Soms heb je van die dagen dat je de rest van de wereld vergeet. Ik in ieder geval wel. Nou ja, misschien geen dagen, maar momenten dan. Momenten waar je helemaal kunt opgaan in het NU, om die zweefterm maar weer eens uit de kast te halen (waar ik overigens wel naar streef, dat nu). Soms heb ik niet eens door hoe ik erin ben gekomen. Dan merk ik pas achteraf dat ik al heel lang in zo'n moment zat. Om dan vervolgens teleurgesteld te moeten concluderen dat het dus weer voorbij is, want dat is zo, als je je realiseert dat het zo is. Of was dus. Voor mij voelt het alsof ik high ben. Letterlijk. Alsof ik zweef. Ik voel niets meer van de buikpijn die ik had, ik ben de stress van die dag vergeten. Ik zweef een stukje boven de grond en de wereld is opeens mooi.
Ik hoef geen drugs te nemen om in deze bijzondere staat van zijn te komen. Een donkere zaal met een lichtje op het podium werkt meestal al uitstekend. Of een fijn café met dierbare vrienden. Een draaiende camera in mijn hand. Een avond zingen met vierentwintig mensen. En meer van dien.
De afgelopen weken viel ik van het ene moment in het andere. En aangezien al die momenten nog steeds door mijn gedachten dwarrelen, ga ik eens even de tijd nemen om ze te ordenen.
Ik begin deze keer met Roemer.
Roemer zingt liedjes, en vertelt zo zijn verhaal. Alleen leeft Roemer in een soort hinkstapsprong, waarbij hij je binnen twee zinnen van het ene onderwerp naar het andere trekt, zonder dat daar ook maar enig logisch verband tussen lijkt te bestaan. Het mooie is dat je meegaat met hem. Je kan niet anders. Nog mooier is dat het, op het moment zelf, namelijk ook volkomen logisch lijkt allemaal, waardoor je je pas achteraf realiseert dat je binnen één liedje wel vijf verschillende werelden hebt betreden. Daarnaast kan Roemer ook geweldig goed heel veel woorden in één zin stoppen en daarbij het ritme volledig uit het oog verliezen. Maar ook dat klopt, want die woorden moeten nu eenmaal in die zin. Het is allemaal heel logisch.
Roemer liet me zweven, tijdens de voorstelling, maar ook nog daarna, met in mijn hoofd een prachtige lofzang op de nieuwbouwwijken van Hoofddorp en tiramisu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten