Everybody sees the wind blow."

Ellis Ashbrook

Ik schreef al eerder over deze band uit New York (oorspronkelijk uit Boston), en mijn bezoek aan hun optreden. Deze zomer maakten ze een videoclip, Hard 2 B EZ. Die ik natuurlijk graag promoot via deze weg. Op Youtube is ook een 'making of' te vinden. Voor een beginnend bandje vind ik dat het er allemaal professioneel uitziet!

Stappenplan

Stap 1.
Klik op onderstaand TED filmpje en luister. Evgeny spreekt Engels met een zwaar accent, maar zijn praatje is uiterst interessant. Probeer te focussen en zet je oren in de Engelse modus.

Stap 2.
Schenk jezelf een wijntje in. Dim het licht. En klik wederom op het filmpje. Laat het nu over je heen komen. Luister naar zijn klanken, zijn melodie, zijn intonatie. Space away.... Veel plezier

PS. Voor sommigen is het misschien beter om eerst te spacen en daarna te luisteren.
PPS. Verderop in zijn betoog wordt hij steeds enthousiaster, waardoor de muziek in zijn speech toeneemt..

Steden

De laatste tijd verkeer ik met enige regelmaat in vreemde steden. Steden waar ik niet bekend ben (in vergelijking tot de steden waar ik dat wel ben). Steeds weer voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Vanaf het moment dat ik het lokale Centraal Station uit loop, maakt een naargeestig gevoel zich van mij meester.
Natuurlijk vraag ik me dan steeds af: hoezo? Mis ik nu de Amsterdamse grachten? De grachtenhuizen? De talloze fietsers? Het feit dat ik de weg beter ken? Voel ik me niet op mijn gemak omdat ik niet weet waar het leukste café is? Is het omdat de kans een bekende tegen te komen drastisch verkleind is? Onzin. Vaak zijn er grachten, en dus grachtenhuizen. Er zijn fietsers, ik ken de weg meestal redelijk, ik kan best beoordelen of een café leuk is of niet en ik kom op de vreemdste plekken bekenden tegen. Voorál in andere steden. Daarnaast: als ik op reis ben in andere landen heb ik er nooit last van. Zelfs niet van dat ik de weg niet ken en soms in stomme cafés beland.

Afgelopen weekend realiseerde ik het me ineens. Ik zat in een bus (iets wat ik Amsterdam overigens zelden doe, dus dat voelde wel weer exotisch) en keek naar buiten. Ik zag meisjes die duidelijk een vrijgezellenfeestje hadden georganiseerd (zo een waarbij er één met veel gekke ballonnen versierd is), ik zag twee oudere dames bij een halte staan. Ik zag een moeder met een kinderwagen. Een terras zat vol hippe mensen, die allemaal net zo leuk waren als de mensen op Amsterdamse terrassen. En toen viel het kwartje. Het is de overeenkomst, het gelijke. Overal zijn jonge moeders met kinderwagens, vrijgezellenfeestjes, oude dames die met de bus gaan. We zijn met zijn allen hetzelfde aan het doen.
Het is die gedachte waar ik zo mismoedig van word. Het besef dat we met zijn allen in dit pietluttig stukje aarde zo enorm ons best doen, maar dat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. In Amsterdam ben ik te druk met mijn eigen 'drukke' bestaan. Dus heb ik die gedachte vooral in andere steden.

Ideeën

Bonaparte

Afgelopen zaterdag speelden ze tijdens de Haarlemse Uitmarkt voor een volle zaal. Het is niet helemaal mijn muziek, maar ik werd er wel door gegrepen. Omdat ze zo lekker bezig waren met zijn allen. En dat is toch uiteindelijk het belangrijkste. Dat je gewoon lekker bezig bent. Met zijn allen.

Theorie

Acht jaar geleden stortten de Twin Towers in en kwam ook Building no 7 naar beneden.

Grote kans dat alleen al door het noemen van het laatste mensen afhaken om nog door te lezen. Building no 7 is namelijk een van de speerpunten van alle organisaties die geloven dat er meer verhalen achter alle ellende van 11 september zitten. Verhalen die niet door de gewone media getoond zullen worden. De meeste mensen doen die verhalen af als complot theorieën, die niet serieus genomen moeten worden.

