dinsdag 30 juni 2009

Columns

De zomercolumns zijn weer begonnen!
Eigenlijk zou deze zin genoeg moeten zijn om iedereen die hem leest instant blij te maken en door te surfen naar deze site om de nieuwste te bekijken.

Ik vrees echter dat ik hem toch even moet toelichten.
De zomercolumns.
Zomercolumns? Bij de NOS?

Je weet wel, die kleine, zogenaamd nietszeggende, items over het nieuws dat het journaal niet haalt. Achtergronden, gemaakt door correspondenten die een andere kant van hun standplaats willen laten zien. Verhalen over bv het jaarlijkse voedselgevecht tussen de Ozzies en Wessies op een brug in Berlijn, over het dorp met de langste naam ter wereld (63 letters in Wales) dat zo klein is dat je je hand moet ophouden om de trein te laten stoppen, over bejaarden in China die achteruit lopen als training van hun hersenen of over een viersterren hotel met 55 kamers in een plaats waar geen toeristen komen in het westen van Mali.

Heerlijke verhalen die je laten zien hoe de wereld in elkaar zit.

Een groot onderdeel van het plezier ligt ook in de participatie van de correspondenten. Die wellicht blij zijn eens iets leuks te mogen maken, zonder stalen gezicht. Dus zie je Wouter Zwart meedansen met bejaarde Chinezen, zwemt Bram Vermeulen (de correspondent die tegenwoordig in Turkije zit) in zijn eentje door dat lege zwembad in Mali en staat Margriet brandsma tot aan haar kuiten in een riviertje.
Heerlijk.

Deze zomer begon de NOS met Rop Zoutberg die Spaanse wijn proeft. Lichtelijk knullig, maar duidelijk met veel plezier laat hij zijn (on)kunde zien.


Ik heb zin in de zomer!
Overigens is het archief van vorig jaar hier te vinden.

zondag 28 juni 2009

Bosconcert

Gisteren stond ik vanaf zes uur 's avonds in Soest tussen de bossen en het zand te hopen dat het niet zou gaan regenen.
Heel Nederlands had inmiddels al last van het water gehad. Volgelopen kelders in Venlo, stortbuien bij Zwolle. Waarom zouden wij gespaard worden? Wekenlang was al door een commissie naar deze dag toegewerkt: er was een piano gekocht en gestemd, familie en vrienden waren uitgenodigd, kleedjes en lampjes gekocht. Koor Convivium was klaar om te zingen.



Diep in mijn hart was ik bang dat er niemand zou komen. Wie voelt zich nou geroepen om op zaterdagavond in de auto te stappen en naar een afgelegen locatie te rijden om buiten te staan, als Erwin, Marion en Piet allen voorspellen dat het met bakken naar beneden zal komen.

Hoewel de lucht dreigend leek en we voortdurend verschrikt omhoog keken of we echt een spatje gevoeld hadden, bleef het droog. We kleedden de locatie aan: twee tentjes voor het geval dat, waxinelichtjes langs het pad naar de verschillende locaties en de piano op de heuvel. Daarna zongen we alvast in. Tussen de bomen. Terwijl wandelaars met hun honden beneden langs het pad verdwaasd stil bleven staan om te luisteren.



Toen de schemering intrad en we naar het beginpunt liepen stond er een grote groep mensen te wachten. We namen ze mee naar de duinrand, schonken drankjes en begonnen aan onze a capella cyclus. Met achter ons de duinen, boven ons de wolkenvrije lucht en voor ons tachtig mensen zittend op kleedjes en tegen bomen.

Na de pauze namen we iedereen mee naar de boslocatie. Een sliert mensen liep, bijgelicht door kaarsjes, langs het pad. We klommen de heuvel op en groepeerden ons rondom de piano. Ons publiek om ons heen. Toen we begonnen met het Ave Verum van Mozart, begeleid door onze eigen piano, schoten de tranen in mijn ogen.
Onze eigen Oerol voorstelling in Soest.

dinsdag 23 juni 2009

Antony

Hij is een lichtje, dat ver weg beneden op het podium heen en weer beweegt.
Zijn grove lichaam is gehuld in een wit gewaad dat alles elegant bedekt, maar dat, in het juiste licht, zonder gene de contouren van zijn lijf toont. Een dag later zie ik op tv van dichtbij wat me eerder veraf ontroerde.
Als hij zingt lijkten de emoties over zijn gezicht te vliegen. Lacht hij? Gaat hij zo huilen? Doet het pijn?
Bij mij in ieder geval wel. Allemaal.
Zijn aanwezigheid imponeert. Hij lijkt niet te weten wat te moeten doen met zijn lijf. Een man die geen man wil zijn. Maar niet anders kan.
Zijn stem tilt me op, laat me vliegen. Draagt me ver weg van de plek waar ik zit, naar plaatsen waar ik nog nooit eerder was.
Hij praat. Over zijn angst voor stenen. Over vrouwen en hoe zij ooit de wereld zullen regeren. Hij huilt om het applaus voor het orkest.
Hij is zo lelijk, maar ook zo mooi. Want hoe kan iemand die deze muziek maakt lelijk zijn? Hoe kan je iemand die zijn ziel voor je voeten legt afwijzen?
Hij breekt mijn hart.

zaterdag 20 juni 2009

Ochtend

De dag was redelijk vroeg begonnen in Amsterdam. Na een tocht met auto en boot belandden we op het eiland. Van de drukte in de rust. Alhoewel. Ook hier was drukte. Veel mensen, veel te doen, veel afspraken. Borreltje met de een, barbecue met een ander. Voorstelling op het wad.
In de kou onder dekentjes naar hippende vogeltjes en voorbijdrijvende wolken kijken. Zowel op het scherm als in werkelijkheid. En dat alles begeleid door een soundscape die je de tijd liet vergeten.
Na afloop gingen we opwarmen bij een kampvuur. Dat eerst gemaakt moest worden. Waar mensen van heinde en ver heen kwamen. Waar zomaar uit het niets een podium was voor muziek, met technicus en al. Waar voortdurend flesjes bier werden rondgedeeld. Waar mensen meezongen met Ne me quitte pas en Twee motten.
Veel te laat, of beter gezegd te vroeg, fietsten we terug naar de andere kant van het eiland. Naar ons bed.
Onderweg stond een bankje, aan het wad. Waar overdag hordes mensen druk pratend langs fietsten was het nu stil. Op de geluiden van het wad na. Vogels, de zee, de wind. Twee bootjes in de verte.
Een perfect moment voor mijmeringen, grote gedachten over de zin des levens. Geïnspireerd op de gebeurtenissen van die avond.
Terwijl de lucht warmer werd en de zon al over de duinen scheen kropen we in bed. Deze ochtend zou aan ons voorbij gaan.

Trouwen

Ik had twee huwelijken in drie dagen.
Dat is veel voor iemand die twijfelt aan verplichte nummertjes.
Vandaag zong ik met mijn koor op de trouwerij van een van onze tenoren in een kerkje in Schellingwoude. De ceremonie was mij iets te 'spiritueel', met kaarsen en bijbelfragmenten. Maar toen bij de bruidegom de tranen in zijn ogen schoten bij het horen van onze muziek, kreeg ik kippenvel.

Twee dagen geleden stond ik op het wad van Terschelling zelf te huilen toen het bruidspaar hun teksten uitsprak. Gelukkig was ik niet de enige en pinkte zelfs de stoerste jongen een traantje weg die ochtend. De officiële plechtigheid was vroeg in de ochtend snel op het gemeentehuis geregeld, zodat op het wad alle tijd was voor theater.

Wat ik de afgelopen dagen geleerd heb is dat je er in ieder geval echt van kan maken wat je zelf wil, dat stukjes (en dan met name die van familie) verboden moeten worden, hoe leuk ze ook zijn voor de intimi, dat de hele dag eten en drinken een geweldig tijdverdrijf is en dat een goede storm op het eind een prachtig eind van een feestje is.

Op bruiloften gaan mensen Belangrijke Dingen zeggen.
Over de Liefde, Relaties, het Leven.
Dat raakt. En zet je tot nadenken. Wat ik de komende tijd dus maar eens ga doen.

