Dag 5: aantekeningen

Op vrijdag zag ik in 12 uur 9 uur film. Dat is veel. Daarom maak ik tegenwoordig aantekeningen, in het donker, van de gedachten die me invallen of de beelden die me opvallen. Zodat ik er niet meer over hoef na te denken en ik me kan focussen op de film.

Een kleine opsomming van wat ik zoals schreef:
Ik zeg boomhut, Irian Jaja. Dromen van naakte vrouwen voor de jacht, Groenland. Koelkast onder het mos, Siberie. Waarom kopen mensen dit soort lelijke jassen? India Elsewhere. Afrikaanse muziek in Amsterdam. Zwarte kaasmeisjes op Koninginnedag. Zijn deze beelden chronologisch? Tekst licht op in tussenstukjes. Bridging the gap, Veel lucht in beeld. Hij groette met twee gesloten vingers! Maybe the wasps are the aliens? Visseoog bij horizonshots. Calling E.T. Hele snelle shots van NY. Waarom? Shot zielige kindje tussen drinkscène!! Wat doet Tiffany in China? Iemand draagt een pacman t-shirt! Prachtige shots van ondergaande zon met schoorstenen die rook uitblazen. Not evil, just wrong. Ze zijn allemaal in de natuur geinterviewd. Krentebol op Hitlers verjaardag. Le sacre du printemps..beetje vreemd hier. Goetheboom werd ook gebombardeerd. ('waar Goethe allemaal literaire dingen heeft zitten doen'). Verschrikkelijke afsluitingsmuziek. Melt into the background. We returned to the set without the actors. Water with or without gas? Hij spreekt zijn talen.. Wij moeten lol maken (omdat zij het niet meer kunnen?). Pizza in Auschwitz.

Dag 4: slaap

Ik weet dat ik momenteel niet de meest gezonde levensstijl praktiseer. Waardoor ik wellicht iets vaker moe ben dan zou moeten. (ik wijt het zelf het liefst aan de winter), maar als ik in slaap val bij een documentaire, heb ik toch het idee dat het niet echt een goede documentaire is. Goed, het was de vijfde film vandaag, maar toch. Hoewel het uitgangspunt (Chinezen die hun huis uit moesten omdat de overheid een waterkrachtcentrale wil bouwen waardoor het rivierwater stijgt) heel interessant was werd het toch vooral een constante stroom van ruziënde Chinezen. Waardoor ik in slaap viel. Ik vond het vooral jammer dat ik bij het zien van de beelden van China het land wel nog kon voelen, maar niet meer kon ruiken. Of me dat althans niet meer kon herinneren.
Verder vind ik het noemenswaardig dat ik vandaag o.a. de film heb gezien die doorgaans als de eerste documentaire wordt gezien. Uit 1922. Over eskimo's.

Dag 3: De werkelijkheid verzin je niet

Een documentaire over documentaires maken. Alle grote namen komen voorbij en vertellen over hun ervaringen. Werner Hertzog, Nick Broomfield, Hubert Suaper. Over een onderwerp vinden, een verhaal maken. Dat verhaal weer aanpassen, loslaten, doorgaan. Film je zelf, wie doet het geluid, welke besluiten neem je in de montage. De werkelijkheid verzin je niet, maar je kunt hem wel manipuleren. Fragmenten van films, waarvan ik er gelukkig best al een anatal gezien heb. Ik loop naar buiten met een nieuwe lijst in mijn boekje.
Dan word ik thuis getrakteerd op een film over NIck Drake uit 1999. Wat een feest.

IDFA dag 2

Hoe vreemd is het dat iedereen op deze wereld zijn eigen taal spreekt? Films laten Aboriginals zien die een taal spreken die al meer dan duizenden jaren oud is, maar die klinkt alsof ze jibberisch praten. En de Afrikanen in vluchtelingenkampen vertellen verschrikkelijke verhalen in woorden die niet lijken op de ellende die ze beschrijven.
En dan die andere taal, van beelden. Die steeds weer nieuwe verhalen vertellen. En nieuwe werelden laten zien die ik ook wil ontdekken. Close-ups van spinnenwebben, verlengsnoeren in de Australische jungle of mensen die alleen maar wachten op eten. Mensen die verschrikkingen hebben gezien en meegemaakt die ze met niemand kunnen delen, omdat iedereen hetzelfde heeft meegemaakt.
En hoe mooi is deze wereld dat de mannen in Australië vertellen dat ze in hun dorp net als Nelson Mandela proberen te zijn. En dat ezelthes in Afrika ondanks alle ellende blijkbaar toch hun kans hebben gegrepen en dan zwanger zijn. Alhoewel die kleine ezeltjes het waarschijnlijk weer heel zwaar zullen hebben.
En door dit alles beleef ik de taal van de geur. Van de Aboriginal kindjes naast me in de bus, jaren geleden. Of de mensen naast me op straat in Coober Pedy. De stoffige Afrikaanse wegen als de avond valt. De geur van de vuurtjes op straat. Jammer dat je die er niet ook bij krijgt in de bioscoop.

IDFA inspiratie

Er gaat (bijna) niets boven het IDFA. Ik kan misschien nog drie andere dingen bedenken, maar dan houdt het ook op. Een dag lang in een zaal zitten en allerlei verschillende werelden over je heen laten komen die inspireren, nieuwe ideeën laten opborrelen en prachtige verhalen vertellen.
Vandaag was het Amerika-dag. Met een docu over de Amerikaanse staatsschuld, die ik niet kan navertellen maar die veel indruk maakte, films over JFK, over Clinton, over hippies in de Californische woestijn en over de onbegrijpelijke situatie in Darfur.
Hoewel de laatste de minst 'mooie' film was was dit de enige documentaire waarvan ik dacht, hier is het medium voor bedoeld. Of: zo moet het gebruikt worden.
Waar ik echter ook de hele dag blij van werd waren de kleine gedachten die door mijn hoofd schoten: Wat had JFK vreemd haar, wat een gek beestje daar achter op die bus, wat kon Jacky K haar voeten gek buigen, wat zijn Afrikaanse kindjes mooi, he, die meneer trekt zijn kind uit beeld, wat kijkt die vrouw achter Clinton zuur.
En vooral: wat een bizarre wereld is dit toch.

Nut

Afgelopen weekend had ik een lange discussie over het nut van blogs, hyves, myspace, facebook, sms, msn, email, twitter en wat daar niet meer zij. Men vroeg zich af wanneer je dat allemaal moest doen en wie daar nou in godsnaam tijd voor had. Dat waren natuurlijk allemaal mensen die computers eng, stom of oninteressant vinden. Geen mensen die er dagelijks achter zitten en soms wat afleiding nodig hebben.
Op zijn minst houd het je lekker bezig, zou ik zo zeggen. En soms is het handig om op de hoogte te blijven van de muzieksmaak van je vrienden en dergelijke. Kijk, ik weet ook wel dat ik dit alleen voor Amis schrijf. Maar dat is dan toch gezellig? Weet jij ook weer waar ik het over heb gehad terwijl jij in Jakarta zit..

Goed nieuws

Gisterochtend werden Amerikaanse commuters getracteerd op een gratis editie van de New York Times. De edtitie, waar meer dan een half jaaraan was gewerkt, werd door honderden vrijwilligers op straat en in metrostations uitgedeeld aan voorbijgangers.
Hier kan je zien hoe men reageerde op de krant en hier kan je de online versie lezen.
Het zou toch mooi zijn als op 4 juli 2009 echt zo'n krant zou kunnen verschijnen. Misschien dat alle hoop die nu niet alleen in Amerika, maar in de hele wereld leeft, hier uiteindelijk toe kan leiden.
Of is dat alleen maar valse hoop?

Inspiratie

Ik ben alweer drie weken thuis, en het leven van alledag neemt weer de overhand. Logisch.
Het gevolg daarvan is dat ik minder vaak nieuwe mensen ontmoet, minder bijzondere ervaringen heb en minder koffie drink.
Maar ook hier, gewoon in Amsterdam, is overal inspiratie te vinden. Zoals tijdens de verkiezingsnacht bij CREA, alhoewel de inspiratie toen toch weer uit Amerika kwam. Of bij het concert van Leonard Cohen, alhoewel dat in Rotterdam was. Of in gesprekken met vrienden in de kroeg.
Vanavond kreeg ik inspiratie van de theatergroep die al jaren mijn hart sneller laat slaan, Bambie. Met Bambie Treize (13) dit keer. Met scene's waarin uit ramen wordt gesprongen, waarin tijdnes een zoen gedanst wordt, waarin mannen elkaar proberen te overtreffen om het hart van een vrouw te winnen. Met prachtige kromme Franse zinnen, geweldige verkleedpartijen en ontroerende vondsten. Mensen die zo licht bewegen dat ze lijken te zweven, dat de dingen die ze doen en de bewegingen die ze maken geen moeite lijken te kosten.
En eigenlijk is dat het nog niet eens. Eigenlijk gaat het uiteindelijk gewoon pm het feit dat mensen dit maken. Voor ons. Voor mij.