Ik durf eerlijk gezegd geen zinnige uitspraak te doen over al deze onderwerpen. Ik weet er te weinig vanaf. Vorig jaar ontmoette ik mensen die alles op alles zetten om de waarheid zoals zij die zien boven water te krijgen. Zij overlaadden me met links, films en informatie die hun uitspraken bevestigden. Ik weet niet wat ik moet geloven. Ik wil er wel over weten. Alle invalshoeken en ideeën. Ik wil weten wat er gezegd wordt, welke argumenten daarvoor gebruikt worden en welke tegenargumenten er zijn.

Maar zelfs al het uiten van deze twijfel, leidde ertoe dat veel mensen om mij heen me argwanend aankeken. Op zijn zachts gezegd. Wanneer ik liet merken dat ik ook de tegenargumenten wilde weten, haakten de meeste gesprekspartners af omdat ik niet meer serieus te nemen was.

Op deze dag waag ik het er op. Wellicht raak ik nu mijn kleine lezersschare kwijt omdat mijn geloofwaardigheid wederom in twijfel wordt getrokken. Het zij zo. Ik denk zelf dat het niet zo slecht is om te willen horen wat anderen te zeggen hebben.
Voor een ieder die het tot hier gehaald heeft een link. En volgende keer schrijf ik dan weer gewoon over de mooie dingen in het leven.

400

Deze week is het dan zo ver: Holland aan de Hudson. Deze week worden 400 jaar "ononderbroken vriendschap tussen Nederland en New York" gevierd. Het koninklijk paar keurde de Empire State toren oranje, er voeren Nederlandse schepen over de Hudson en morgen begint een klein Oerol/Parade festival op Governors Island
Ik vermoed dat geen enkele New Yorker hier koud of warm van zal worden. Misschien dat ze zich even verwonderd hebben afgevraagd wat er nu weer aan de hand was, toen er een politie escorte richting Emipe State Building reed.

Naast al deze activiteiten die op een of andere manier iets moeten duidelijk maken wat ze volgens mij niet doen, zag ik vandaag echter ook een prachtige samensmelting van twee culturen: Man bijt hond goes NY.

Nu koester ik stiekem de wens om ooit bij Man bijt hond te mogen werken. Omdat dit programma op ultieme wijze (en vaak tenenkrommend), echte verhalen van normale mensen laat zien. Waarbij meestal blijkt dat echt iedereen een verhaal heeft. Hoe knullig ook.

Nu zitten ze dus in New York. Waar ze met een 'dominee' meegaan die preekt tegen de consumptiemaatschappij en met een taxichauffeur die leeft in het nachtelijke New York. De babbelbox staat in Central Park (met de vraag: what does a Dutchman mean when he says: a hero on socks?) en kloppen ze van uptown tot downtown aan bij de mensen met de vraag: wat bent u aan het doen?
En wat blijkt? Ook in New York zijn er verhalen. En ze zijn niet specialer of gekker dan in Nederland tussen hot en her. Ze zijn hetzelfde. Net zo ontroerend en bijzonder. Of misschien komt dat toch omdat ze uiteindelijk van ' ons' afstammen?

Klik hier voor fragmenten uit de uitzending van gisteren, waarin onder andere boer Frans Zwaagstra zijn boerderij verlaat voor een andere wereld...

Held

Jonathan Harris heet hij. En ik vind hem een held.
Waarom? Omdat hij op een bijzondere manier verhalen verzamelt. En omdat hij bijzondere verhalen verzamelt. Hij is bijzonder, want hij verzamelt verhalen.
Ik zag hem voor het eerst op TED, de site die ik al vaak geciteerd hebt om zijn bijzondere toespraken. Daar vertelde hij over de verhalen die hij in foto's verzamelde over geluk in Buthan en over een van zijn sites: we feel fine. De laatste scant iedere paar uur alle Engelstalige websites ter wereld op de woorden 'I' en 'feel', en kan zo laten zien hoe de (Engelstalige) wereld zich voelt.


Zijn twee toespraken op TED brachten mij bij zijn eigen website, waar ik nog steeds vaak naar toe ga om rond te kijken en geïnspireerd te raken. Deze jongen heeft een idee, weet wat hij wil laten zien en doet het ook nog. Vorig jaar gaf hij een speech op Flash on the beach, een bijeenkomst voor gebruikers van het programma Flash en aanverwanten. De uitspraken die hij daar deed zijn langzaam mijn Gouden Regels geworden, die aan mijn muur hangen om me iedere dag te herinneren aan hoe het ook kan. Nee, om me te herinneren aan hoe ik het vanaf nu doe.