Want mocht ik ooit overgehaald worden tot zo'n beslissing, dan moet ik natuurlijk wel weten wie ik ben, en wat ik wil. zodat die ander zich daar geen zorgen over hoeft te maken. En dan wil ik een band die het dak er vanaf speelt, veel vrienden en wat familie, en een locatie die ontroert.
Maar ja, we zouden natuurlijk ook gewoon een ticket kunnen boeken naar een ver oord.

maandag 15 juni 2009

Oma

Mijn oma was vroeger, toen ik klein was, een forse vrouw. Althans, ik herinner me volle borsten en ronde knuffelarmen waartussen ik wekelijks werd platgedrukt. Ik groeide op, en misschien veranderden daardoor de verhoudingen. Misschien kwam het ook omdat mijn oma gedurende de afgelopen jaren steeds meer in afmeting afnam. Langzaam kromp ze een beetje. Ze heeft het nog vaak over het doktersbezoek waarbij ze trost meldde dat ze 1.62 was, waarop de dokter antwoordde dat ze daar vanaf nu toch zeker zes centimeter vanaf mocht halen.
De laatste jaren zie ik haar niet zo vaak meer. Druk druk druk. Een paar keer per jaar reis ik af naar het zuiden, waar mijn familie woont.
Gisteren was ik daar ook. Mijn oma zat op de bank. Een schaduw van wat ze ooit was. Een ingevallen gezicht, gekromde rug en knokige vingers. Ze leek op een klein vogeltje dat net geboren was. Gesprekken volgt ze niet meer want 'ik snap toch niet waar het over gaat' of 'mijn generatie denkt heel anders over die zaken'. Nadat ik haar gevraagd heb hoe het gaat in het bejaardentehuis zijn we eigenlijk uitgepraat. Dus leg ik haar eens in de zoveel tijd uit waar iedereen het over heeft, of verzin ik verhaaltjes die ze wel begrijpt.
Bij het afscheid nemen wilde ik haar even goed in mijn armen sluiten, maar ik was bang dat ik haar zou breken. Dus gaf ik haar voorzichtig een zoen op haar ingevallen wang.

zaterdag 13 juni 2009

Talent

Ik omring mij al jaren met mensen die iets kunnen. Nou kan iedereen natuurlijk wel iets, maar deze mensen kunnen allemaal iets wat ik ook zou willen kunnen, of doen dat in ieder geval beter dan ik. Ze spelen piano, begeleiden zichzelf terwijl ze hun eigen liedjes zingen, maken prachtige theatervoorstellingen, weten steeds de mooiste foto's te maken, kunnen ontzettend goed fröbelen, dansen op bijzondere locaties en ga zo maar door.

Hun talenten maken me soms jaloers. Ik zou willen dat ik zo goed kon pianospelen, zingen of fröbelen. Maar ze maken me ook blij. Het is fijn om geïnspireerd te raken door vrienden. Het is heerlijk om zulke creatieve mensen om me heen te hebben. Soms resulteert het wel eens in chaos, als er teveel mensen om aandacht vragen tijdens een etentje of uitje. Dan lijkt het alsof iedereen zijn eigen talent moet tonen. Andere keren leidt het tot geweldige gesprekken of momenten, omdat er even extra straaltje licht bij komt, omdat even iets voorgedaan wordt op de piano, of iemand iets moois laat zien. Het maakt me ook steeds zo trots. Op mijn vrienden, en op de dingen die ze doen.

En natuurlijk heb ik ook ambities. En werk ik daar aan.
In de tussentijd laat ik me graag raken door de mensen die me dierbaar zijn.

Zoals Amis, die hieronder zingt en hier schrijft.

dinsdag 9 juni 2009

Antarctica

Vanaf aanstaande donderdag is Encounters at the end of the world te zien in de filmzalen. Gemaakt door mijn favoriete regisseur, Werner Herzog.
Ik zag hem anderhalf jaar geleden op het IDFA, maar ben blij dat ik hem nog een keer op groot scherm kan gaan zien. Deze film moet over je heen vallen. Ga dus ook vooral vooraan zitten, en duik in de witte wereld die Herzog je schenkt.

