Wat krijg je als je David Lynch, Freud, acht geweldige dansers en Alamo Race Track bij elkaar zet? Dan krijg je Innenschau, de nieuwste voorstelling van Jakop Ahlbom. Hij is al lang niet meer nieuw, deze voorstelling, sterker nog, als je hem nog wil zien zul je tussen 27 en 31 juli naar Salzburg moeten gaan. Aangezien ik echter pas een voorstelling zie als die in Amsterdam speelt, was het voor mij nog nieuw.
Voor aanvang van de voorstelling zat ik in de nog verlichte zaal te verkondigen dat ik niet zo van Toneelgroep Amsterdam houd, onder andere door de grote hoeveelheid onfunctionele naaktheid in ieder stuk. "Andere makers en theatergroepen hebben dat niet nodig," zo sprak ik zelfs. Het zaallicht dimde, de spot op het podium ging aan en daar zagen we een stelletje onder een dun laken seks hebben. Ik zakte al lichtelijk beschaamd ietsje dieper weg in mijn stoel. Daar ging mijn statement. Daar bleef het echter niet bij: het stelletje had nog zeker twee keer seks, en verder was er ook genoeg ander naakt te zien. Allemaal hartstikke functioneel natuurlijk.
De voorstellingen van Jakop zijn echter veel meer dan de hierboven beschreven scène. Jakop maakt cadeautjes voor het oog. Prachtige beelden, bewegingen en situaties. In zijn voorstellingen verdwijnen mensen zomaar. Het ene moment zie je ze, het andere zijn ze weg. Deze keer bestond het decor uit verrijdbare kasten, die me deden denken aan tekenfilms als Alice in Wonderland en Belle en het beest. Dode dingen die tot leven lijken te komen en zich in het verhaal gaan mengen.
Jakop neemt je mee naar een wereld waarin alles mogelijk is. Waarin je niet meer weet wanneer je in wiens droom of gedachten zit. Een wereld waarin je je ongemakkelijk maar ook behaaglijk kan voelen. Die fijn herkenbaar en angstaanjagend vreemd is. Hij toont je een wereld die je nog lang niet wilt verlaten als na anderhalf uur het licht weer aan gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten