Ooit, lang geleden, fietse ik met iemand na een zwaar gesprek samen weg. Bij de eerste brug aangekomen zag ik hem vaart minderen, en kon ik hem met een licht duwtje in rug erover heen krijgen. Veelzeggend, maar totaal tegenstrijdig met de aard van ons gesprek. Toch ben ik van mening dat je aan bruggen kunt je zien hoe je je voelt.
Laat ik voor mezelf spreken.
Als alles goed gaat vlieg ik er met mijn fiets over heen. Letterlijk. Ik neem een korte aanloop van drie, vier, stevige trappen, geef mijn fiets nog een extra duwtje door twee slagen onderaan aan het begin, en laat mijn geluk verder zijn werk doen. Meer heb je niet nodig. Hoppa!
Als het wat minder gaat krijg ik mijn fiets niet omhoog. Al bij de aanloop zakt de weemoed me in de benen, die te zwaar zijn voor de laatste twee slagen en moet ik doortrappen terwijl ik omhoog fiets. Brug opwaarts voel ik dan de snelheid minderen en haal ik niet eens het hoogste punt. Op hele slechte dagen moet ik zelfs nog met mijn voet een trapje na geven op de grond. Geen goed idee bij ijzel of sneeuw.
Mocht je me ooit zien ploeteren op een brug, dan kan je twee dingen doen. Maken dat je wegkomt, of even een kopje koffie met me gaan drinken.
1 opmerking:
Koffie, anytime babe. Soms heb je gewoon een slechte fiets, of een zware tas, of is het gewoon een hele hoge steile brug...
Een reactie posten