Verbeelding

Misschien zijn alle relaties nep omdat ze uiteindelijk alleen bestaan in onze verbeelding. Is het niet zo dat we allemaal vriendschap en liefde en waarschijnlijk ook haat op onze eigen manier invullen? Wat is dan de waarde van vriendschap, als beide partijen er eigenlijk, in het diepst van hun gedachten, anders in staan? En nog erger, wat is dan de betekenis van liefde? Is het niet een schijn-samenzijn van twee mensen die denken iets met iemand te delen die daar zelf heel anders over denkt?

Het lijken enorm cynische gedachten, maar ze werden opgeroepen door twee bijzondere films die naar mijn idee beide over precies dit dilemma gaan. Een dilemma dat overigens enorm kan worden doorgetrokken, want er moge dan bijvoorbeeld een afspraak zijn over wat 'groen' is, maar is mijn 'groen' ook jouw 'groen', of is dat eigenlijk mijn 'rood'? Ik kan mezelf helemaal verliezen in dit soort gedachten. Dus is het fijn dat er films zijn die dat al voor je gedaan hebben.

In Les amours imaginaires zoeken twee vrienden, Marie en Francis, naar echte liefde. Ze denken die beide te kunnen vinden bij Niko die in hun verbeelding een Adonis wordt, maar die nogal onbeslist en arrogant overal tussendoor dwarrelt. Hij beweert van beiden te houden maar maakt uiteindelijk geen keuze en laat hen allebei verloren achter. Beide denken ze een kans te maken, beide hebben ze hoop en beide stellen ze zich voor, samen met hem te zijn, hun eigen vriendschap daarbij volkomen uit het oog verliezend. Het zou een treurige en tranen trekkende bedoening zijn geweest als het niet allemaal zo prachtig was gefilmd. Francis die als een nieuwe James Dean nonchalant maar zenuwachtig zijn haar in een kuif kamt. Marie die in jaloersmakende vintage jurken en kanten handschoenen sigaretten rookt tegen een pastelkleurige achtergrond. Close-ups van stukjes lijf, details, blikken die direct allerlei tegenstrijdige gevoelens oproepen.



En dan Copie Conforme, over een man en een vrouw, die elkaar ontmoeten tijdens een lezing van hem over echte en imitatiekunst. Het gesprek dat ze hebben over wanneer iets of iemand echt is, lijkt in eerste instantie een opbouw naar hun romance, maar ontwikkelt zich langzaam naar de realiteit van de film. In plaats van dat ze praten over echt en imitatie, verandert hun relatie en wordt je als kijker meegenomen in een spel tussen hen en jou. Alle verwachtingen die je hebt, over hun romance maar ook over de verhouding tussen kijker en film worden getest en aan het wankelen gebracht. Waar je eerst denkt mee te gaan in hun 'spel' vermoed je even later dat ze speelden toen je dacht dat wat je zag echt was.



Dus, wat is echt? Ik ga maar uit van mijn eigen gevoelens. Die kan ik het meest op hun ware waarde schatten. Alhoewel dat soms achteraf ook anders bezien kan worden..

Teddy

In principe zijn er maar drie dingen nodig om mij gelukkig te maken. Een podium. Een man. Een instrument. De intensiteit van het geluk kan afhangen van de intimiteit van het podium, de aantrekkelijkheid van de man en het soort instrument - vooralsnog word ik gelukkiger van piano en gitaar dan van triangel, maar daarmee wil ik niet uitsluiten dat er ooit een geweldig goede, en wellicht aantrekkelijke triangelspeler zal zijn die mij tot in het diepste puntje van mijn ziel weet te raken.
Vooralsnog zijn het echter vooral piano's en gitaren die het 'm doen. Ik vind dat niet teveel gevraagd. Zeker niet als ik in het ergste geval - groot podium waar ik op grote afstand van sta, lelijke man die niet kan zingen en vals instrument - alsnog geroerd kan raken door de knulligheid ervan.

Deze avond had echter goede variabelen, zowel qua podium, man als instrument, en was ook nog eens op een bijzondere locatie, het Rubin Museum of Himalayan Art, waar maandelijks de Naked Soul avonden worden georganiseerd. Avonden waarop er op het podium niet meer staat dan een man (en soms vrouw, denk ik) met een instrument, en misschien een microfoon. In dit geval stond de microfoon niet aan. Hij stond er wel, zodat de artiest ergens achter kon staan, maar hij deed het niet. De zaal kon het hebben.

Teddy Thompson, de man in kwestie, stond ongelofelijk nonchalant te wezen. Spijkerbroek, dun vest, long sleeve t-shirt en gitaar. Alsof hij tijdens het joggen door Chelsea langs het museum was gerend en bedacht dat hij eigenlijk net zo goed even kon gaan spelen. De eerste liedjes speelde hij zonder ook maar een woord uitleg te geven. Hij leek een beetje ongemakkelijk, daar in zijn eentje op dat grote podium. Maar langzaam kwam hij steeds meer los, vertelde dat hij eigenlijk geen playlist had, en moest herhaaldelijk zijn iPod erbij halen om te kijken hoe zijn eigen liedjes ook alweer gespeeld moesten worden. Hij was net terug uit Californië, wat hij zelf verklaarde als reden voor zijn relaxedheid.

Ik realiseerde me dat ik, hoewel ik zijn muziek al jaren ken en graag luister, geen enkele tekst ken, en alleen maar melodieën herken. Die dan wel weer lekker meeslepend zijn. Ik ken ook geen enkele titel uit mijn hoofd, zoals andere bezoekers die Teddy probeerden te helpen bij het kiezen uit zijn repertoire. "No, can't do that one without band". "That one is too difficult to sing alone." "I haven't sung that in a long time, don't remember the lyrics."

Door het wegvallen van alle opsmuk, bleef er niet veel meer over dan zijn teksten. En nu pas, voor de eerste keer, hoorde ik hoe groot het verlangen en de deceptie aanwezig zijn in zijn liedjes. Hij wil haar weg hebben, mist haar, voelt zich afgewezen, vraagt zich af wat ze nog samen doen. Teddy's liedjes gaan bijna allemaal over de liefde! En dat maakt hem natuurlijk alleen nog maar nóg leuker!



En een van mijn favorieten:

Publiek

SCRIPT PUBLIEKSBEGELEIDING

Scene 1. Buiten in de rij.
Mini meisje met enorme grote mond loopt langs iedereen met papieren, pen en blocnote. Aan haar riem hangt professioneel een walky-talky die regelmatig bliepgeluiden maak. Met hoge stemt:

HEY guys! So great to see you! How are we doing today? Good? That's Grreat! Thanks for coming! Are you a party of two? Here are you're seating tickets. Have a GRREAT time ya'll!

Het meisje loopt door naar de volgende personen in de rij en herhaalt met hetzelfde uitputtende enthousiasme en stemgeluid precies dezelfde woorden.

Scene 2. Ontvangstruimte
Mini meisje wordt door stoere bodyguard op een balie getild:

HI EVERYBODY! Welcome at The Colbert Report! Are you all exited to be here? -honderdentien mensen juichen - That is GRREAT! In a minute, you're all going into the studio's for the taping, and of course we need you to be exited! Are You EXITED? - honderdentien mensen juichen weer - Grreat! Inside the studio you canNOT eat, drink or use any recording equipment. If you do, one of the security guys can confiscate your equipment and that would be, well, A BUMMER! - honderdentien mensen lachen - So first, you're getting a warm-up by a real STAND-UP Comedian (noemt totaal onbekende naam). Isn't that GRREAT? - wederom gejuich - You're going to have So Much Fun! And then, Stephen will come out and TALK to you Guys! OUT OF CHARACTER! How Cool is that! - honderdentien mensen gaan uit hun dak - You'll be able to ask him some questions. BUT you cannot give him something or ask him to sign something for you. And you cannot ask him certain question. Questins concerning everything underneath the waist and above the knees, you better keep to yourself - honderdentien mensen lachen - So, just a Few More Minutes Guys. LET'S HAVE SOME FUN!

Scene 3: ingang studioruimte
Jongen met oortjes in stapt op doos en spreekt het publiek toe:

HI EVERYBODY! Welcome at The Colbert Report! Are you all exited to be here? -honderdentien mensen juichen - That is GREAT! In a minute, you're all going into the studio's for the taping, and of course we need you to be exited! Are You EXITED? - honderdentien mensen juichen weer- So we all need you to be VERY EXITED - nog meer gejuich. That's Great! Stephen is a stand-up comedian, but he needs YOU as an audience to help him. The more you support him and cheer, the BETTER the show will be. And that is what we ALL want, right? A GREAT SHOW! - nog meer gejuich - I'm going to let you in in just a minute, and we're going to do that in numerological order. First, people with number one to thirteen please, ONE to THIRTHEEN. - mensen wachten braaf tot hun nummer wordt omgeroepen en schuifelen de studio in - HAVE A GREAT TIME GUYS!

Scene 4: in de studio
Stand-up comedian tijdens de opwarming
Hey GUYS, we need you to be very EXITED of course, and I KNOW you ARE, but sometimes, we need you to go Apeshit. For example, when I introduce Stephen to you, you really have to go apeshit and stand up and clap and yell for him. That will give him the energy to make it a GREAT SHOW, and that is what YOU came for, RIGHT? - honderdentien mensen lachen en klappen - And then, sometimes we just need you to enjoy yourself without going apeshit, but we need you to enjoy yourself LOUD - mensen klappen en juichen - Because Stephen needs to hear you, and the people that whatch the show on tv need to hear you too. So if you're having a GREAT time, show it! And if you are not enjoying yourself, if you like don't have any sence of humour, you can always follow your neighbour - mensen lachen - you know, when your neighbour laughs, YOU laugh too!
So, since we cannot be sure that you go apeshit when we need you to, here's Tom the floormanager - publiek klapt - who will show you when you need to go apeshit. Let's practise one time, Tom can you make the gesture? -Tom telt af, maakt een zwaaiend gebaar met het script in zijn handen en honderdenelf mensen staan op om te klappen, te juichen en te joelen - THAT is GREAT guys, keep doing that later! So, you're about to meet Stephen OUT OF CHARACHTER! Please tell me you all know it's a CHARACTER! - publiek lacht en klapt - We are ready to start, are YOU ready? - honderdenelf mensen juichen - Well, than, GIVE IT UP FOOOORRRRR.......STEPHEN COLBERT!!!!!!! -honderdenelf mensen gaan apeshit terwijl The Man de studio in komt rennen.

Einde Publieksbegeleiding

The Colbert Report	Mon - Thurs 11:30pm / 10:30c
Crisis in the Middle Everywhere - Japan & Libya
www.colbertnation.com
Colbert Report Full Episodes Political Humor & Satire Blog Video Archive

Kaartje

Je bent wie je wil zijn.
Althans, in New York.

In een ideale wereld ben je overal wat je wil zijn, en wordt dat door anderen geaccepteerd. Maar ja, in een ideale wereld is er vrede op aard, is er geen global warming en groeien chocolaatjes aan struiken, zodat je er makkelijk bij kan.

Een ideale wereld bestaat niet. Maar New York komt er in principe in de buurt. Afhankelijk van het onderwerp.
Wat global warming betreft heb ik binnen drie weken mijn tien jaar spaarzaam-lichten-uit-doen-in-kamers-waar-ik-niet-ben en -papier-en-plastic-afval-scheiden en niet-te-lang-douchen en opladers-uit-het-stopcontact-halen-als-er-geen-apparaat-aan-vast-zit (en ga zo maar door) er alweer doorheen gejaagd. Alles komt in plastic bakjes, met plastic vorkjes, en plastic lepels, liefst allemaal in aparte plastic zakjes verpakt en samen in een groter plastic zakje gestopt. Sorry, aarde.
Ook zou ik niet zo snel chocolaatjes van struiken plukken hier, maar er is wel overal veel lekkers te vinden, met ecologische chocoladetaarten, versgebakken muffins, en home made cookies als persoonlijke favorieten.
Vrede op aard is zeker nu ver te zoeken en ook in NY gaat het er niet altijd vriendelijk aan toe. Neem de jongen die 's ochtends vroeg tijdens de ochtendspits in de metro de persoon die hem aanraakte tijdens het naar buiten lopen nog een extra duw gaf en met een bedreigende stem zei: "Don't touch me". Schat, neem dan geen metro op dit tijdstip van de dag. Ga lekker fietsen. Niet alleen heb ik bewonderend naar mensen gekeken die in onmenselijke bochten zich vast probeerden te houden aan stangen of aan het plafond, terwijl ze rustig hun boekje stonden te lezen. Zelf heb ik ook soms lichaamsdelen tussen tassen, benen en lichamen vandaan moeten trekken in de hoop dat ze er niet al te beschadigd uit zouden komen.

Waar New York dicht bij in de buurt komt, qua ideale wereld, is dat er in principe genoeg ruimte is om te zijn wat je wil zijn. Ik sprak een meisje dat zei: "I'm actually a singer, and that's why I came to New York, but I really need to start doing that." Bleek dat ze al vijf jaar hier woonde en als receptioniste bij een kapperszaak werkte. In deze stad is iedereen die je je koffie geeft, je bestelling opneemt of je boodschappen afrekent eigenlijk kunstenaar. En of ze daar nou intensief mee bezig zijn of dat ze dat soms doen, of dat ze er slechts aan denken, dat doet er uiteindelijk niet toe. Je bent wie je wil zijn.

Afhankelijk van de locatie ben je echter ook wat je doet. Op een bijeenkomst van de Netherlands-America-Foundation kwam ik niet weg met: ik doe niet zo veel. Mensen werkten bij banken, promoveerden bij gerenommeerde universiteiten of werkten in het bedrijfsleven. Gelukkig had ik net op tijd een bezigheid gevonden, en kon ik me zo profileren. Ik heb echter nog geen kaartje.

Je kunt hier zijn wie je wil, je kunt doen wat je wil en toch iets anders willen zijn en dat dan zijn, je kunt er niet over nadenken wat je bent, als je maar een kaartje hebt. Iedereen die zich iets noemt, heeft een kaartje dat daar het bewijs van is. Ik loop iedere dag met minstens twee nieuwe kaartjes naar huis, van mensen die mij al dan niet gevraagd het bewijs van hun bestaan in handen drukken.

Met andere woorden: ik moet snel even naar Kinko's..

Masker

We waren samen de metro ingestapt, maar ik had hem niet gezien. Het was elf uur 's avonds en ik was net na een lange dag in een donker theater te hebben gezeten de warme metro ingegaan. We zaten tegenover elkaar. Pas toen ik goed en wel zat, mijn tas op schoot, mijn armen eroverheen, en opkeek, zag ik hem zitten.
Hij droeg een spijkerbroek, licht afgetrapte hippe schoenen. Een strak jasje, een damestas-achtig leren tasje waar een grote portemonnee, een telefoon, sleutels en nog veel meer dingen in zouden kunnen passen. En een masker. Geen zwarte bivakmuts, maar een gouden carnavalsmasker.
Zijn hele gezicht werd erdoor bedekt, alleen voor zijn mond was een uitsparing. Het masker was rondom versierd met een soort gouden knoopjes, en werd verder bedekt door gekleurde pailletten. Aan zijn linkerkant (voor mij) kwam er ter hoogte van zijn wenkbrauw een soort hoorntje, natuurlijk ook van goud, dat omhoog krulde. Het andere hoorntje, dat ik op rechts verwachtte kwam onderuit de neus van het masker. Zijn ogen waren ook verborgen, achter kleine gaatjes die deden me denken aan C3PO uit Star Wars. Zijn handen waren knokig, oud. In de een hield hij ferm een aansteker vast, met de ander tikte hij met een haast agressieve energie op zijn telefoon, waarop hij een vreemd spelletje aan het spelen was, alsof zijn leven er vanaf hing.
Soms keer hij op, keek rond en richtte zijn blik dan weer op zijn telefoon. De mensen om ons heen konden hun blikken niet van hem afhouden. Maar deden dat, zoals je dat in een metro behoort te doen, met kleine tussenpozen, om daarna weer snel ongeïnteresseerd in het niets te staren.
Ik keek gewoon voor me uit, en dus hem aan. Hij had kort geblondeerd haar dat hij in een David Bowie achtige coupe had gestyled. Soms kuchte hij, waarbij hij de hand met de aansteker voor zijn mond bracht.

Ik vroeg me af of hij naar een feestje ging, of dat hij gewoon vandaag zin had om zijn nieuwe masker te dragen, of dat hij dat van iemand moest. Eigenlijk wilde ik een foto van hem maken, maar soms moet je dat wat duidelijk is niet nog eens bevestigen. Ik hoopte dat hij bij mijn stop zou uitstappen. Dat deed hij, maar hij liep direct de andere kant op. Maar hij woont dus misschien wel in de buurt. Dus er is een kans dat ik hem nog eens tegen kom.
Ik kan niet wachten.

Zwijmelen

Ik hou van films die zich in New York afspelen. En dat zijn er nog al wat.. Wat ik nog fijner vind is om films die zich in New York afspelen, in New York te zien.
Daar waar ik bij Nederlandse films nooit helemaal in het verhaal kan komen omdat ik me niet over de onwaarheden heen kan zetten (Je kunt je auto niet op de Munt parkeren, niet 's nacht en nooit niet, beste Reinout Oerlemans. En de wc's van Tuschinski zijn te vinden in Tuschinski en niet op andere locaties, beste Antoinette Beumer), ken ik de stad niet goed genoeg en ben ik nog steeds zo extatisch over alles dat iedere onwaarheid die me wellicht op zou vallen me niet kan deren. En wat is er nou leuker dan een film die zich in New York afspeelt, te zien in New York, terwijl de New Yorkse metro duidelijk hoorbaar onder de bioscoopzaal raast? Hoewel de Not For Tourist gids dit nou juist een een nadeel van deze locatie vindt, vond ik het alleen maar een extra toevoeging.

Nu zijn er heel veel verschillende films over New York. Je hebt enge films, als Aftershock, Earthquacke in New York of Cloudy with a Chance of Meatballs, je hebt actiefilms als Spiderman of The Day After Tomorrow, je hebt blockbusters als Sex and the City (de film) en Confessions of a Shopaholic en je hebt goede films, met ongeveer het hele oeuvre van Woody Allen, the Godfather en Smoke, die in mijn buurt schijnt te zijn opgenomen.

Maar waar ik, in alle eerlijkheid, het meest van hou zijn de Indiefilms, over het zogenaamde alledaagse leven van jonge New Yorkers waar ik me dan zo lekker mee kan identificeren. Het zijn meestal wannabe artist (check) die zich door moeilijke perioden in hun leven heen worstelen (check) terwijl ze leuke dingen met hun vrienden doen (check) en die hopen dat het later als ze groot zijn toch nog goed met ze komt (check). Het gaat gepaard met veel koffie op bankjes in parken, drank in donkere barretjes en veel persoonlijke ontboezemingen (check, check, check). Om het geheel toch nog een rode draad te geven is er vaak minstens een vreemd voorval dat gedurende de hele film zich langzaam ontspint.

Zo was daar drie jaar geleden Nick and Nora's Infinte playlist, die over iets jongere New Yorkers ging, zag ik twee jaar geleden New York I Love You, met elf korte verhalen over liefde in New York, en is daar nu Happythankyoumoreplease. Geschreven, geregisseerd en gespeeld door Josh Radnor, die voor velen bekend is van de tv-serie How I Met You Mother waarin hetzelfde principe wordt gehanteerd als in de Indiefilm. Vandaar dat een kritische noot zou kunnen zijn dat ik soms niet meer wist of Josh nou Ted uit de serie of Sam uit de film was. En nog kritischer zou het zijn om te zeggen dat dat er eigenlijk weinig toe deed.

Maar het deed me allemaal niets, ik vond het gewoon fijn. Fijne film, fijne stad, fijne acteur(s) (bijkomend plus puntje: Josh schijnt allergisch voor honden te zijn.) fijne filmlocatie en hele fijne muziek en daarna fijn met de metro naar huis.
Happy. Thank You. More please.

