Bezinning

Net thuis op de bank naar Worl Trade Centre van Oliver Stone zitten kijken. En toen realiseerde ik me weer even dat we zo snel vergeten. Tegenwoordig is het gewoon een gespreksonderwerp. Of niet. Zo gaat dat met gebeurtenissen. Ze worden geschiedenis. Iets waar je het incidenteel nog eens over hebt.
Los van alles, dus los van de kapers, de vliegtuigen, de schuldvraag, de oorlogen, los van vergelijkende rampen, zelf los van het feit of dit nou een goede film is of niet, los daarvan heb ik toch even zin om te denken aan al die mensen die die dag daar waren. Als kantoorklerk, liftbediende, first responder, toevallige voorbijganger. Al die mensen die daar waren, waarvan heel veel niet het niet overleefd hebben. En zij die dat wel hebben zitten nu met de gebakken peren. Longziektes, kanker en trauma's.
Je zal het maar meegemaakt hebben.

30

Had ik vandaag net een gesprek over dit dilemma: over de keuzes en beslissingen (ja, dat kan los van elkaar staan: je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om nog geen beslissing te maken) en al wat dan niet meer zij, werd ik door iemand anders fijntjes gewezen op het programma Zooo 30. Met streepjes op de o's.
Over het dertigers dilemma. Jahaa. We weten het wel. We hebben alles en kunnen niet kiezen.
Gisteren had ik ook al zo'n gesprek. Over reflectie en zelfkennis (ook een onderdeel van het dilemma, zo schijnt).
Ik heb eigenlijk de hele tijd van dit soort gesprekken. Niet alleen omdat ik ze heb, dilemma's en last van keuzes, iedereen heeft ze. Of had ze (al dan niet lang geleden) en heeft daar dan weer een mening over.
Ik heb nog geen uitsluitsel over het geheel. Helaas. Maar dat is misschien maar goed ook. Ik houd wel van dit soort gesprekken.
Onderstaand filmpje verkondigt de mening van een veertiger (en telt dus niet). Die dan weer alle net verworven ideeën (na koffie met vrienden met kinderen) onderuit haalt.
Ik sta open voor discussie...

Afscheid

Achtentwintig jaar heeft hij gedanst, en gisteren had hij zijn laatste optreden. Laten we hem Nico noemen.
Nico zette 28 jaar geleden zijn eerste passen op de bühne. Bij een volksdansvereniging, of -cursus, of -bijeenkomst of iets dergelijks. Vervolgens heeft hij zichzelf op verschillende wijzen ontwikkeld en getraind. Uiteindelijk kwam hij bij de moderne dans uit.
Gelukkig verloochent hij zijn afkomst niet: naast de strakke broek en het witte hemd (toch redelijk modern) draagt hij ook een giletje. Dat lijkt mij nou typisch iets voor liefhebbers van volksdans. Ik vind het knap dat hij met dit giletje toch zijn moderne dans bewegingen kan maken.

Als de presentatrice hem aankondigt, staat hij al achter haar klaar. In zero. Ze leest een klein stukje voor dat hij geschreven heeft. Over zijn carriere als amateurdanser. Over herinnering en afscheid. Na deze dans houdt het op. Wij zijn getuige van zijn laatste schreden op het podium.
Dan klinkt de muziek: I did it my way.
En Nico danst.
Voor de laatste keer.
De amateurdanswereld zal hem missen.

Synecdoche New York

Ik voel me nog steeds niet helemaal helder na het zojuist zien van deze film van Charlie Kaufman (o.a. Eternal sunshine of the spotless mind, being John Malkovich).
Daarom net maar even in wikipedia de term opgezocht:

Synecdoche (pronounced "si-NEK-duh-kee", IPA: /sɪˈnɛkdəˌki/; from Greek synekdoche (συνεκδοχή), meaning "simultaneous understanding") is a figure of speech.
The use of synecdoche is a common way to emphasize an important aspect of a fictional character; for example, a character might be consistently described by a single body part, such as the eyes, which come to represent the character. This is often used when the main character does not know or care about the names of the characters that he/she is referring to.



