Tact

Ik ben niet een erg tactvol persoon. Direct, zou je het ook kunnen noemen. Meestal kom ik ermee weg door na een tactloze opmerkingen lichtelijk onnozel te lachen en me langzaam om te draaien. Soms realiseer ik me iets te laat dat het weer zover is. Zoals vandaag, toen ik iemand vroeg of ze bewust op haar 42e een kind had gekregen en zij antwoordde dat er drie miskramen aan vooraf waren gegaan. Oeps.

Enige tijd geleden zong ik met mijn koor in een kasteel, alwaar groepen verkleed en wel rondgeleid werden. Toen een man langs ons liep in kasteelheren-pak, viel me op dat hij een arm miste. Zonder na te denken zei ik: meneer, u mist een arm. Doelend op het pak, de verkleedpartij en mijn veronderstelling dat dit met elkaar te maken had. De anitclimax van het verhaal is dat hij geen arm miste, en slechts met zijn handen op zijn rug liep.

Ik kon echter achteraf door de grond zakken voor het bijna-genante moment dat ik had gecreëerd. Vanaf nu denk ik voordat ik praat.