Ik word high van mooie voorstellingen, van ontroerende films, van bijzondere concerten. Maar wat ik helemaal vergeten was, is dat ik ook high word van zelf op een podium staan. Ooit, lang geleden, droomde ik ervan om mensen te kunnen ontroeren op een manier die mij ook ontroerde: door mooie beelden te maken, liedjes te zingen die tranen zouden doen opwellen, of grappige scènes te spelen. De magie van het moment, dat je als speler creëert met het publiek dat je die avond komt bezoeken, was het hoogste streven.
Zoals dat soms gaat met dromen, vervloog deze na een tijdje. Omdat er praktische bezwaren waren en omdat er teveel stemmen in mijn hoofd zeiden dat ik hem moest laten gaan. Dus ging ik op zoek naar andere manieren om te ontroeren. De weinige keren dat ik op een podium sta ben ik echter steeds weer verrast door wat het met me doet.
Vorige week ging ik naar de lezing van de nieuwe voorstelling van NUHR, voorheen NIet uit het raam. Drie mannen, een tafel, twee lampjes, pruiken, een politiepet, een doktersjas en vijf scripts. Vijf? Ja, want ook Eddie Wahr en Kees van der Vooren spelen mee. Eddie zat in de zaal, Kees was niet aanwezig.
De mannen lazen het script voor. Eddie leende een leesbril en deed zijn zin. De lichtman probeerde een sfeerlichtje tijdens een spiksplinternieuw lied. En Kees? Kees was er niet. Kees moest gespeeld worden door een vrouw. Of ik Kees wilde spelen?
Tuurlijk. Ik mocht drie keer het podium opklimmen om wat zinnetjes voor te lezen. En telkens weer voelde het geweldig. Al waren het korte zinnetjes en al stelde het niets voor. Mijn oude droom kwam weer om de hoek kijken. De energie, de spanning, het licht en het publiek. Ik voelde plotseling weer die oude verlangens omhoog komen.
Wat ik verder mee ga doen? Niets, vooralsnog. Ik heb zoveel verschillende dromen dat ik me maar op een paar kan focussen. Maar het is goed om te weten dat hij er nog is. Dromen sterven nooit.
Voor mensen die NUHR niet kennen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten