De eerste en enige keer dat ik tranen heb gelaten omdat ik naar huis moest was in 2002, toen ik Nieuw Zeeland moest verlaten. Ik werd door Brooke in de vroege ochtend naar het vliegveld gebracht en 'moest' naar Australie. Tijdens het opstijgen zag ik tot mijn grote verdriet Nieuw Zeeland onder me verdwijnen en toen gebeurde het.
Daarna heb ik best wel een beetje rondgereisd, maar nooit weer moest ik huilen. Zelfs niet toen ik in 2006 weer uit Nieuw Zeeland weg moest. Ik had toen al bewezen dat ik terug kon komen. Als dat een keer zou lukken, zou het vast vaker gebeuren.
Gisteren (of eergisteren, dat hangt van de tijdzone af) moest ik weer huilen.
Deze keer werd ik op een taxi naar het vliegveld gezet. Toen hield ik het nog droog, alhoewel ik niet echt blij was. Het gebeurde zelfs niet na of tijdens het opstijgen. Het gebeurde pas veel later, toen ik naar muziek zat te luisteren, en langzaam het besef tot me doordrong dat ik weer op weg naar huis was. Het waren niet eens een paar tranen, het waren er een boel.
1 opmerking:
mooi beeldend beschreven miriam. ik zie het echt voor me! bijna poetisch..
Een reactie posten