Ik heb het gevoel alsof ik net iets heel belangrijks gezien heb, maar geen idee heb wat. Of dat er werkelijk ware dingen gezegd werden, maar geen idee welke. Tijdens het kijken ben je alleen maar bezig de situaties te plaatsen. Is dit werkelijkheid, of nagespeelde werkelijkheid? Of probeert men in de nepwereld de echte wereld te beïnvloeden? En hoe laat is het eigenlijk, in welk jaar leven we nu? Is hij ziek? Of zegt de stem dat? Waar zijn we? New York, Berlijn, ergens anders?

Mooi. En een beetje ongrijpbaar. Dus mooi.
Caden Cotard (Philip Seymour Hoffman): There are millions of people in the world.And none of those people are as an extra,they're all leads in their own stories.

Gaat dat zien!

Ik ben fan van Boukje Schweigman. Als ik ooit, in een ander leven, theatermaker word, dan wil ik haar soort theater maken. En dat van Bambie. Boukje staat eind deze maand met een herneming van Wervel in Frascati en ik raad bij deze iedereen aan om deze voorstelling te gaan zien!

Brad

Ik loop natuurlijk weer gigantisch achter, wat betreft hippe films. De Oscars zijn alweer lang en breed achter de rug, de kaarten zijn al lang verdeeld. Maar voor mij zijn vele dingen nog nieuw. Dus zat ik afgelopen week vol verbazing bij The Curious Case of Benjamin Button. Wat een heerlijke film! En wat een bijzonder verhaal. Goed, iedereen weet vast al waar de film over gaat en ik zal de verrassing voor mijn mede-achterlopers niet verpesten. Ook als het geen verrassing meer is: ga die film zien! Hij heeft niet voor niets meerdere Oscars gekregen.


Vervolgens zag ik een dag later Burn after reading, die al tijden op mijn to-do lijstje stond. Ook geweldig. Op een totaal andere manier, maar toch.

Maar goed, waar ik uiteindelijk naar toe wil is mijn hernieuwde bewondering voor Brad. Waarvan ik eigenlijk niet begreep waar iedereen zo lyrisch over was. Ja, tis een mooie jongen, maar zo zijn er wel meer..
Maar na deze week begrijp ik het wel iets beter. Hij is best goed.

Geheim

Er bestaat een geheime club.
Een club waarvan slechts enkelen - en dan hebben we het nog over duizenden - het bestaan weten. Ik wist er in ieder geval niets van af. Tot ik in New York The Game kocht, een NY Times bestseller van Neil Strauss, journalist en pick-up artist. In dat boek beschrijft hij twee jaar van zijn leven waarin hij van doodgewone nerd tot een van de grootste pick-up artists (versierders dus) ter wereld werd.
The Game is een geweldig boek. Niet alleen het verhaal zelf, en alle vreemde gebeurtenissen die hij meemaakt, maar vooral de hele wereld die hij beschrijft, waarin mannen door middel van trucjes, NLP technieken, hypnose en weet ik wat nog meer, hun angst om vrouwen te benaderen overkomen en vaak erg succesvol blijken te zijn in het versieren.



Nu heb ik het er met een aantal mensen over gehad, en ik krijg steevast dezelfde reacties: dat zijn freaks, nerds, engerds, en gewone vrouwen vallen daar toch niet voor.
Maar dat klopt dus niet.

Ten eerste zijn die mannen wellicht nerds als ze beginnen, maar kunnen een aantal veranderingen in hun gedrag er al toe leiden dat ze zelfverzekerder worden en daardoor zijn ze al direct geen nerds meer. Het is ook niet alleen bruikbaar tijdens het versieren, maar ook in andere sociale contacten.
Ten tweede worden deze mannen, in de meeste gevallen, niet opgeleid players die vrouwen gebruiken voor een nacht. Het zijn meestal mannen die op zoek zijn naar een gewone leuke relatie met een leuke vrouw.
Ten derde zijn de trucjes die ze leren enorm interessant. Ik vind het in ieder geval fascinerend.

Met als gevolg dat ik, sinds ik het boek uit heb, op internet allerlei gerelateerde filmpjes heb zitten kijken.
Ik kan er geen genoeg van krijgen.

Aangezien ik die wereld niet zomaar hier weg wil geven, raad ik iedereen aan het boek te kopen. En om te google-en.

