zondag 30 augustus 2009

Melancholisch

Ik kan er niet tegen dat het nu alweer eind augustus is. Het voelt alsof de herfst al bijna begint, en ja, dan is het eigenlijk nog maar een kwestie van aftellen tot de donkere dagen van kerst en oud en nieuw weer voor de deur staan. Wellicht komt deze gedachten voort uit mijn neiging tot melancholie. Ik kan enorm geraakt worden door flarden van herinneringen, die worden opgeroepen door een paar noten muziek, een geur of een gedachte. Het einde van augustus brengt me waarschijnlijk terug naar toen ik klein was, en weer naar school moest. Een hele zomer vol buiten spelen, zwemmen, door de stad lopen, met vriendinnen hangen tot het donker werd (en dat was dus laat) liep dan ten einde. We moesten met zijn allen weer terug in het keurslijf van vroeg opstaan, naar school fietsen door weer en wind en huiswerk maken.
Daarnaast ben ik in de zomer geboren, en moet ik langzaam weer afscheid nemen van 'mijn' tijd van het jaar. En houd ik niet zo van kou en donkerte. Geef mij maar zwoele zomeravonden op het balkon met een wijntje en een goed gesprek.
Al met al geen reden tot vreugde dus. Gelukkig worden we allemaal ouder, waardoor het lijkt alsof de tijd veel sneller gaat. Hierdoor heb ik de afgelopen maanden al vaker verbaasd verzucht 'jeetje, het is alweer .. (vul desbetreffende maand in)'. Nou ja, dat betekent dat de naderende herfst- en wintermaanden hopelijk net zo snel voorbij zullen gaan.

maandag 24 augustus 2009

Kijken


Vorige week was De kijk van Kessels te zien, een documentaire over Erik Kessels, van het beroemde reclamebureau KesselsKramer (bekend van o.a. de Shoebaloo reclame met modellen met één been en Ben).
Wat ik zo mooi vond is dat je leert dat je ook heel anders naar de wereld kunt kijken. Dat het er maar van af hangt hoe je besluit tegen alles aan te kijken.

Je kunt oude fotoalbums van vreemden zien als een vergelijkbare verzameling herinneringen als die van jou, maar dan minder interessant omdat je er niemand op herkent. Je kunt ook opmerken dat van de tweelingzussen er opeens eentje niet meer op de foto's staat. En daar heb je het drama.
Ik heb hardop zitten lachen toen hij vertelde over de polaroids die hij van zijn kinderen nam, net nadat ze zich verwond hadden. Waar 'normale' ouders meteen voor een doekje rennen, rent Erik Kessels naar zijn camera. Zijn kinderen waren er inmiddels aan gewend geraakt.

Ik vind het een mooie gedachte, dat overal een verhaal in zit. En het is inspirerend om te zien dat sommige mensen het ook daadwerkelijk zien.
De documentaire is nog te zien via Holland Doc. Doen! Al is het alleen maar om de foto's van die kinderen.

zondag 23 augustus 2009

Terrasterreur

De afgelopen week heb ik her en der op terrassen gezeten, met dank aan het heerlijke weer en mensen die (nog) niet full-time aan het werk waren. Wat is er nou fijner om in de zon met soms een briesje, in goed gezelschap (vrienden en witte wijn) het leven te bespreken? Helaas werden onze gesprekken gemiddeld zo'n drie keer verstoord. Door muziek. Van straatmuzikanten.

Op zich heb ik er niets tegen als mensen zich kunstzinnig proberen te uiten, en daarmee geld willen proberen te verdienen. Sterker nog, een groot deel van mijn vrienden doet het. Maar die doen het dan in afgesloten ruimtes, waar je kan kiezen of je het wilt zien danwel horen, of niet. Of ze doen dingen die geen lawaai maken, zoals schilderen of schrijven. Ook amateurs moeten lekker hun gang gaan. In repetitieruimtes, huiskamers en hier en daar een café. Wellicht word je wel ontdekt, of komt er een moment dat je geld kan gaan vragen voor je optredens. Allemaal hartstikke leuk.

Maar deze mensen vallen buiten deze categorieën. Zij kunnen aardig accordeon of trompet spelen, maar hebben besloten dat en plein publiek te doen. Ongevraagd. En meestal hard. Zo hard dat je je gesprekspartner even niet meer begrijpt, je van schrik je wijn omgooit bij een valse noot en eigenlijk het hele terras zit te wachten tot de zelfbenoemde muzikanten hun lawaai staken, en weer kan worden overgegaan tot de orde van de dag.

Tot hier is alles op zich nog okee, los van een lichte irritatie die bij band nummer drie is toegenomen tot een kracht van 5 op 5. Maar dan! Dan komen ze met hun zelfgebreide petjes (waarmee hun vrouw dan vast weer ergens anders op een markt geld verdient) langsgelopen. En moet je natuurlijk kleingeld geven voor de zojuist gebrachte ode. Maar dat wil ik dus niet! Ik weiger gedwongen geld te moeten geven voor iets waar ik niet voor gevraagd heb, en al helemaal niet als het niet om aan te horen is!

Ik geef in de meeste gevallen geld wanneer een muzikant bij de ingang van de Albert Hein nootjes zit te tokkelen, of wanneer iemand op een straathoek zijn nieuwste lied ten gehoren brengt. Omdat ik dan kan blijven staan als ik wil, en kan doorlopen als ik er genoeg van heb. Maar deze terrasterroristen (ha, fijn dat ik dat woord ook een keer kan gebruiken) moeten bij mij niet aankloppen. Ik kijk ze dan ook altijd glimlachend aan en zeg: 'nee, bedankt.' Alhoewel ik niet denk dat ze mijn ironie doorhebben.

In Haarlem schijnt een café eigenaar nu een zelfgemaakt verbodsbord te hebben gemaakt: verboden voor accordeons.

donderdag 20 augustus 2009

Stilte

Fietsend over de dijk
zie ik vogeltjes op een nijlpaard
in het water,
koeien die op bizons lijken
en eindeloze groene weiden.

Ik probeer de gesproken taal
niet te verstaan, in de hoop
dat zo mijn eigen wereld niet wordt verstoord.

Wanneer zwermen ganzen overvliegen,
het ruisende geluid van hun vleugels,
verzucht de dame
die al uren praat
dat ze er stil van wordt.

Ik blijf zitten tot de stilte komt,
kijkend naar de luchten en het water.
Witte speelgoedhuisjes leunen tegen de dijk,
fietsers laten het gras ruisen.

Ik hou van dit land, echt waar,
alleen zou ik wel zonder de mensen kunnen.

dinsdag 18 augustus 2009

Toerist

Ik speel deze week toerist in eigen stad. Waarom zou je weggaan, als je in de op een na leukste stad ter wereld woont?
Dus slenter ik langs de grachten, zit ik op bankjes een boek te lezen en drink ik overal koffie en thee.

Het voordeel van in je eigen stad op vakantie zijn is dat je precies weet waar je moet zijn voor leuke eet- en koffietentjes. En waar je naar toe moet om de andere toeristen te vermijden. Ik loop nu doelgericht, doch slenterend, de juiste kant op (ook zo'n ding: ik weet waar ik ben). Een ander voordeel is dat je lopend plotseling allerlei mensen kunt tegen komen. Normaal scheur ik zelf altijd in hoog tempo door de straten, waardoor ik geen oog kan hebben voor andere mensen, behalve als ze mede weggebruikers zijn. Nu kwam ik in een paar uur tijd wel vijf bekenden tegen. Gezellig. Daarnaast ontdekte ik een instituut voor mediakunst waarvan ik niet wist dat het bestond. Ook altijd leuk.

Met andere woorden: deze stad is zo slecht nog niet. En eigenlijk valt het wel mee met die toeristen. Er zijn altijd rustige steegjes, parken en hele wijken waar geen toerist te vinden is. Je moet alleen even weten waar.

maandag 17 augustus 2009

Feestje

De fontein sproeide het water terug in de Amstel, terwijl de ober diep voor me boog en mijn salade niçoise voor me zette. Ik legde mijn nieuw gekochte boek opzij en keek naar de bootjes die voorbij gingen. Aan de tafeltjes om mij heen aten chique dames en heren met grote donkere zonnebrillen gegrilde eendenborst. De zon scheen zwakjes door de wolken heen. De brug, die zomers altijd besproeid wordt, lekte op de eendjes die eronderdoor zwommen.

