Fox

Ik ben al geruime tijd gefascineerd door Fox, het Amerikaanse televisie netwerk, dat op zijn minst zwaar conservatief en kortzichtig genoemd kan worden. Fox maakt programma's als American Idol, American Most Wanted, Hells Ktchen en Kitchen Nightmares, die vervolgens door SBS 6 worden aangekocht, of gekopieerd. Maar ook shows als 24 en House, die blijkbaar wel interessant zijn, komen uit de creatieve kamers van de Fox redacties. De enige show uit het lijstje die ikzelf ken is Glee, een prettige, high school musical-achtige liedjes serie, waarbij nerderige pubers dankzij hun zangklasje hun zelfvertrouwen proberen te vinden.

Veel interessanter zijn echter de Fox nieuwsuitzendingen. Daarvan zie ik eerlijk gezegd alleen de fragmenten die de makers van de linkse, progressieve Daily Show (Comedy Central) laten zien om hun verhalen kracht bij te zetten. Dus ja, ik ben me ervan bewust dat ik niet geheel objectief hun berichtgeving tot me neem. Maar dat wat ik te zien krijg, vind ik verbazingwekkend. Humoristisch ook. Maar vooral een beetje eng. Met name omdat blijkbaar een groot deel van de inwoners van de Verenigde Staten van Amerika deze zender als hun voornaamste nieuwsbron kiezen. Waarschijnlijk is het vergelijkbaar met de uitzendingen van Hart van Nederland en Shownieuws, van de familiezender van Nederland, die ook voor veel mensen bepalend zijn voor hun kijk op de wereld.

Ik kan me niet zo goed voorstellen dat je mensen als Glenn Beck, Bill O'Reilly of Sean Hannity serieus kunt nemen. Maar ja, dat kan ik bij Geert Wilders ook niet. Ik realiseer me dat er vast ook mensen zijn die dat van John Stewart vinden. Maar die vind ik dan toevallig weer heel goed.

The Daily Show With Jon Stewart	Mon - Thurs 11p / 10c
Wish You Weren't Here
www.thedailyshow.com
Daily Show Full Episodes Political Humor Tea Party

Ach, de liefde

Na lang zoeken moet ik constateren dat ik er nog niet eerder over geschreven heb. Over Café de Liefde, de documentairereeks van Bram van Splunteren. In documentaireland verschillen de meningen over zijn semi ego reportages. Ik vind ze geweldig. De afgelopen weken was de nieuwste reeks te zien, met onderwerpen als: Man gezocht, Samen of alleen? en Groene baadjes, oude bokken. Bram van Splunteren maakt snoepgoed voor het hart.
Zes afleveringen lang laat hij mensen aan het woord die open en eerlijk vertellen over hun falende, moeizame en gelukkige relaties. Je ziet mensen verliefd in elkaars ogen kijken, waarvan je als kijker al wéét: die worden niet oud samen. En je ziet stellen die je vanaf de bank nog geen maand zou geven, maar die in werkelijkheid al eeuwen gelukkig zijn. Van Splunteren toont de liefde in al haar facetten. Nou ja, op een nette, beschaafde, voor-de-televisie-geschikte manier. Want dat is dan mijn enige kritiek: het is allemaal zo lief en rustig. Terwijl de liefde toch ook boos en gefrustreerd kan zijn. Maar ja, krijg dat maar eens op camera. Bij Café de liefde is het hooguit pijnlijk als een man grapt dat hij voor het gemak bij zijn vrouw terug is, terwijl zij hem doordringend aankijkt en zuur zegt dat ze hoopt dat het ook gezellig is. (nb, vrij vertaald uit aflevering 5)
Maar toch. Het zet je aan het denken. En het geeft hoop. Want alles kan, in de liefde. Niets is onmogelijk. En alles gaat stuk. En alles doet pijn. En alles is mooi. Het overkomt je, of je gaat ernaar op zoek, met een papiertje op je borst op de Albert Cuyp markt. Je kunt dertig jaar met iemand zijn of zes maanden, of je bent alleen. Uiteindelijk draait het toch allemaal om de liefde.
Er is ook een website, waar je kunt bloggen en op het forum kunt en andere happy of unhappy singles of mensen met relaties kunt ontmoeten. Maar daar hoef je helemaal niets mee te doen. Je moet gewoon met een pot thee, wat van die mierzoete roze hartjes en een doosje tissues alle afleveringen gaan bekijken. Bij voorkeur achter elkaar. En genieten.


(Klik hier voor de andere afleveringen.)