Voor iedereen die dit leest: doe mij nou een plezier en ga alsjeblieft een keer naar zijn site. Neem de tijd om zijn verschillende projecten uit te zoeken. Ga naar TED en zoek zijn toespraken. Ik weet zeker dat je geïnspireerd raakt!

Dilemma

Gisteren had ik zo'n dag waarop ik voortdurend tegen kleine dilemma's opliep. Ik zat op de fiets toen het opeens begon te regenen. Ik was natuurlijk goed voorbereid van huis gegaan met mijn oncharmante regenpak in mijn evenzo oncharmante fietstassen. Bij de eerste druppels dook ik wat dieper in mijn niet geïmpregneerde zomerjas. Een blik omhoog leerde me dat ik met geen enkele zekerheid kon zeggen of deze bui zou over- of meewaaien. Na een paar minuten namen de druppels in frequentie toe. Mijn jas werd vochtig, mijn spijkerbroek toonde vlekken. Ik twijfelde: trek ik mijn regenpak aan of niet? Uiteindelijk besloot ik tot actie over te gaan, ik parkeerde mijn fiets tegen een huis, stond een paar minuten te hannessen met jassen uit en aan en broek over schoenen en meer van dien. Toen ik weer op mijn fiets zat was de bui natuurlijk alweer afgenomen en na een paar minuten was het droog.
Even later fietste ik achter Centraal om bij de pont te komen. Ik zag dat de pont van de overkant nog niet vertrokken was, maar dat zou vast niet lang meer duren. Hoe dichter ik bij CS kwam, hoe duidelijker het werd dat ik nog een kans maakte om toch deze pont nog te halen. Langzaam begon ik harder te fietsen, de pont aan de overkant in de gaten houdend. Toen ik uiteindelijk goed op snelheid was (let wel: ín mijn regenpak), zag ik de pont aan mijn kant van het IJ vertrekken.
Wat mij de rest van de dag bracht tot overpeinzingen over het moment waarop je besluit actie te ondernemen, en of dat dan niet eigenlijk altijd te laat is?

Barpraat

Tegen vriendin aan bar: "(..) wanneer zijn mannen niet meer gecompliceerd?"

Entree barjongen

Tegen barjongen: 'hoe oud ben jij eigenlijk?"
Barjongen: "zonder baard 16, met baard 22."

Exit barjongen.

Tegen vriendin: "Jeetje, die moet zelfs nog gecompliceerd wórden."

Melancholisch

Ik kan er niet tegen dat het nu alweer eind augustus is. Het voelt alsof de herfst al bijna begint, en ja, dan is het eigenlijk nog maar een kwestie van aftellen tot de donkere dagen van kerst en oud en nieuw weer voor de deur staan. Wellicht komt deze gedachten voort uit mijn neiging tot melancholie. Ik kan enorm geraakt worden door flarden van herinneringen, die worden opgeroepen door een paar noten muziek, een geur of een gedachte. Het einde van augustus brengt me waarschijnlijk terug naar toen ik klein was, en weer naar school moest. Een hele zomer vol buiten spelen, zwemmen, door de stad lopen, met vriendinnen hangen tot het donker werd (en dat was dus laat) liep dan ten einde. We moesten met zijn allen weer terug in het keurslijf van vroeg opstaan, naar school fietsen door weer en wind en huiswerk maken.
Daarnaast ben ik in de zomer geboren, en moet ik langzaam weer afscheid nemen van 'mijn' tijd van het jaar. En houd ik niet zo van kou en donkerte. Geef mij maar zwoele zomeravonden op het balkon met een wijntje en een goed gesprek.
Al met al geen reden tot vreugde dus. Gelukkig worden we allemaal ouder, waardoor het lijkt alsof de tijd veel sneller gaat. Hierdoor heb ik de afgelopen maanden al vaker verbaasd verzucht 'jeetje, het is alweer .. (vul desbetreffende maand in)'. Nou ja, dat betekent dat de naderende herfst- en wintermaanden hopelijk net zo snel voorbij zullen gaan.

Kijken

Vorige week was De kijk van Kessels te zien, een documentaire over Erik Kessels, van het beroemde reclamebureau KesselsKramer (bekend van o.a. de Shoebaloo reclame met modellen met één been en Ben).
Wat ik zo mooi vond is dat je leert dat je ook heel anders naar de wereld kunt kijken. Dat het er maar van af hangt hoe je besluit tegen alles aan te kijken.

Je kunt oude fotoalbums van vreemden zien als een vergelijkbare verzameling herinneringen als die van jou, maar dan minder interessant omdat je er niemand op herkent. Je kunt ook opmerken dat van de tweelingzussen er opeens eentje niet meer op de foto's staat. En daar heb je het drama.
Ik heb hardop zitten lachen toen hij vertelde over de polaroids die hij van zijn kinderen nam, net nadat ze zich verwond hadden. Waar 'normale' ouders meteen voor een doekje rennen, rent Erik Kessels naar zijn camera. Zijn kinderen waren er inmiddels aan gewend geraakt.

Ik vind het een mooie gedachte, dat overal een verhaal in zit. En het is inspirerend om te zien dat sommige mensen het ook daadwerkelijk zien.
De documentaire is nog te zien via Holland Doc. Doen! Al is het alleen maar om de foto's van die kinderen.

Terrasterreur

De afgelopen week heb ik her en der op terrassen gezeten, met dank aan het heerlijke weer en mensen die (nog) niet full-time aan het werk waren. Wat is er nou fijner om in de zon met soms een briesje, in goed gezelschap (vrienden en witte wijn) het leven te bespreken? Helaas werden onze gesprekken gemiddeld zo'n drie keer verstoord. Door muziek. Van straatmuzikanten.

Op zich heb ik er niets tegen als mensen zich kunstzinnig proberen te uiten, en daarmee geld willen proberen te verdienen. Sterker nog, een groot deel van mijn vrienden doet het. Maar die doen het dan in afgesloten ruimtes, waar je kan kiezen of je het wilt zien danwel horen, of niet. Of ze doen dingen die geen lawaai maken, zoals schilderen of schrijven. Ook amateurs moeten lekker hun gang gaan. In repetitieruimtes, huiskamers en hier en daar een café. Wellicht word je wel ontdekt, of komt er een moment dat je geld kan gaan vragen voor je optredens. Allemaal hartstikke leuk.

Maar deze mensen vallen buiten deze categorieën. Zij kunnen aardig accordeon of trompet spelen, maar hebben besloten dat en plein publiek te doen. Ongevraagd. En meestal hard. Zo hard dat je je gesprekspartner even niet meer begrijpt, je van schrik je wijn omgooit bij een valse noot en eigenlijk het hele terras zit te wachten tot de zelfbenoemde muzikanten hun lawaai staken, en weer kan worden overgegaan tot de orde van de dag.

Tot hier is alles op zich nog okee, los van een lichte irritatie die bij band nummer drie is toegenomen tot een kracht van 5 op 5. Maar dan! Dan komen ze met hun zelfgebreide petjes (waarmee hun vrouw dan vast weer ergens anders op een markt geld verdient) langsgelopen. En moet je natuurlijk kleingeld geven voor de zojuist gebrachte ode. Maar dat wil ik dus niet! Ik weiger gedwongen geld te moeten geven voor iets waar ik niet voor gevraagd heb, en al helemaal niet als het niet om aan te horen is!

Ik geef in de meeste gevallen geld wanneer een muzikant bij de ingang van de Albert Hein nootjes zit te tokkelen, of wanneer iemand op een straathoek zijn nieuwste lied ten gehoren brengt. Omdat ik dan kan blijven staan als ik wil, en kan doorlopen als ik er genoeg van heb. Maar deze terrasterroristen (ha, fijn dat ik dat woord ook een keer kan gebruiken) moeten bij mij niet aankloppen. Ik kijk ze dan ook altijd glimlachend aan en zeg: 'nee, bedankt.' Alhoewel ik niet denk dat ze mijn ironie doorhebben.

In Haarlem schijnt een café eigenaar nu een zelfgemaakt verbodsbord te hebben gemaakt: verboden voor accordeons.

Stilte

Fietsend over de dijk
zie ik vogeltjes op een nijlpaard
in het water,
koeien die op bizons lijken
en eindeloze groene weiden.

Ik probeer de gesproken taal
niet te verstaan, in de hoop
dat zo mijn eigen wereld niet wordt verstoord.

Wanneer zwermen ganzen overvliegen,
het ruisende geluid van hun vleugels,
verzucht de dame
die al uren praat
dat ze er stil van wordt.

Ik blijf zitten tot de stilte komt,
kijkend naar de luchten en het water.
Witte speelgoedhuisjes leunen tegen de dijk,
fietsers laten het gras ruisen.

Ik hou van dit land, echt waar,
alleen zou ik wel zonder de mensen kunnen.

Toerist

Ik speel deze week toerist in eigen stad. Waarom zou je weggaan, als je in de op een na leukste stad ter wereld woont?
Dus slenter ik langs de grachten, zit ik op bankjes een boek te lezen en drink ik overal koffie en thee.

Het voordeel van in je eigen stad op vakantie zijn is dat je precies weet waar je moet zijn voor leuke eet- en koffietentjes. En waar je naar toe moet om de andere toeristen te vermijden. Ik loop nu doelgericht, doch slenterend, de juiste kant op (ook zo'n ding: ik weet waar ik ben). Een ander voordeel is dat je lopend plotseling allerlei mensen kunt tegen komen. Normaal scheur ik zelf altijd in hoog tempo door de straten, waardoor ik geen oog kan hebben voor andere mensen, behalve als ze mede weggebruikers zijn. Nu kwam ik in een paar uur tijd wel vijf bekenden tegen. Gezellig. Daarnaast ontdekte ik een instituut voor mediakunst waarvan ik niet wist dat het bestond. Ook altijd leuk.

Met andere woorden: deze stad is zo slecht nog niet. En eigenlijk valt het wel mee met die toeristen. Er zijn altijd rustige steegjes, parken en hele wijken waar geen toerist te vinden is. Je moet alleen even weten waar.

Feestje

De fontein sproeide het water terug in de Amstel, terwijl de ober diep voor me boog en mijn salade niçoise voor me zette. Ik legde mijn nieuw gekochte boek opzij en keek naar de bootjes die voorbij gingen. Aan de tafeltjes om mij heen aten chique dames en heren met grote donkere zonnebrillen gegrilde eendenborst. De zon scheen zwakjes door de wolken heen. De brug, die zomers altijd besproeid wordt, lekte op de eendjes die eronderdoor zwommen.

Ik had eerder bedacht dat ik het maar groots moest aanpakken. Meeslepend, zo u wilt. Ik ging mezelf trakteren, en aangezien ik op genoeg plekken koffie heb gedronken, besloot ik naar een bijzondere plek te gaan. Het idee was om in mijn mooiste jurk koffie te drinken en taart te eten. Maar aangezien het lunchtijd was, kon ik net zo goed iets eten. Het werd de hierboven genoemde salade. Met een glaasje witte wijn. Uit Nieuw-Zeeland.
De ober bleef mij consistent 'u' noemen. Wat voor mij niet zo nodig hoefde, maar waar ik verder niets over durfde te zeggen.
Ik vond het wel vermakelijk om zo deftig behandeld te worden. Wanneer maak je nou zoiets mee?

Tijdens het eten dacht ik aan Johannes van Dam en probeerde de salade te beschrijven in zijn woorden. Ik kwam uiteindelijk niet veel verder dan 'rijk gevuld' en 'het verrassend als mozzarella bolletje uitziende gepocheerde ei'. Ik weet niet eens zeker of hij het zo zou zeggen. Nadat mijn salade op was, nam ik mijn boek weer op. Al lezend over die andere prachtstad dronk ik mijn wijn op.
Lichtelijk tipsy dartelde ik later weer over de grachten. Gewoon, op mijn fiets.
Maar wel in mijn mooiste jurk.

Oude liefde

Oude liefde roest niet. Zegt men.
Ik had een oude liefde lang verwaarloosd. Jaren terug kon ik bijna geen dag zonder, en toen was er een lange radiostilte.
Sterker nog, ik had deze oude liefde helemaal afgeschreven. Had immers een nieuwe gevonden.. En tja, nieuwe liefdes doen oude vergeten.
Maar laatst kwam ik hen weer tegen. En werd ik wonderbaarlijk geraakt. Het zijn er twee. Twee stemmen. Een piano en een gitaar. Dat soort dingen.

Opnieuw is het herkenbaar, ook al is het jaren later en gaat het om andere onderwerpen. Of dezelfde onderwerpen vanuit een ander standpunt. Wellicht is dat het.
Ik kan niet kiezen tussen welke liedje het mooist is, dus bij deze het liedje waar ik blij van word.
Maar met de opmerking dat de anderen net zo mooi zijn, ook al maken ze wellicht iets minder blij en raken ze iets dieper.

Op youtube kan je ze met beeld zien, inclusief delen van de bijbehorende show. Een aanrader voor wie van mannen op een podium houdt.

Karma

Sommige mensen geloven dat je na je dood terug komt in een andere gedaante. En dat die gedaante afhankelijk is van de manier waarop je je in je huidige leven hebt gedragen. Hoe beter je je gedraagt, hoe mooier je volgende leven zal zijn.
Ik vraag me af hoe wij hier met zijn allen in de westerse wereld nog vooruit kunnen gaan. Hoeveel meer welvaart en geluk kan je hebben?
Maar daar zit het hem misschien net in. In dat geluk. Het uiteindelijke nirvana is natuurlijk een staat van ultiem geluk, waarin je eindelijk beseft dat je juist niets nodig hebt om gelukkig te zijn.

Stel je nou voor dat je je niet zo netjes gedraagt in je leven. Wat dan? Dan wordt je volgende gedaante volgens deze theorie dus een die ondergeschikt is aan de huidige. Dan zou iemand als Hitler bijvoorbeeld terugkomen als kakkerlak of eendagsvlieg, want dat zijn naar ons idee mindere gedaantes. Toch?

Maar. Als je een kakkerlak bent heb je helemaal niet door dat je zogenaamd een mindere gedaante bent. Je bent gewoon kakkerlak, en je rommelt een beetje rond in je kakkerlakkenbestaan. Dus, dat zou niet zo'n straf zijn.

ik ben tot de conclusie gekomen dat het pas een straf zou zijn als je je bewust bent van het feit dat je bijvoorbeeld niet gelukkig bent. Misschien wordt je wel een relatief intelligent persoon, die zich op een bepaald moment realiseert dat het echte geluk niet voor hem of haar is weggelegd. Ga even na of je dat soort mensen in je omgeving kent. Zit er een tussen met een vreemde interesse voor de Tweede Wereldoorlog en daaraan gerelateerde onderwerpen?

Stoep

Ik heb een stoep.
Dat is op zich niets nieuws, ware het niet dat de afgelopen tijd mijn straat vooral bestond uit zand.
Ik heb me er een tijd mee vermaakt, met dat zeelandschap voor mijn deur. Zag mezelf al onder een parasol met vrienden een mojito wegtikken met mijn voeten in het zand.
Maar die vrienden kwamen niet (ondanks mijn uitnodiging), en wat ergerlijk was, de bouwvakkers wel.
Wekenlang, echt wekenlang, verschansten ze zich voor mijn raam met hun transistorradio die om half zeven al heel hard op radio 10 gold stond. Graafmachines startten om kwart voor zeven, en begonnen ruw het zand te verplaatsen van a naar b. Stemmen riepen in plat Volendams (dus onverstaanbaar) dingen naar elkaar. Auto's kwamen en gingen, er werd gefloten, geschept en geschraapt. Om dan rond half negen stil te worden. Motoren gingen uit, stemmen verplaatsten zich richting de keet, scheppen werden in het zand gestoken.
In al hun ijver gingen ze zelfs op zaterdagochtend door. Althans, eerst dacht ik dat het ijver was. Nu denk ik dat het stress was. Want de bouwvak is begonnen, maar de tweede helft van mijn straat bestaat nog steeds uit zand.
Mij kan het allemaal weinig meer interesseren. Voor mijn deur ligt een mooie, rode, stoep. En de radio is tien huizen naar rechts verplaatst.

