Graceland

Soms ken je een liedje van buten en hoor je het opeens toch weer voor het eerst. Dat gebeurde me afgelopen weekend, toen ik door het donker over een bijna lege snelweg reed en alles om me heen uit Paul Simon bestond. Zijn stem nam me mee naar autoritjes van lang geleden, in soortgelijke nachten, achterin bij mij ouders, met lichtjes van lantaarnpalen die me slaperig maakten. Of late zaterdagavonden, als het bezoek nog praatte en wijn dronk en ik me stil had terug getrokken in een hoekje, om er ongemerkt bij te kunnen zijn.
Deze keer, terwijl ik over die lege weg reed, kwam de tekst opeens binnen. En realiseerde ik me dat dit vrolijke liedje helemaal niet zo vrolijk is. Maar wel prachtig.

"She said losing love is like a window in your heart, Everybody sees you're blown apart, Everybody sees the wind blow."

Ellis Ashbrook

Ik schreef al eerder over deze band uit New York (oorspronkelijk uit Boston), en mijn bezoek aan hun optreden. Deze zomer maakten ze een videoclip, Hard 2 B EZ. Die ik natuurlijk graag promoot via deze weg. Op Youtube is ook een 'making of' te vinden. Voor een beginnend bandje vind ik dat het er allemaal professioneel uitziet!

Stappenplan

Stap 1.
Klik op onderstaand TED filmpje en luister. Evgeny spreekt Engels met een zwaar accent, maar zijn praatje is uiterst interessant. Probeer te focussen en zet je oren in de Engelse modus.

Stap 2.
Schenk jezelf een wijntje in. Dim het licht. En klik wederom op het filmpje. Laat het nu over je heen komen. Luister naar zijn klanken, zijn melodie, zijn intonatie. Space away.... Veel plezier

PS. Voor sommigen is het misschien beter om eerst te spacen en daarna te luisteren.
PPS. Verderop in zijn betoog wordt hij steeds enthousiaster, waardoor de muziek in zijn speech toeneemt..

Steden

De laatste tijd verkeer ik met enige regelmaat in vreemde steden. Steden waar ik niet bekend ben (in vergelijking tot de steden waar ik dat wel ben). Steeds weer voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Vanaf het moment dat ik het lokale Centraal Station uit loop, maakt een naargeestig gevoel zich van mij meester.
Natuurlijk vraag ik me dan steeds af: hoezo? Mis ik nu de Amsterdamse grachten? De grachtenhuizen? De talloze fietsers? Het feit dat ik de weg beter ken? Voel ik me niet op mijn gemak omdat ik niet weet waar het leukste café is? Is het omdat de kans een bekende tegen te komen drastisch verkleind is? Onzin. Vaak zijn er grachten, en dus grachtenhuizen. Er zijn fietsers, ik ken de weg meestal redelijk, ik kan best beoordelen of een café leuk is of niet en ik kom op de vreemdste plekken bekenden tegen. Voorál in andere steden. Daarnaast: als ik op reis ben in andere landen heb ik er nooit last van. Zelfs niet van dat ik de weg niet ken en soms in stomme cafés beland.

Afgelopen weekend realiseerde ik het me ineens. Ik zat in een bus (iets wat ik Amsterdam overigens zelden doe, dus dat voelde wel weer exotisch) en keek naar buiten. Ik zag meisjes die duidelijk een vrijgezellenfeestje hadden georganiseerd (zo een waarbij er één met veel gekke ballonnen versierd is), ik zag twee oudere dames bij een halte staan. Ik zag een moeder met een kinderwagen. Een terras zat vol hippe mensen, die allemaal net zo leuk waren als de mensen op Amsterdamse terrassen. En toen viel het kwartje. Het is de overeenkomst, het gelijke. Overal zijn jonge moeders met kinderwagens, vrijgezellenfeestjes, oude dames die met de bus gaan. We zijn met zijn allen hetzelfde aan het doen.
Het is die gedachte waar ik zo mismoedig van word. Het besef dat we met zijn allen in dit pietluttig stukje aarde zo enorm ons best doen, maar dat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. In Amsterdam ben ik te druk met mijn eigen 'drukke' bestaan. Dus heb ik die gedachte vooral in andere steden.

Ideeën

Bonaparte

Afgelopen zaterdag speelden ze tijdens de Haarlemse Uitmarkt voor een volle zaal. Het is niet helemaal mijn muziek, maar ik werd er wel door gegrepen. Omdat ze zo lekker bezig waren met zijn allen. En dat is toch uiteindelijk het belangrijkste. Dat je gewoon lekker bezig bent. Met zijn allen.

Theorie

Acht jaar geleden stortten de Twin Towers in en kwam ook Building no 7 naar beneden.

Grote kans dat alleen al door het noemen van het laatste mensen afhaken om nog door te lezen. Building no 7 is namelijk een van de speerpunten van alle organisaties die geloven dat er meer verhalen achter alle ellende van 11 september zitten. Verhalen die niet door de gewone media getoond zullen worden. De meeste mensen doen die verhalen af als complot theorieën, die niet serieus genomen moeten worden.

Ik durf eerlijk gezegd geen zinnige uitspraak te doen over al deze onderwerpen. Ik weet er te weinig vanaf. Vorig jaar ontmoette ik mensen die alles op alles zetten om de waarheid zoals zij die zien boven water te krijgen. Zij overlaadden me met links, films en informatie die hun uitspraken bevestigden. Ik weet niet wat ik moet geloven. Ik wil er wel over weten. Alle invalshoeken en ideeën. Ik wil weten wat er gezegd wordt, welke argumenten daarvoor gebruikt worden en welke tegenargumenten er zijn.

Maar zelfs al het uiten van deze twijfel, leidde ertoe dat veel mensen om mij heen me argwanend aankeken. Op zijn zachts gezegd. Wanneer ik liet merken dat ik ook de tegenargumenten wilde weten, haakten de meeste gesprekspartners af omdat ik niet meer serieus te nemen was.

Op deze dag waag ik het er op. Wellicht raak ik nu mijn kleine lezersschare kwijt omdat mijn geloofwaardigheid wederom in twijfel wordt getrokken. Het zij zo. Ik denk zelf dat het niet zo slecht is om te willen horen wat anderen te zeggen hebben.
Voor een ieder die het tot hier gehaald heeft een link. En volgende keer schrijf ik dan weer gewoon over de mooie dingen in het leven.

400

Deze week is het dan zo ver: Holland aan de Hudson. Deze week worden 400 jaar "ononderbroken vriendschap tussen Nederland en New York" gevierd. Het koninklijk paar keurde de Empire State toren oranje, er voeren Nederlandse schepen over de Hudson en morgen begint een klein Oerol/Parade festival op Governors Island
Ik vermoed dat geen enkele New Yorker hier koud of warm van zal worden. Misschien dat ze zich even verwonderd hebben afgevraagd wat er nu weer aan de hand was, toen er een politie escorte richting Emipe State Building reed.

Naast al deze activiteiten die op een of andere manier iets moeten duidelijk maken wat ze volgens mij niet doen, zag ik vandaag echter ook een prachtige samensmelting van twee culturen: Man bijt hond goes NY.

Nu koester ik stiekem de wens om ooit bij Man bijt hond te mogen werken. Omdat dit programma op ultieme wijze (en vaak tenenkrommend), echte verhalen van normale mensen laat zien. Waarbij meestal blijkt dat echt iedereen een verhaal heeft. Hoe knullig ook.

Nu zitten ze dus in New York. Waar ze met een 'dominee' meegaan die preekt tegen de consumptiemaatschappij en met een taxichauffeur die leeft in het nachtelijke New York. De babbelbox staat in Central Park (met de vraag: what does a Dutchman mean when he says: a hero on socks?) en kloppen ze van uptown tot downtown aan bij de mensen met de vraag: wat bent u aan het doen?
En wat blijkt? Ook in New York zijn er verhalen. En ze zijn niet specialer of gekker dan in Nederland tussen hot en her. Ze zijn hetzelfde. Net zo ontroerend en bijzonder. Of misschien komt dat toch omdat ze uiteindelijk van ' ons' afstammen?