Imagination

Goed Doel

Ik was zeven, toen in 1985 op het Jeugdjournaal werd gesproken over de aanslag op de Rainbow Warrior, het meest bekende schip van Greenpeace. Ik weet nog dat er al weken gesproken werd over de geplande Franse kernproeven op Mururoa, en dat ik daar, voor zover ik begreep waar het over ging, tegen was. Want het was érg, zo begreep ik. Vijftien jaar later reisde ik door de Bay of Islands, waar op iedere mogelijke plek duiktripjes naar het scheepswrak werden georganiseerd. Helaas had ik net onsuccesvol een duikcursus gevolgd, en wilde ik even geen vissen of koraal meer zien.

Afgelopen november was de documentaire The Rainbow Warriors of Waheke Island tijdens het IDFA te zien. Afgelopen week was hij op tv. Hierin wordt het verhaal achter het schip verteld. Over de geboorte van de Rainbow Warrior, die eerst een andere naam had, en over haar reizen. En niet te vergeten over de crew, die uiteindelijk één grote familie werd en nu, min of meer toevalligerwijs, bijna in zijn geheel op Waiheke Island, een eiland in de haven van Auckland, woont.

Hun passie en overtuiging is ontroerend en hun activisme en lef bewonderenswaardig. Het zijn de mensen van het eerste uur die door middel van geweldloze acties campagne probeerden te voeren tegen walvisvaart en transporten van kernafval. Zij waren de eersten die door middel van publiciteit, met foto's en films, daadwerkelijk lieten zien wat die walvisvaart bijvoorbeeld inhield. De nu zo bekende beelden werden door hen de wereld in gestuurd.

Ik ben steeds weer enorm onder de indruk van dit soort verhalen. Het enthousiasme, de passie en de belangenloosheid die ermee gepaard gaan. Ik zou willen dat ik iets meer als hen in het leven zou staan en me iets meer betrokken zou voelen bij al deze verhalen. Zodat ik meer zou doen dan alleen recyclen en spaarlampen gebruiken. Mijn enige actie voor Greenpeace was toen ik tien was en ik Meisjesclub het Klavertje Vier oprichtte, waarmee we tijdens de jaarlijkse rommelmarkt bijna driehonderd gulden ophaalden die we aan Greenpeace gaven. In de jaren die volgden stuurden ze, ook na herhaaldelijk telefonisch én schriftelijk contact over het opheffen van de meisjesclub, oneindig veel bedelbrieven, die al met al ongeveer driehonder gulden aan postzegels moeten hebben gekost. Vanaf toen geloofde ik niet meer in de Goede Doelen.
De film is overigens hier te zien.

Fictief gesprek

- Edson jongen, kom eens even hier.
- Ja coach, wat is er?
- Edson, je zit hier nu al een hele tijd te kijken. Hoe vind jij dat het gaat?
- Niet zo goed he, coach. Het staat nog steeds 0 - 0.
- Inderdaad jongen, dat klopt. Hoe zou jij het vinden om nog even mee te spelen?
- Echt? Meent u dat coach? Natuurlijk wil ik meespelen!
- Dan moet je je wel waarmaken he, Edson. Het is er op of eronder.
- Ja coach, dat begrijp ik. Erop of eronder.
- Ga je maar warm lopen jongen.

(..)

- Ok, Edson, kom bij me staan. Zie je dat veld? Zie je die bal? Jij gaat die bal zo pakken, en dan ga je je best doen om met de andere jongens die bal zo snel mogelijk naar voren te spelen. Die bal moet in dat doel!
- Ja coach, gaan we doen coach.
- Sta even stil Edson. Luister. Hoor je dat? Die vuvuzela's, dat geschreeuw? Dat is voor jou jongen. Edson, jij bent de stoerste en beste speler die we hebben en de toekomst van het Nedelands elftal ligt in jouw handen. Jij moet het gaan doen. Jij gaat die massa voor je winnen. Hoor je me Edson? Je gaat ze voor je winnen! Zij gaan zo dadelijk voor jou schreeuwen, ze gaan je willen, ze gaan je op handen dragen!
- Denkt u coach?
- Edson, jij bent de man. Vergeet Wesley, vergeet Rafael! Jij bent de man. Zonder jou komen we nergens! Ben je warm?
- Ja coach, heel warm.
- Okee, hup, dat veld in. Maak ze af!
- Daar ga ik coach! We gaan het doen!

(..)

-Edson! Edson! Je balansbandje! Waar is je balansbandje? Godverdomme, je moest wel je balansbandje omdoen. Rafael, check es effe of die zijn balansbandje omheeft? Godverdomme! Frank! Frank! We zouden die jongen toch zo'n balansbandje geven? Waar is dat dan? Heb jij het om? Ja, dat gaat toch helemaal nérgens meer over? Híj moest dat balansbandje om! Zo kan die toch nooit vliegen, euh, winnen?

