zaterdag 25 oktober 2008

Overzichtje 2

En wat betreft 'cultuur':

Louden Wainwright III
Joan as a Poliewoman
Ben Folds
Missy Higgins (ok, als voorprogramma van Ben Folds)
The Blue Shades
Jonathan Richman
Hot Chip
Luke Wesley
Kill Sonic
FuerzaBruta (theaterspektakel)
The NY Ballet (dans)
NIck and Nora's infinite playlist (film)
Vicky Christina Barcelona (flm)
en nog een stuk of vijf vage bandjes in kroegen her en der in de stad.

Overzichtje

Toch altijd leuk om te maken. In vier weken tijd heb ik:
2 x sushi
1 x chinees
2 x mexicaans
4 x burgers
1x vegetarische kip met friet
2 x thais
2 x thuis gekookt
1 x japans
1 x ethiopisch
1 x soulfood
2 x pizza
(en nog zo'n 11 keer vage dingen op het vuistje of helemaal niet) gegeten.

donderdag 23 oktober 2008

Heimwee

Ik weet, ik ben een romanticus, en dus heb ik een overdreven hang naar het verleden. Ik maak het zo mooi mogelijk in mijn gedachten, om er dan weemoedig van te worden.
Ik ben niet iemand die na haar vakantie weer lekker fris aan het werk gaat. Ik verlang alleen maar terug naar New York.
Nu heeft het leven van alle dag me deze week ook niet overtuigd van zijn aantrekkelijkheid. De UvA heeft in de weken dat ik weg was mijn email afgesloten, waardoor ik deze week weinig nuttige dingen op mijn werk kon doen (wat houden we onszelf bezig met het sturen van mailtjes..). Daarnaast is het hier ook nog eens veel kouder dan in New York. Een week geleden zat ik op een dak naar Manhattan te kijken...
Ik wil terug!

maandag 20 oktober 2008

Foto's


Ik heb vele pogingen ondernomen om een leuke diashow op deze site te plaatsen. Helaas, de techniek werkt niet mee. Dus vandaar maar een ouderwetse link, zodat iedereen die dat wil, hier mijn foto's kan zien.

zondag 19 oktober 2008

Tranen

De eerste en enige keer dat ik tranen heb gelaten omdat ik naar huis moest was in 2002, toen ik Nieuw Zeeland moest verlaten. Ik werd door Brooke in de vroege ochtend naar het vliegveld gebracht en 'moest' naar Australie. Tijdens het opstijgen zag ik tot mijn grote verdriet Nieuw Zeeland onder me verdwijnen en toen gebeurde het.
Daarna heb ik best wel een beetje rondgereisd, maar nooit weer moest ik huilen. Zelfs niet toen ik in 2006 weer uit Nieuw Zeeland weg moest. Ik had toen al bewezen dat ik terug kon komen. Als dat een keer zou lukken, zou het vast vaker gebeuren.
Gisteren (of eergisteren, dat hangt van de tijdzone af) moest ik weer huilen.
Deze keer werd ik op een taxi naar het vliegveld gezet. Toen hield ik het nog droog, alhoewel ik niet echt blij was. Het gebeurde zelfs niet na of tijdens het opstijgen. Het gebeurde pas veel later, toen ik naar muziek zat te luisteren, en langzaam het besef tot me doordrong dat ik weer op weg naar huis was. Het waren niet eens een paar tranen, het waren er een boel.

zaterdag 18 oktober 2008

Fiets

Uiteindelijk heb ik pas op mijn laatste dag in New York een fiets gehuurd. Zonde. Want fietsen in New York is nog leuker dan gewoon rondlopen in New York. Het was al na de middag toen we uiteindelijk op onze citybikes stapten. Ik voelde me de koning te rijk, zeker omdat ik J ver achter me liet, en me dus Amsterdams arrogant kon voelen. Toen we bergop moesten en we midden in de donderdagmiddag spits zaten bleek dat hij iets onbevreesder tussen de bussen en taxis door durfde te manouvreren. Het zou niet mijn eerste keuze zijn, om op dit tijdstip en door deze bepaalde straten te fietsen, maar ik kan iedereen aanraden te fietsen in Manhattan. Ten eerste gaat het een stukje sneller, en ten tweede maak je echt deel uit van de stad. Het was heerlijk! De volgende keer ga ik alleen maar alles op de fiets doen. Als het niet regent. En het overdag is. En niet te druk. Maar het was echt heerlijk!

Bekenden

Afgelopen woensdag, nog net op het nippertje, is het gebeurd: ik kwam iemand tegen die ik kende. Althans, iemand met wie ik drie weken eerder aan eenzelfde tafel had gezeten tijdnes het concert van Louden Wainwright III. Waar we toen even een praatje maakten. En nu liep ik hem plotseling tegen het lijf in een fietsenzaak waar ik een fiets wilde huren. Hij wist direct waarvan we elkaar kenden. Gelukkig. Want ik stond hem nogal peinzend aan te kijken.
Aangezien het lot ons verenigd had zijn we toen een beetje gaan rondlopen en praten. Zo kwam ik er al snel achter dat Scott 39 was, hij getrouwd is met 2 kinderen, 2 jaar geleden een eigen marketing bedrijf is gestart en hij vanaf het begin vond dat ik een geweldige energie uitstraalde. Kijk, dat praat lekker. Na anderhalf uur stapte hij weer op zijn fiets. Mij achterlatend met een tegen-het-lijf-loop-ervaring.

zondag 12 oktober 2008

Asheville

Dit is geen normale Amerikaanse stad.
Dat is me niet alleen duidelijk geworden door eigen ervaring, dat is ook wat iedereen die ik hier ontmoet me heel erg duidelijk wil maken. 'You know that it's different here, right? It's more relaxed, people are cool.' Wellicht denkt iedere Amerikaan dat over zijn 'hometown', maar in dit geval neem ik het graag aan.
In Asheville vind je een hoge concentratie dreadlocks, mensen die je high fiven op straat ('Hey man, you look like someone who would give a high five. High five! Yeah!'), gitaarspelende ouders (met spelende kinderen om hen heen). Daarnaast stikt het hier van de organic shops. Niet alleen grote supermarkten met alleen maar biologisch eten (AH eat this!), ook kleding en schoenenzaken waar alles ecologisch is. En dan heb ik het nog niet eens over alle coffeeshops en juicebars en organic restaurants.
Met andere woorden: Walhalla. Het bestaat.
En dan is het ook nog eens prachtig weer, zijn de buren superaardig, slaap ik in een droombed, is er kampvuur met muziek bij vrienden, een drumcircel op vrijdagavond met dansende mensen op het plein en breng ik de tijd door met iemand waar ik heel veel van hou en waar ik een bijzondere vriendschap mee deel.
Je zou wel kunnen zeggen dat dit geluk is.

vrijdag 10 oktober 2008

Ben Folds

En nu ik dan toch bezig ben, en eindelijk even tijd heb om te internetten dan ook even deze. Anderhalve week geleden in Terminal 5.

Mooie herinnering

Dit was zo'n twee en een halve week geleden, waar ik dus bij was (letterlijk aan Rufus' voeten..)

Starbucks

Ik moet het er toch maar eens over hebben. Over dit fenomeen in de Amerikaanse samenleving.
Natuurlijk ben ik tegen Starbucks. Het is immers een grote keten, die kleine gezellige coffeeshops weg concurreert en het straatbeeld vervuilt met zijn grote uithangborden. Daarnaast zullen ze zich vast ook schuldigmaken aan vuile praktijken, dat kan niet anders. De eerste dagen in New York heb ik dan ook enorm mijn best gedaan om NIET bij een Starbucks koffie te gaan drinken.
Het gevolg daarvan was dat ik dan om half een dacht: hmm, ik heb zin in koffie. Om vervolgens om twee uur, half drie, uiterst chagerijnig en met nog meer zin in koffie en met honger de eerste de beste lokale variant in te lopen voor een kleffe muffin een een slappe kop koffie. Ik werd ook soms verrast, door opeens wel een geweldige kleine coffeeshop tegen te komen waar ik dan urenlang zat te lezen en goede koffie dronk. Maar helaas kwam het eerste scenario vaker voor.
Tot ik met een vriend in een Starbucks belandde. Hij had me ertoe overgehaald (ze hebben geweldige koffie en zo vuil zijn hun praktijken niet. Meekomen!) en ik moet zeggen dat de vanilla late inderdaad heerlijk is. Terwijl ik nog een beetje morrend aan tafel zat (dit is tegen mijn principes, dit kan ik niet doen!) hoorde ik opeens dat Martha Wainwright gedraaid werd. Okee. Dat was niet slecht! In het halfuur dat volgde kwam Martha nog een keer langs, en werd een liedje van Rufus en twee van Teddy Thompson gedraaid. En toen was ik om. Ze hebben niet alleen goede koffie, ze hebben ook goede muziek!

Nu ik overigens op bepaalde plekken wel de leuke aparte koffietentjes ken zal ik die natuurlijjk altijd verkiezen boven de koffiegigant. Dan luister ik daar wel naar mijn eigen muziek..

Op pad

Ik hoor hier meer vogels, en het is hier ietjes warmer. Er zijn veeeeeel meer bomen, die langzaam rood kleuren en de huizen zijn duidelijk groter. Verder weet ik het nog niet zo goed, maar ik ben er ook pas net. Ik zit namelijk in Asheville, North Caroliona, waar Brooke woont. Even een weekendje weg. Al moet ik zeggen dat ik nu al met weemoed aan New York denk, waar dit weekend een goed toneelstuk is te zien en een leuk concert is op zondag. Die ik dus mis.
Maar het is wel heel fijn om Brooke te zien, te zien waar ze woont en met wie ze getrouwd is.
Ik ontmoette haar zeven jaar geleden in Nieuw Zeeland en zag haar in 2005 voor het laatst in Amsterdam. Hoogtijd om weer eens bij te kletsen. Maandagochtend vlieg ik achterlijjk vroeg weer terug naar huis, waar ik dan de dingen die ik echt nog wil doen in vier dagen moet proppen..

woensdag 8 oktober 2008

3 pm

Doen alsof je in NY leeft, wat mijn uiteindelijke doel was deze weken, heeft zijn voor- en nadelen. Een van die voordelen is dat je niet als een toerist de hele tijd door de stad moet rennen om alles te zien, je woont er immers dus dat komt vanzelf. Dat is meteen ook het grootste nadeel. Na ruim twee weken iedere minuut zo goed mogelijk besteed te hebben mag ik heus wel van mezelf eenn dagje niets doen. Dat doe ik thuis immers ook wel eens! Alleen schreeuwt het kleine toeristje in me dat er nog zoveel te zien en te doen is!
Gelukkig is de laatste tijd mijn dag en nachtritme iets meer (veel meer) richting nacht verschoven. Daardoor kan ik nu zonder gene tot 3 uur in bed liggen. Vannacht wordt het toch weer laat..

zondag 5 oktober 2008

Foto's

Lieve mensen,
Ik ga deze week proberen om foto's te publiceren. Heb tot nu toe nog geen succes gehad met mijn verwoedde pogingen om alle apparatuur met elkaar te laten communiceren. Wordt vervolgd dus!

ER

Je moet het toch een keer meemaken, een Amerikaans ziekenhuis.
Ik had al rampverhalen van vrienden van me gehoord, waardoor ik eigenlijk had besloten dit fenomeen aan me voorbij te laten gaan. Maar ja, toen kreeg ik alle symptomen van een blaasontsteking, en tja, daar moet je niet al te licht mee omgaan. Dat had ik dan weer van een andere vriendin geleerd. Dus na het concert (je bent toch in New York en blaasontsteking of niet, als er een leuk concert is ga je daarheen) (alhoewel ik in dit geval werd meegenomen naar Hot Chip, niet echt mijn ding), na het concert gingen we (ik en mijn companen) dus naar de ER. De tocht om het dichtsbijzijnde ziekenhuis te vinden was al een heel gedoe.
Vervolgens werd ik door meneer 1 in de triage genomen (ingecheckt). Mevrouw 1 nam me mee naam mijn cubical (hokje). Mevrouw 2 kwam de administratie doen. Mevrouw 3 kwam me wat spullen brengen (ik moest in zo'n hemd, mijn kleren in een plastic tas, de hele rataplan). Mevrouw 4, waarvan ik vermoed dat het de arts was stelde wat vragen en ging weer weg. Meneer 2 kwam binnen, stelde zich voor als arts, stelde dezelfde vragen en ging weg. Mevrouw 4 kwam terug om te bevestigen dat mijn klachten inderdaad waren wat ik vermoedde. Mevrouw 5 kwam me dischargen (uitchecken), maar zou alles bij de balie leggen, waar uiteindelijk mevrouw 6 me een aardig bedrag in rekening bracht. Daarna moesten we (Rutger was nog over van mijn companen, maar eigenlijk vooral omdat hij in mijn huis sliep) nog naar de apotheek die gelukkig 24-7 (dag in dag uit) open is. En toen waren we uiteindelijk binnen 2 uur al klaar!
Verder gaat het goed overigens hoor, geen paniek. Ik hou van New York en het leven!

woensdag 1 oktober 2008

Gary

Ik liep door Central Park met J, een nieuwe vriend van me. (J is iemand die alles weet over psychedelische drugs, zich helemaal gestort heeft op '911 truth now', en die net vijf jaar in Praag gewoond heeft. Dat op zich beloofde al een interessante dag te worden.) We liepen naar de Strawberry Fields, inderdaad ter nagedachtenis aan John Lennon die om de hoek woonde en vermoord werd, waar ook een plaquette in het pad bij hoorde. Deze was helemaal versierd met bloemen in de vom van het vredesteken. We kwamen er al snel achter dat deze dagelijks worden neergelegd door Gary, een oude hippie, die al vijftien jaar zijn leven wijdt aan de nagedachtenis van John Lennon. 's Ochtends legt hij de bloemen neer (of pompoenen en andere dingen in de winter als bloemen moeilijk te vinden/kopen zijn). Dan zorgt hij de rest van de dag ervoor dat ze er mooi bij liggen (veel toeristen hebben de neiging om er zo dicht bij te staan dat ze verplaatst worden) en loopt hij eens in de zoveel tijd even een klein rondje om een joint te roken. In de buurt van het memorial zijn namelijk een aantal plekken met goed uitzicht waar je 'ze' kan zien aankomen. (de politie en agenten in burger). Gary zit daar niet alleen. Los van wat andere oudere jongeren heeft hij altijd zijn hond, Mary Jane, bij zich. En zijn nieuwe vriendin komt ook regelmatig langs. Om een uur of een 's nachts ruimt hij zijn bloemen op. Gary slaapt niet thuis. Wat hij wel zou willen als hij er een had. Ik denk dat Gary gek zou worden van vier muren om hem heen.

Strolling around

Ik loop me helemaal dood hier. Niet alleen om schoenen te vinden, maar ook gewoon. Alles lijkt maar 'one block away', en soms is het dat ook, maar meestal toch niet. Ik vind het nog steeds bijzonder om langzaam in een nieuwe buurt aan te komen. In tegenstelling tot de metro (waarmee je hup, zomaar in de east village of in chelsea staat) zie je langzaam hoe de buurt verandert en er opeens meer/minder bomen, meer/minder buitenlanders of meer/minder mannen in pak voorbij lopen.
Eergisteren heb ik een dag lang door Central Park gelopen. Gisteren over de pier en het strand bij Coney Island en vandaag is de Upper West side aan de beurt.
Mijn blaren hebben in de afgelopen dagen enorme afmetingen aangenomen, waardoor ik momenteel iets rustiger aan probeer te doen. Maar al lopend leg ik dan ongemerkt toch weer 4 miles (6 km) af.. Al dat lopen heeft trouwens wel een heel groot voordeel: ik voel me absoluut niet schuldig als ik weer eens een overheerlijke muffin of gingercookie naar binnen werk: dat loop ik er morgen wel weer vanaf!