Sixth Sense

Ik schreef al eerder over een speech op TED: een van de meest geweldige websites die er zijn, omdat ze voorzien in een eindeloos aantal inspirerende en/of verbazingwekkende lezingen van mensen waarvan je vaak nog nooit gehoord hebt.
TED staat voor Technology, Entertainment en Design en de lezingen gaan over de meest uiteenlopende onderwerpen binnen die gebieden.
Nu zijn er een bepaald soort lezingen die ik altijd links laat liggen. Deels vanuit het idee dat er andere, meer interessante onderwerpen zijn, deels omdat ze vaak te technisch zijn. Toch stuitte ik toevallig op onderstaande 'talk' over een nieuw design, the sixth sense', waar mijn mond letterlijk van open viel. Ik snap totaal niet hoe ze het doen. Maar mijn god. Ik skip de iPhone, doe mij dit ding maar!

Eetpatroon

Vroeger verzuchtte mijn moeder wel eens dat ze niet wist wat ze die avond nu weer moest koken. Dat begreep ik nooit. Hoezo? Als je het niet wist dan maakte je toch gewoon aardappeltjes, gehaktballen en rode kool met appeltjes (mijn lievelingseten)? Of pannenkoeken? Moussaka of aardappelsalade? Of gewoon, patat? Simpel toch? Lekker eten zat.

Tegenwoordig hoor ik mezelf mijn moeder herhalen als ik in de supermarkt voor al die schappen sta, zonder enig idee. Mijn lijstje met lievelingseten is in de tussentijd uitgegroeid tot een enorme waslijst van praktisch alles wat ik in de schappen tegen kom. Met een simpele restrictie als het om vlees gaat.

Soms loop ik echter te dwalen door de gangen en zie ik werkelijk niets waar ik zin in zou kunnen hebben. Dan wordt mijn eetpatroon weer eens verstoord door drukte, stress (anders dan drukte), de liefde (zowel goed als slecht) of gewoon het weer. Mijn totale gebrek aan honger kan er soms toe leiden dat ik niet begrijp waarom ik om vier uur 's middags zo'n hoofdpijn heb, tot ik me realiseer dat ik behalve een bakje yoghurt in de ochtend niets gegeten heb. Niet heel handig, behalve dat ik nog nooit op calorieën heb hoeven letten (als ik wel eet). Ik ben er aan gewend geraakt, en weet dat ik uiteindelijk wel weer trek krijg.

Dat mijn moeder vroeger na haar verzuchting overging tot het koken van bami, nasi of spaghetti bolognese kon ik absoluut niet begrijpen. Die heb ik nadat ik uit huis ben gegaan dan ook nooit meer gegeten.

Beestjes

Lieveheersbeestjes, welteverstaan.
Ik zie ze opeens overal. Het lijkt wel een plaag. Want geloof me, een lieveheersbeestje op een dag is leuk, maar twintig wordt vervelend.
Vandaag zat er eentje op mijn stuur, toen ik mijn fiets losmaakte bij mijn werk. In plaats van dattie wegvloog bleef hij zitten. Dus terwijl ik richting het Waterlooplein fietste kroop hij over mijn stuur, richting mijn hand. Daar vond hij blijkbaar een veilig plekje want tot aan de Sarphatistraat bleef hij daar zitten. Ik begon me lichtelijk ongerust te maken over zijn familie, waar hij plotseling wel erg ver van was verwijderd. Bij de Sarphatistraat wandelde hij de andere kant op, richting het slot dat om mijn stuur hangt. Pas toen ik onder de brug naar de Indische buurt fietste vloog hij weg.
Om van mijn ongerustheid af te komen heb ik nu maar bedacht dat hij de reiskriebels had en dat hij zin had om nieuwe dingen te gaan zien en andere werelden te ontdekken. Het was gewoon een reislustig lieveheersbeestje.

Afghanistan

Het moet geen pretje zijn geweest om de afgelopen, pak hem beet, vijftig jaar in Afghanistan te hebben gewoond.
Niet dat ik dat niet al wist natuurlijk. Ik volg het nieuws en ben op de hoogte van de ontwikkelingen sinds 2001 en de geschiedenis die daaraan vooraf is gegaan.
Maar afgelopen week las ik A Thousand Splendid Suns van Khaled Hosseini. Waardoor ik al die feiten die ik ergens in mijn geheugen had geparkeerd opeens toch anders ging zien. Binnen het levensverhaal van een paar mensen. En ook al zijn het verzonnen verhalen, het gaat ook om geleefde levens. Het beschrijft een wereld die heeft bestaan, met regels en gewoonten, waarin mensen geleefd hebben.