Ik had eerder bedacht dat ik het maar groots moest aanpakken. Meeslepend, zo u wilt. Ik ging mezelf trakteren, en aangezien ik op genoeg plekken koffie heb gedronken, besloot ik naar een bijzondere plek te gaan. Het idee was om in mijn mooiste jurk koffie te drinken en taart te eten. Maar aangezien het lunchtijd was, kon ik net zo goed iets eten. Het werd de hierboven genoemde salade. Met een glaasje witte wijn. Uit Nieuw-Zeeland.
De ober bleef mij consistent 'u' noemen. Wat voor mij niet zo nodig hoefde, maar waar ik verder niets over durfde te zeggen.
Ik vond het wel vermakelijk om zo deftig behandeld te worden. Wanneer maak je nou zoiets mee?

Tijdens het eten dacht ik aan Johannes van Dam en probeerde de salade te beschrijven in zijn woorden. Ik kwam uiteindelijk niet veel verder dan 'rijk gevuld' en 'het verrassend als mozzarella bolletje uitziende gepocheerde ei'. Ik weet niet eens zeker of hij het zo zou zeggen. Nadat mijn salade op was, nam ik mijn boek weer op. Al lezend over die andere prachtstad dronk ik mijn wijn op.
Lichtelijk tipsy dartelde ik later weer over de grachten. Gewoon, op mijn fiets.
Maar wel in mijn mooiste jurk.

zaterdag 15 augustus 2009

Oude liefde

Oude liefde roest niet. Zegt men.
Ik had een oude liefde lang verwaarloosd. Jaren terug kon ik bijna geen dag zonder, en toen was er een lange radiostilte.
Sterker nog, ik had deze oude liefde helemaal afgeschreven. Had immers een nieuwe gevonden.. En tja, nieuwe liefdes doen oude vergeten.
Maar laatst kwam ik hen weer tegen. En werd ik wonderbaarlijk geraakt. Het zijn er twee. Twee stemmen. Een piano en een gitaar. Dat soort dingen.

Opnieuw is het herkenbaar, ook al is het jaren later en gaat het om andere onderwerpen. Of dezelfde onderwerpen vanuit een ander standpunt. Wellicht is dat het.
Ik kan niet kiezen tussen welke liedje het mooist is, dus bij deze het liedje waar ik blij van word.
Maar met de opmerking dat de anderen net zo mooi zijn, ook al maken ze wellicht iets minder blij en raken ze iets dieper.

Op youtube kan je ze met beeld zien, inclusief delen van de bijbehorende show. Een aanrader voor wie van mannen op een podium houdt.

maandag 10 augustus 2009

Karma

Sommige mensen geloven dat je na je dood terug komt in een andere gedaante. En dat die gedaante afhankelijk is van de manier waarop je je in je huidige leven hebt gedragen. Hoe beter je je gedraagt, hoe mooier je volgende leven zal zijn.
Ik vraag me af hoe wij hier met zijn allen in de westerse wereld nog vooruit kunnen gaan. Hoeveel meer welvaart en geluk kan je hebben?
Maar daar zit het hem misschien net in. In dat geluk. Het uiteindelijke nirvana is natuurlijk een staat van ultiem geluk, waarin je eindelijk beseft dat je juist niets nodig hebt om gelukkig te zijn.

Stel je nou voor dat je je niet zo netjes gedraagt in je leven. Wat dan? Dan wordt je volgende gedaante volgens deze theorie dus een die ondergeschikt is aan de huidige. Dan zou iemand als Hitler bijvoorbeeld terugkomen als kakkerlak of eendagsvlieg, want dat zijn naar ons idee mindere gedaantes. Toch?

Maar. Als je een kakkerlak bent heb je helemaal niet door dat je zogenaamd een mindere gedaante bent. Je bent gewoon kakkerlak, en je rommelt een beetje rond in je kakkerlakkenbestaan. Dus, dat zou niet zo'n straf zijn.

ik ben tot de conclusie gekomen dat het pas een straf zou zijn als je je bewust bent van het feit dat je bijvoorbeeld niet gelukkig bent. Misschien wordt je wel een relatief intelligent persoon, die zich op een bepaald moment realiseert dat het echte geluk niet voor hem of haar is weggelegd. Ga even na of je dat soort mensen in je omgeving kent. Zit er een tussen met een vreemde interesse voor de Tweede Wereldoorlog en daaraan gerelateerde onderwerpen?

