Afscheid

Ik haat afscheid nemen. Sterker nog, ik kan niet eens weg gaan. Op mijn werk blijf ik vaak nog te lang hangen om met collega's te praten terwijl ik eigenlijk gewoon naar huis moet. Ik heb eigenlijk nooit zin om op vakantie te gaan en mijn huis, kat en vrienden achter te laten, maar wil als ik dan weg ben ook nooit meer terug. Vrienden die in het buitenland wonen kunnen mij met hun laatste avond borrel altijd diep melancholisch maken. Avonden in de kroeg lopen altijd uit op dronkenschap omdat het te gezellig is om weg te gaan en ik zing al jaren in hetzelfde koor omdat ik me niet kan voorstellen hoe de donderdagavond er zou uit zien zonder repetitie (en omdat het fijn is om te zingen natuurlijk). Afscheid nemen van Grote Dingen, zoals mensen, relaties (vaak aan elkaar verbonden), vriendschappen (idem) en huizen, vind ik zo mogelijk nog erger. De dreiging van een naderend afscheid kan me wekenlang een onbestemd gevoel geven.
De grap is: als het afscheid achter de rug is, weet ik vaak niet meer waarom ik er nou zo tegen op zag. Als de deur achter me is dicht gevallen heb ik zin in de reis, wanneer ik uiteindelijk een nummer uit mijn telefoon wis, heb ik me bij het feit neergelegd en zeker wat huizen betreft blijkt dat je er eigenlijk alleen maar op vooruit kunt gaan.

Vandaag neemt Ernst afscheid. Van het podium. Voor Altijd. Of in ieder geval voorlopig. Hij heeft zo'n veertien jaar gespeeld, en daarbij in stad en land mensen ontroerd, maar gaat nu een hele andere kant op en keert terug naar zijn oorspronkelijke studie, medicijnen. Het lijkt mij verschrikkelijk om te weten dat het applaus van deze avond het laatste applaus zal zijn. De laatste keer de routineuze voorbereidingen, de laatste keer de verwachte lach horen, de laatste keer buigen en de laatste keer de nazit in de kroeg. Het zal vast een mooie avond worden, die hopelijk heel laat eindigt. Afscheid is rekbaar.

Zijn afscheid is echter ook voor anderen een afscheid. Zonder ons, vrienden, fanschare, theaterbezoekers, te raadplegen kiest hij er zomaar voor om te verdwijnen. Wat ik persoonlijjk dan in ieder geval een verdrietig afscheid vind. Mij gaf hij veertien jaar lang een avond per jaar de magie van zijn verhalen en de ontroering van zijn liedjes, die nu alleen nog maar van cd te horen zullen zijn. Gelukkig zijn de meeste dingen niet definitief. De Police kwam weer samen om te spelen, net als Take That en NKOTB. Dus wie weet, komt er ook een dag waarop Ernst weer gaat ontroeren in theaterzalen. Mocht dat nou niet het geval zijn, dan word ik hypochonder, zodat ik vaak naar de dokter moet. Ik weet nu al welke liedjes zeker een medicinale werking zullen hebben...