China

Gisteren liep ik in de stromende regen om half elf met twee mensen door Chinatown. We hadden honger en het leek ons dat je daar op dit voor New York niet onchristelijke tijdstip toch wel moest kunnen eten. Terwijl we door de smalle straatjes liepen zagen we het ene na het andere rolluik dichtgaan, werden stoepjes voor de laatste maal die dag aangeveegd en zorgde de regen voor een verlaten sfeer. Tot we licht zagen branden en zagen hoe binnen een stuk of zeven obers en vijf koks neerzegen na een dag hard werken. Op onze vraag of we nog eten konden krijgen, werd er even in het Chinees gepraat en kregen we een korte knik, kom maar binnen. Onder het toeziend oog van twaalf Chinezen aten we snel onze Foe jong hai. Weer in de regen bespraken we de Chinese arbeidsethos: als je geld kan verdienen moet je het doen.

Vandaag zag ik de Tegenlicht documentaire over De Chinese bubbel, waarin een taxichauffeur concludeert dat hij honderd tot tweehonderd jaar zou moeten werken om een huis te kunnen kopen in de stad, en de vastgoedmagnaat besluit een stuk grond in, jawel, New York te willen kopen om er een Aziatische stad op te bouwen. "Dan noem ik het Asian Star of New Asia." De positiviteit straalt er vanaf, van de Chinezen. Of in ieder geval van de rijkere Chinezen. Zij hebben grote dromen, willen veel bereiken. De taxichauffeur hoopt dat de economie niet instort omdat er dan minder mensen met de taxi zullen willen reizen. De steigerbouwer verlangt naar het China van lang geleden. Hij voelt zich hier niet thuis, maar "zelfs in mijn dromen begeef ik me in de lucht".

De film liet me denken aan het Go West Project, van journalist Michiel Hulshof en architect Daan Roggeveen. Zij onderzoeken de ontwikkeling van nieuwe metropolen in China, die zich door de stagnerende groei van de miljoenensteden in het oosten steeds meer westwaarts strekt. In een presentatie over hun project, dat uiteindelijk in een boek resulteert, lieten zij vorig jaar in de Balie zien hoe China zich langzaam vult met nog lege steden, met lege woningen, lege (snel)wegen en enorme lege winkelcentra, waar nu nog niemand loopt, maar die wachten tot de miljoenen mensen die de komende jaren naar de stad zullen trekken, hen zullen vinden.

Volgens de econoom in De Chinese bubbel is vastgoed de enige manier van beleggen in een land waar je niet in het buitenland mag investeren, en in een tijd waarin aandelen te wisselvallig zijn. Maar op de website van het Go West Project staart de leegte je foto na foto aan.

Het deed me, om af te sluiten, denken aan een project waar ik al eerder over schreef: Highrise, out of my window. waar Tainan (ooit overigens door Nederlanders gesticht) de enige "Chinese" stad is in dit project. Het lijkt me toch dat er genoeg andere steden ook een prachtige bijdragen zouden kunnen leveren.


En bezoek de sites! Echt! Ze zijn geweldig!

Duke and Battersby

Vanavond organiseerde Union Docs, een kleine non-profit in Brooklyn, die bijzondere projecten aan een groter publiek wil presenteren, maar ook makers bij elkaar brengt om samen nieuwe projecten te ontwikkelen, een filmavond. Drie filmpjes van ongeveer vijftien minuten, allen gemaakt door de Canadese kunstenaars Emily Vey Duke en Cooper Battersby.

In het gesprek dat op de vertoning volgde kwam naar voren dat ze een lange tijd een relatie met elkaar gehad hebben ('Only work with people that you fuck, or have fucked for a long time,' zoals Duke zei). Ooit kwamen ze elkaar tegen, niet in persoon, maar op papier. Beide plakten ze hun eigen provocatieve posters in een kleine Canadese stad, en herkenden ze zichzelf in het werk van de ander. Toen ze elkaar uiteindelijk in levende lijven tegenkwamen bleek dat er niets anders mogelijk was dan samenwerking. Na het zien van de films begrijp ik dat je, als je dit soort kunst maakt en iemand tegen komt die bij je past, je zo iemand niet mag laten lopen. Het lijkt mij althans dat er maar weinig mensen zijn die beide dit soort filmpjes wil maken.

Wat ik er mooi aan vind is dat ze allerlei verschillende kunstvormen samenbrengen: tekeningen, film, muziek, colages, bizarre verhalen. Het zijn geen documentaires, maar ook geen films in de pure zin van het woord ('een verhaal dat wordt uitgebeeld door opeenvolgende stilstaande beelden.'). Het zijn kunstwerkjes, collages van gedachten, beelden, fragmenten en geluiden, die door de makers bij elkaar zijn gezet en gemaakt. En net zoals andere kunstwerken moet je er niet altijd te lang over nadenken, maar vooral genieten van wat je te zien krijgt.

The Beauty is Relentless from cooper battersby on Vimeo.

Klik hier voor meer filmpjes.

Honger

Ik heb altijd honger. Of ik verlang altijd. Naar veel groots en meeslependheid, het moge duidelijk zijn.

De afgelopen dagen valt het me echter op dat die honger zelfs letterlijk aanwezig is. Deels zou dat kunnen komen door het vliegtuigeten, dat ik niet per definitie slecht vind, maar waarbij zelden mijn vinkje bij 'vegetarisch' goed doorkomt, wat inhoudt dat ik de helft van mijn in plastic bakjes, dampend onder de folie, geserveerde eten weer linea recta terug geef aan de dame die het me overhandigde. Of aan een medepassagier, als ik vriendjes moet maken voor meer beenruimte.
Deels zou het ook kunnen komen door de reis van het vliegveld naar mijn huis, die bemoeilijkt werd door een enorme koffer, die ik zelf had meegenomen. De overweging om een koffer mee te nemen, en geen rugzak zoals normaal, kwam voort uit het idee dat ik toch wel wat meer schoenen nodig had. Schoenen. Daarom sleepte ik een 24,5 kg wegend (zo bleek) gevaarte mijn trap af, door de opengebroken straten van Amsterdam Oost, door treinstations, vliegvelden, en de New Yorkse metro, waar de poortjes mijn koffer niet wilden doorlaten. De tocht vanaf de metro duurde uiteindelijk net iets langer dan verwacht en mijn handen konden langzaam maar zeker niets meer voorttrekken, laat staan 24,5 kilo op twee lullige wieltjes. Aangekomen in mijn nieuwe huis stortte ik lichtelijk in en konden mijn gedachten mijn lichaam niet meer zover krijgen dat het wilde opstaan om buiten eten te halen.

Dus gisterochtend had ik honger. Ongelofelijke honger.
Naar de stad, de mensen, eten, koffie, spullen, ervaringen, groots en meeslependheid!
Gelukkig is deze stad de laatste die je daarop zal aanspreken, sterker nog: ze moedigt je enthousiast aan te consumeren. De Not For Tourist gids die ik kocht - deels om mijn honger te stillen - staat vol met duizenden restaurantjes, cafés, winkels, theaters en filmhuizen waar je zonder problemen bakken met geld kunt uitgeven. Wat me echter opviel was dat ik, zelfs na de aanschaf van (in chronologische volgorde) een ontbijt van bagels en thee, een ongelofelijk geile (excusez le mot) laptop, koffie en soep én mooie boekjes om in te schrijven en te bladeren, mijn honger nog steeds niet bevredigd was. Althans, het voelde alsof ik nog niet genoeg had.

In een kapitalistische wereld zijn spullen natuurlijk dé manier om honger te stillen. En natuurlijk doe ik er aan mee. Na een dag lang geld uitgeven wil ik alles wat ik heb gebruiken om die andere honger te stillen: het verlangen naar de mensen, de ervaringen. Maar eigenlijk weet ik dat altijd hongerig blijf. Ongeacht wat er gebeurt of wat ik doe.

Volgens Boeddha is verlangen de oorzaak van het lijden en kan dat lijden alleen maar opgeheven worden als je je openstelt voor de realiteit en deze accepteert zoals ze is. Ik zal proberen me over te geven aan de realiteit, in de hoop dat de honger dan langzaam zal verminderen. Maar ik ga er ook op uit om de verschillende smaken van de New Yorkse restaurants te ontdekken. Een mens moet toch eten.