zondag 9 augustus 2009

Stoep

Ik heb een stoep.
Dat is op zich niets nieuws, ware het niet dat de afgelopen tijd mijn straat vooral bestond uit zand.
Ik heb me er een tijd mee vermaakt, met dat zeelandschap voor mijn deur. Zag mezelf al onder een parasol met vrienden een mojito wegtikken met mijn voeten in het zand.
Maar die vrienden kwamen niet (ondanks mijn uitnodiging), en wat ergerlijk was, de bouwvakkers wel.
Wekenlang, echt wekenlang, verschansten ze zich voor mijn raam met hun transistorradio die om half zeven al heel hard op radio 10 gold stond. Graafmachines startten om kwart voor zeven, en begonnen ruw het zand te verplaatsen van a naar b. Stemmen riepen in plat Volendams (dus onverstaanbaar) dingen naar elkaar. Auto's kwamen en gingen, er werd gefloten, geschept en geschraapt. Om dan rond half negen stil te worden. Motoren gingen uit, stemmen verplaatsten zich richting de keet, scheppen werden in het zand gestoken.
In al hun ijver gingen ze zelfs op zaterdagochtend door. Althans, eerst dacht ik dat het ijver was. Nu denk ik dat het stress was. Want de bouwvak is begonnen, maar de tweede helft van mijn straat bestaat nog steeds uit zand.
Mij kan het allemaal weinig meer interesseren. Voor mijn deur ligt een mooie, rode, stoep. En de radio is tien huizen naar rechts verplaatst.

woensdag 5 augustus 2009

Sixth Sense

Ik schreef al eerder over een speech op TED: een van de meest geweldige websites die er zijn, omdat ze voorzien in een eindeloos aantal inspirerende en/of verbazingwekkende lezingen van mensen waarvan je vaak nog nooit gehoord hebt.
TED staat voor Technology, Entertainment en Design en de lezingen gaan over de meest uiteenlopende onderwerpen binnen die gebieden.
Nu zijn er een bepaald soort lezingen die ik altijd links laat liggen. Deels vanuit het idee dat er andere, meer interessante onderwerpen zijn, deels omdat ze vaak te technisch zijn. Toch stuitte ik toevallig op onderstaande 'talk' over een nieuw design, the sixth sense', waar mijn mond letterlijk van open viel. Ik snap totaal niet hoe ze het doen. Maar mijn god. Ik skip de iPhone, doe mij dit ding maar!

dinsdag 4 augustus 2009

Eetpatroon

Vroeger verzuchtte mijn moeder wel eens dat ze niet wist wat ze die avond nu weer moest koken. Dat begreep ik nooit. Hoezo? Als je het niet wist dan maakte je toch gewoon aardappeltjes, gehaktballen en rode kool met appeltjes (mijn lievelingseten)? Of pannenkoeken? Moussaka of aardappelsalade? Of gewoon, patat? Simpel toch? Lekker eten zat.

Tegenwoordig hoor ik mezelf mijn moeder herhalen als ik in de supermarkt voor al die schappen sta, zonder enig idee. Mijn lijstje met lievelingseten is in de tussentijd uitgegroeid tot een enorme waslijst van praktisch alles wat ik in de schappen tegen kom. Met een simpele restrictie als het om vlees gaat.

Soms loop ik echter te dwalen door de gangen en zie ik werkelijk niets waar ik zin in zou kunnen hebben. Dan wordt mijn eetpatroon weer eens verstoord door drukte, stress (anders dan drukte), de liefde (zowel goed als slecht) of gewoon het weer. Mijn totale gebrek aan honger kan er soms toe leiden dat ik niet begrijp waarom ik om vier uur 's middags zo'n hoofdpijn heb, tot ik me realiseer dat ik behalve een bakje yoghurt in de ochtend niets gegeten heb. Niet heel handig, behalve dat ik nog nooit op calorieën heb hoeven letten (als ik wel eet). Ik ben er aan gewend geraakt, en weet dat ik uiteindelijk wel weer trek krijg.

Dat mijn moeder vroeger na haar verzuchting overging tot het koken van bami, nasi of spaghetti bolognese kon ik absoluut niet begrijpen. Die heb ik nadat ik uit huis ben gegaan dan ook nooit meer gegeten.