Neil gaat binnenkort aan de slag met een boek met de -voorlopige- titel: The female answer to the game.

Mecenas

Mijn ouders hebben zich in de loop der jaren steeds meer ontwikkeld tot sponsoren van Limburgse kunstenaars.
Dat heeft geresulteerd in een aardige kunstcollectie. Er is bijna geen muur in huis, misschien alleen in de kelder, waar geen schilderij hangt. Sterker nog, op veel plekken hangen meerdere schilderijen onder en naast elkaar. Mijn oude slaapkamer is een opslag van oude - minder interessante - schilderijen geworden. Daarnaast zijn er op de vreemdste plekken in huis plankjes bevestigd om beelden te dragen.
Ze hebben de afgelopen jaren een aantal jonge, Limburgse, kunstenaars gevolgd, en kopen regelmatig werk van hen. Of kopen hun werk als cadeau voor mij. Ook altijd leuk.
Hun laatste actie is echter wel een van de bijzonderste ooit. Ze hebben een van de muren in hun serre ter beschikking gesteld aan Jack Ruebsaet, die daar carte blanche kreeg. Hij heeft twee weken lang gewerkt (en bij mijn ouders gewoond omdat hij anders te ver moest reizen) en zie hieronder het resultaat.
Het schijnt dat de oudere tak van de familie zich er niet helemaal in kan vinden. Opa en oma waren op zijn zachts gezegd verbaasd. Maar ik vind het vooral heel erg cool. Het zijn toevallig wel mijn ouders..

Familie

Ze opende alweer drie weken geleden voor haar oudere halfbroer.
Na afloop verkocht ze haar cd's voor een speciale prijs: 2 voor 1.
Dat wil zegen: 2 cd's voor 1 briefje van $ 20,-
En omdat ze me toen al ontroerde kocht ik haar muziek. Natuurlijk ook omdat ik de hele familie graag steun.

En nu, nu ik weer thuis ben, kan ik haar muziek niet uit zetten. Het is niet eens super geweldig. Maar het raakt wel. Diep.

Toetje

Ik probeer de herinnering vast te houden aan het gevoel dat ik eergisteren had, toen ik door Brooklyn liep. De stoeptegels, het verkeer, de koffie die ik dronk in het park. Het uitzicht over de East River op Manhattan, waar ik zeker een uur heb zitten kijken. Het gevoel dat New York me geeft heb ik niet eerder gehad. Ik weet niet of ik het kan omschrijven. Het is het gevoel dat je er bent. Daar waar het gebeurt. Ook al ben je er niet letterlijk bij, dan ben je in ieder geval in de buurt. En wat er dan zoal gebeurt, dat kan verschillen. Het hoeven geen grote dingen als vallende gebouwen, mega evenementen of historische gebeurtenissen te zijn. Ook geen interessante musts, zoals bijzondere uitzichten zien, musea bezichtigen of hippe plekken bezoeken. Het gaat erom dat in deze stad nieuwe dingen worden bedacht. Dat hier de oorsprong van gedachten, muziek, theater en kunst ligt. Niet van alles, maar wel van veel. En er kan zomaar iets nieuws ontstaan.

En tegelijkertijd gaat het juist helemaal niet om. Gaat het om de kleine dingen, de gesprekken in de metro, de avonden met vrienden, een nieuwe plek om de hoek ontdekken.

Ik kreeg een toetje.
Ik stond al klaar om het vliegtuig in te stappen, toen bleek dat er helemaal geen vliegtuig was en ik mijn aansluiting zou missen. Dus mocht ik met de taxi weer terug, en beleefde ik een avond die ik ken van vroeger, met kleine optredens en grote gebaren. Herkende ik mensen die er niet waren, omdat op dit soort avonden er altijd iemand is die eindeloos doorgaat met zijn act, en er altijd iemand is die heel mooi kan zingen, en altijd iemand is die iedereen ontroert.
Ik dronk een bijzonder kopje thee en keek toe.
Het was een avond die in het teken stond van dank. Dus bij deze: dank aan de mensen van HoY, hun nieuwste HoY-boy, en ook aan US Airways, omdat ik niet alleen nog een dag langer in NY mocht blijven, maar ook nog eens een een onvergetelijke avond had!