Gelukkig

Nu de grote euforie is uitgebleven, en iedereen met hangende pootjes het café heeft verlaten, is de vraag: wat rest? De afgelopen weken werd een groot deel van het geluk van Nederland bepaald door het winnen van een voetbalwedstrijd. En nu die verloren is, moeten we weer op zoek naar andere geluksmakertjes. Wat kunnen die zijn? Vakantie, zon, drankjes op het terras. Althans, als het je lukt om daarvan gelukkig te worden.

De afgelopen week gebeurden er twee dingen.
Het eerste was de halve finale op dinsdag, die ik deels thuis, met een hapje op de bank zag, en deels in het café verderop, waar tientallen, zo niet honderden studenten op elkaar gepropt achter grote schermen zaten. Ik was moe thuis gekomen, had het voetbal aangezet en was neergeploft. De voorgaande wedstrijden had ik ook alleen gezien, dus waarom deze niet? Maar in de rust voelde ik de drang om me bij vrienden te voegen, om de spanning te kunnen delen. De tweede helft was spannend, zeker op het einde, en de spanning van de mensen om me heen vergrootte het plezier. Na afloop bleef ik nog even hangen om na te kletsen, en zag ik mensen het ene biertje na het andere naar binnen gieten. Uit euforie? Overwinningsroes? Geen idee. Ik keek toe en wilde weg. Tijdens de wedstrijd was het fijn geweest om te delen, maar daarna was ik er klaar mee. Toen was het alleen nog heel veel drinken op een dinsdagavond.

Het tweede was vrijdagochtend. Na een warme nacht scheen de zon al vroeg, en terwijl ik op de fiets zat en naar mijn werk fietste, voelde ik de warme lucht op mijn armen en benen. Ik voelde een briesje door mijn haar en realiseerde me dat dit de perfecte weersomstandigheden waren. Hier gedij ik het beste in. Nog niet te heet (wat het later op de dag wel zou worden), maar aangenaam warm. Verder was er niets anders aan die dag en die route, die ik al vier en een half jaar fiets. Maar deze keer was ik gelukkig.

Het zijn maar kleine gebeurtenissen, maar voor mij betekenen ze veel. Namelijk dat ik steeds meer van momenten kan genieten. En het ook bij dat moment kan blijven. De drank na de wedstrijd hoefde voor mij niet, net als de hitte van de afgelopen dagen iets minder had gekund. Maar die momentjes zelf, die waren er, en ze waren goed.

Dus: ja, ik geloof er wel in dat we weer gelukkig kunnen worden. Mocht je nog twijfelen, bekijk dan het onderstaande filmpje. De boodschap is niet nieuw, maar wel altijd goed om weer eens even te horen.

De magie van het theater

Gisteren zag ik Finding Neverland, de geweldige film van Marc Forster uit 2004, over het verhaal achter Peter Pan. Een ware ode aan de magie van de verbeelding en het theater. Ergens in de film zegt J.M Barrie over zijn toneelstuk: 'it should be joyfull, that's why they call it play'. Die zin herinnerde me aan vorige week, toen ik in Purmerend rondliep waar het jaarlijkse festival Reuring plaats vond. Purmerend leek me nou echt zo'n plaats van nuchtere Noord Hollanders, die genoeg hebben aan hun boterham met worst bij de lunch en aardappels met stoofvlees bij het avondeten. Daarna met zijn allen naar Laat ze maar lachen of Idols kijken, en wachten tot het weekend begint omdat er dan gezopen kan worden in de kroeg. Ik ben niet vies van vooroordelen. Ik maakte kennis met Purmerend: de terrassen langs het grote lege plein zaten vol, de avondzon scheen nog tussen de authentieke huisjes door en het leven was goed.

Naast verschillende prachtige locatie voorstellingen, zoals die van CW Boost, geregisseerd door Jakop Ahlbom, was er straattheater. Na de jonglerende man op het slappe koord, die we zijn gang lieten gaan terwijl we wijn dronken, begon even later D'irque en Fien,. Zij lieten zien dat het zo simpel kan zijn. Een man, een vrouw en een piano. Oh, en wat trucjes. Jong en oud vergaapte zich aan wat ze zagen, en het schuchtere jongetje dat door D'irque het podium op gebaard werd, bleek uiteindelijk een waardig artiest te zijn.

Het publiek had niet door dat het donker werd en leefde mee met de avonturen op het toneel, terwijl de zon langzaam verdween, en de lantaarns op het plein aangingen. Ik vraag me af of sommige mensen daar wisten dat ze nu ook theater hadden gezien? Het zijn niet alleen zware stukken van Shakespeare, het is ook gewoon spelen.