Klik hier voor fragmenten uit de uitzending van gisteren, waarin onder andere boer Frans Zwaagstra zijn boerderij verlaat voor een andere wereld...

Held

Jonathan Harris heet hij. En ik vind hem een held.
Waarom? Omdat hij op een bijzondere manier verhalen verzamelt. En omdat hij bijzondere verhalen verzamelt. Hij is bijzonder, want hij verzamelt verhalen.
Ik zag hem voor het eerst op TED, de site die ik al vaak geciteerd hebt om zijn bijzondere toespraken. Daar vertelde hij over de verhalen die hij in foto's verzamelde over geluk in Buthan en over een van zijn sites: we feel fine. De laatste scant iedere paar uur alle Engelstalige websites ter wereld op de woorden 'I' en 'feel', en kan zo laten zien hoe de (Engelstalige) wereld zich voelt.


Zijn twee toespraken op TED brachten mij bij zijn eigen website, waar ik nog steeds vaak naar toe ga om rond te kijken en geïnspireerd te raken. Deze jongen heeft een idee, weet wat hij wil laten zien en doet het ook nog. Vorig jaar gaf hij een speech op Flash on the beach, een bijeenkomst voor gebruikers van het programma Flash en aanverwanten. De uitspraken die hij daar deed zijn langzaam mijn Gouden Regels geworden, die aan mijn muur hangen om me iedere dag te herinneren aan hoe het ook kan. Nee, om me te herinneren aan hoe ik het vanaf nu doe.

Voor iedereen die dit leest: doe mij nou een plezier en ga alsjeblieft een keer naar zijn site. Neem de tijd om zijn verschillende projecten uit te zoeken. Ga naar TED en zoek zijn toespraken. Ik weet zeker dat je geïnspireerd raakt!

Dilemma

Gisteren had ik zo'n dag waarop ik voortdurend tegen kleine dilemma's opliep. Ik zat op de fiets toen het opeens begon te regenen. Ik was natuurlijk goed voorbereid van huis gegaan met mijn oncharmante regenpak in mijn evenzo oncharmante fietstassen. Bij de eerste druppels dook ik wat dieper in mijn niet geïmpregneerde zomerjas. Een blik omhoog leerde me dat ik met geen enkele zekerheid kon zeggen of deze bui zou over- of meewaaien. Na een paar minuten namen de druppels in frequentie toe. Mijn jas werd vochtig, mijn spijkerbroek toonde vlekken. Ik twijfelde: trek ik mijn regenpak aan of niet? Uiteindelijk besloot ik tot actie over te gaan, ik parkeerde mijn fiets tegen een huis, stond een paar minuten te hannessen met jassen uit en aan en broek over schoenen en meer van dien. Toen ik weer op mijn fiets zat was de bui natuurlijk alweer afgenomen en na een paar minuten was het droog.
Even later fietste ik achter Centraal om bij de pont te komen. Ik zag dat de pont van de overkant nog niet vertrokken was, maar dat zou vast niet lang meer duren. Hoe dichter ik bij CS kwam, hoe duidelijker het werd dat ik nog een kans maakte om toch deze pont nog te halen. Langzaam begon ik harder te fietsen, de pont aan de overkant in de gaten houdend. Toen ik uiteindelijk goed op snelheid was (let wel: ín mijn regenpak), zag ik de pont aan mijn kant van het IJ vertrekken.
Wat mij de rest van de dag bracht tot overpeinzingen over het moment waarop je besluit actie te ondernemen, en of dat dan niet eigenlijk altijd te laat is?

Barpraat

Tegen vriendin aan bar: "(..) wanneer zijn mannen niet meer gecompliceerd?"

Entree barjongen

Tegen barjongen: 'hoe oud ben jij eigenlijk?"
Barjongen: "zonder baard 16, met baard 22."

Exit barjongen.

Tegen vriendin: "Jeetje, die moet zelfs nog gecompliceerd wórden."