Zeven jaar geleden vloog ik van Singapore naar Amsterdam over Afghanistan heen. Amerika was een half jaar eerder het land ingevallen, ik had het nieuws op een afstandje gevolgd. Ik stond achterin het vliegtuig met mijn neus tegen het raam gedrukt en zag onder me een oneindige reeks droge bergen. Ik kon niet inschatten hoe hoog ze waren, ze benamen mijn adem. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om daartussen te staan.
Jaren later zag ik op televisie een Engelse journalist die met verschillende troepen, inclusief de onherkenbaar in tulbanden gewikkelde Taliban, sprak en door het land reisde. Ik zag meren, bossen, dorpen. Gewoon eigenlijk, een land.
Weer later zag ik in een documentaire de stam die in de opgeblazen Buddha's van Bamiyan, die door het verdwijnen van het toerisme opeens geen inkomen meer hadden.

Wat een land, wat een verhalen. Hopelijk krijgen ze ooit rust.

Nog een woord over het boek: lezen!

Weeds

Ik ben verslaafd. Ontzettend verslaafd.
Als ik een tijdje zonder zit, word ik zenuwachtig.
Ik blijf maar checken of ik weer een nieuwe dosis kan krijgen.
Op het moment dat ik die krijg voelt het heerlijk. Ik word langzaam high, blij, gelukkig. Na afloop blijft dat gevoel nog een tijdje hangen, om langzaam maar zeker weer te verdwijnen en plaats te maken voor het verlangen naar meer.
In het begin kon ik er echt geen genoeg van krijgen. Ik bleef het geluksgevoel opzoeken.
Ik zag mijn vrienden niet meer, bleef steeds thuis op de bank hangen en had genoeg aan mijn drug. Vervolgens probeerde ik uit alle macht vrienden ook zo gek te krijgen dat ze eraan gingen. Dan kan je het geluk delen, dat is natuurlijk ook mooi. Ik probeerde hen te overtuigen van het heerlijke gevoel, maar helaas heb ik tot dusver nog niemand zo ver gekregen en moet ik dus steeds weer in mijn eentje de trip aangaan.
Ik hoop dat het nooit ophoudt, dit gevoel. Wat ontzettend heerlijk dat dit op deze wereld bestaat!

Flash mob

Vandaag liep ik door het Vondelpark en zag ik overal groepjes mensen op het gras dansen.
Ik was op weg, en vroeg me wel even af waarvoor ze aan het repeteren waren, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Tot ik later vandaag op de NOS site zag dat de hele middag op verschillende plaatsen in de stad de zogenaamde flash mob toe had geslagen.
Ik was eerder al een keer onder de indruk van een Antwerpse mob, maar deze is een eerbetoon aan MJ (daar, nu heb ik hem toch genoemd hier). Al zoekend op youtube kwam ik er achter dat over de hele wereld dit soort eerbetonen worden gehouden.
Jammer, als ik het had geweten had ik Lucky Fonz III gelaten voor wat hij was en had ik een poging gewaagd mee te dansen.

Wiek

Ik zag Wiek, van Boukje Schweigman, waar ik al eerder over schreef. Boukje maakt prachtige voorstellingen, waarbij je je blijft verbazen over wat er nu weer gebeurt. Net als deze keer.


Ik had de voorstelling graag tijdens Oerol gezien, op het strand van Terschelling, maar toen dat uiteindelijk niet lukte, was ik blij met een herkansing op het Over het IJ festival. Geen eindeloos strand en duinen dus, maar de ruwe omgeving van de oude scheepswerf, de grauwe lucht boven het IJ, de klanken van aangrenzende voorstellingen en de kou van een zondagavond in juli.

In het prachtige decor van Theun Mosk bewegen drie meisjes.
Eerst nog onschuldig en lichtelijk verdwaasd. Dan opgejaagd door de wiek die hen steeds weer inhaalt. Steeds weer als ik me afvraag hoe deze scène zal stoppen, en wanneer, krijgt het een onverwachte wending die achteraf gezien niet anders had gekund. Wanneer je zelf langzaam moe en duizelig bent van het draaien, rennen en springen, vallen ze plotseling stil. Lijken ze wormpjes, die onopgemerkt hun gang kunnen gaan. Uiteindelijk gaan ze het gevecht aan, en draaien ze tegen de wiek in hun eigen rondjes.

In een fijne ontroering om zoveel moois verliet ik Amsterdam Noord.