donderdag 14 mei 2009

Het vvg

Ik hou van luchthavens. En van het onbestemde gevoel dat er onlosmakelijk mee verbonden is. Tijdloosheid. Je bevindt je tussen twee werelden, waar je geen besef meer hoeft te hebben van je leven, waar je los staat van alles. Mijn voorkeur gaat er naar uit om zelf, alleen, reizend, op luchthavens te zijn. Voor vertrek, inchecken, door de douane, kopje koffie, wat rondwandelen, boekje lezen in de wachtruimte. Of in transfer, rondlopend, rekening houdend met de tijd die je er moet doorbrengen, gesprekjes beginnen met mensen bij de 'foodcourts', of ergens in de rij. En de aankomst. Op de nieuwe bestemming, met alle nieuwe mogelijkheden nog voor de boeg, of bij thuiskomst, met een fijne melancholie over de voorgaande periode en moe na het lange vliegen.

Als het niet anders kan, en ik zelf niet weg ga, vind ik het absoluut geen probleem om vrienden op te halen of weg te brengen naar het vliegveld. Om de tijd samen zo lang mogelijk te rekken, en om een vleugje te mogen opsnuiven van het vliegveld-gevoel.

Daarom hou ik dan ook van alles wat zich op een vliegveld afspeelt. Jaren geleden eindigde de film Love Actually volgens mij met een heerlijke aankomst-scène van allerlei mensen die elkaar in de armen vallen. Tirza, van Grunberg, heeft vliegveld scènes (wat het boek zeker ten goede komt), en tegenwoordig is Hello Goodbye weer op televisie.
Ondanks de ietwat insinuerende muziekjes (Arabisch bij Turkse mensen) en 'sfeer' beelden van koffers op transportbanden vind ik het een heerlijk programma. Omdat het vliegveld-gevoel zo aanwezig is. De verwachting van de mensen die weg zullen gaan. De spanning van de mensen die wachten op een terugkomst. Het wachten.
En last but not least: de verhalen van al die mensen die daar staan te wachten. Iedereen heeft een verhaal. Een meneer die snotterend vertelt over de rituelen die hij vijf weken zal missen als zijn vrouw weg gaat. Een jongen die zijn liefde voor zijn vriendinnetje alleen kan tonen door zijn tatoeage te laten zien. Een Koerdische mevrouw die in huilen uitbarst als haar man naar Turkije vertrekt. Iedereen heeft een verhaal.

Geen opmerkingen: