Je kunt alleen opnieuw beginnen als je het oude achter je laat.
Door iets dat jarenlang het Heden was opeens tot het Oude te bombarderen - mijn baan, voelt het alsof mijn leven op zijn kop staat. Mijn baan heeft de laatste jaren bepaald wie ik was. Ik verbond mijn tijd, energie en liefde aan een plek, aan de mensen, aan het werk. Wanneer ik wildvreemden vertelde wat ik mijn werk was, liet ik naar mijn gevoel daarmee ook weten wie ik was.
Nu hoeft dat natuurlijk helemaal niet. Je kunt best een baan hebben die verder niets zegt over wat je belangrijk of leuk vindt in het leven. Als je bij de IKEA werkt hoef je niet van ordenen, bouwen of Scandinavië te houden. Maar door mijn vertrek hoor ik er nu niet meer bij en ben ik geen deel meer van het geheel dat zo als thuis voelde.
Er is geen betere manier om het Nieuwe van het Oude te scheiden dan weg te gaan. Het Oude (even) achter je te laten. In dit geval door een korte reis naar de andere kant van de wereld te maken (en ja, kort is relatief; thuis werd er afgunstig gezucht wanneer ik over mijn vijf weken durende trip vertelde, hier kijken medereizigers meewarig als ze horen dat we maar zo kort hebben).
Het probleem van reizen is echter dat je voortdurend bezig bent je identiteit te bepalen. Een van de eerste vragen die medereizigers stellen is: wie ben je, wat doe je? Het voelt nog onwennig om mijn nieuwe bestaan aan te kondigen, en van binnen voel ik dan ook altijd twijfel. Maar het lucht op om te zien dat verder niemand verbaasd opkijkt, en iedereen probleemloos accepteert dat ik ben wat ik zeg.
Zij geloven het in ieder geval al. Nu ikzelf nog.