Herzog staat bekend om zijn vaak controversiële manier van filmen, waarbij hij extremen niet schuwt. In deze film toont hij, net als in vele andere van zijn films, lotgenoten, die net als hij altijd op zoek zijn naar het avontuur. Mensen die niet binnen de lijntjes van landgrenzen of werelddelen passen. Die vallen er vanaf en belandden op Antarctica; het einde van de wereld.

Het zijn niet alleen maar gestoorde wetenschappers die in de ijzige kou stukjes ijs en rots verzamelen om die vervolgens thuis te onderzoeken. Sommige mensen werken er als kok of als vrachtwagen chauffeur. Hoe komen zij daar terecht? Wat brengt hen daar?

Herzog sprak (in zijn geweldige Duits-Engelse accent dat de film sowieso al de moeite waard maakt om te zien) op het IDFA voor een uitverkochte grote zaal in Tuschinski over de film, zijn werk en zijn leven. Hij vertelde toen ook over de pinguïns. Die hij eigenlijk niet had willen filmen, omdat iedere film over Antarctica al pinguïns laat zien. Uiteindelijk kon hij er niet omheen. Als het om controversieel gaat, of om avontuurlijk, dan wint deze pinguïn misschien wel van iedereen. Misschien heeft hij het beste door hoe het zit, misschien is hij het geksts van allen. Hoe dan ook zet hij je aan het denken. Hij voelt zich zelfs niet op het einde van de wereld thuis. Arme pinguïn.


donderdag 4 juni 2009

Ruzie

Ik heb ruzie. Met de belastingdienst. Geen goede strijdpartner, eerlijk gezegd.
Terwijl ik schrijf hang ik al voor de twintigste keer in een wachtmenu met een mannenstem die elke 20 seconden mij om een ogenblik geduld vraagt. Als het kon zou ik hem aan zijn stropdas door mijn telefoon trekken om hem heel hard in zijn gezicht te slaan. Sommige mensen weten mij tot grote agressiviteit te verleiden.
Het is natuurlijk mijn eigen schuld. Te lang gewacht met het invoeren van onbelangrijke gegevens (want ik HEB geen btw verdiend afgelopen jaar...) maar goed, dat had ik natuurlijk op tijd moeten doen. Vervolgens heb ik de struisvogelpolitiek toegepast op de eerste herinnering die ik kreeg en toen begon de ellende. Nu is het een kwestie van dweilen met de kraan open, want ze sturen de ene brief na de andere, nog voordat ze een reactie van mij hebben ontvangen (inclusief de gevraagde gegevens, en het betalen van een boete).
Terwijl mijn geduld nu echt verschrikkelijk op raakt, wacht ik lijdzaam tot ik een volgende medewerker te spreken krijg die me dan hopelijk wel een keer kan uitleggen wat ik precies moet doen om dit hele debacle achter me te kunnen laten.
Je moet een juiste tegenstander zoeken als je ruzie wil. De belastingdienst is dat niet. Die zijn heel groot, heel log, en hebben veel te weinig mensen aan de telefoon.

Ik beloof bij deze dat ik nooit, nooit, nooit meer te laat mijn aangifte zal doen. Van wat dan ook.
En neem nu die telefoon op!!!

Oscar

Ik kreeg het boekje 'snobisme voor beginners', van Oscar van den Boogaard, waarin hij in 150 korte stukjes schrijft over de goede dingen des levens, maar vooral: over het genieten van de kleine dingen. Geuren van vroeger, badolie, rozen, en de orgasmatron (waar ik me lang geleden op internet in alle enthousiasme over heb uitgelaten..).

Maar hij schrijft ook over de keuze om bepaalde dingen niet te kopen, niet te doen. Omdat er nou eenmaal geen mussen op de 8e verdiepig vliegen die van een mussenflat gebruik zullen maken. Bijvoorbeeld.
Het is een heerlijk boekje, met fijne verhaaltjes. Om voor te lezen voor het slapen gaan, ter inspiratie voor een goed leven, of om de tijd te doden. En dat dan ook nog in zijn prachtige zinnen, waarmee hij me al jaren betoverd. Ik ben fan van Oscar, en van iedereen die hem aan mij cadeau doet.