Mijn straat wordt 'onder handen genomen'. Zo werd het volgens mij geformuleerd in de brief die ik van het stadsdeel kreeg.
Of 'opnieuw ingericht'. Het komt op hetzelfde neer. In eerste instantie dacht ik dat ze slechts nieuwe bestrating zouden leggen. Dat mocht ook wel, want telkens als ik met met fiets over de stoep reed braken mijn wielen bijna in tweeën. Toen alles eenmaal open lag realiseerde ik me dat men (geen idee wie deze opdracht uiteindelijk uitvoert, wie bel je als je een straat opnieuw gaat inrichten, niet de IKEA lijkt me?) van de gelegenheid gebruik maakt om nieuwe gasleidingen, UPC kabels en andere zooi te leggen. Akkoord. Dat is handig. Dat snap ik.
Maar ik begrijp niet waarom ze nu de hele weg hebben opengebroken om aan het einde een of ander spannend bassin te construeren, waar grote buizen in leeglopen die op zijn minst een enorme zooi creëren.
Water en zand, dat gaat niet goed. Voeg daar ons deel van de stedelijke pluisjesregen bij en de neerslag van de afgelopen dagen, en je krijgt een prachtige modderboel.
Net als mijn buren liep ik mopperend en stampend het huis in, dat momenteel in een gratis peeling van den voetzool voorziet door alle zand dat mee naar binnen gedragen wordt.
Tot ik me realiseerde: instelling is alles. Dus vanaf nu zie ik deze tijdelijke chaos niet meer als overlast. Ik ga er anders naar kijken. Ik heb namelijk een enorme zandbak voor mijn deur! Een straatstrand, waar ik dit weekend met mooi weer mijn ligstoel naar verplaats, om te genieten van de serene stilte (want autoloos).
Wie wil mag komen buiten spelen. Maar wel voeten vegen als je naar de wc wilt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten