ER

Je moet het toch een keer meemaken, een Amerikaans ziekenhuis.
Ik had al rampverhalen van vrienden van me gehoord, waardoor ik eigenlijk had besloten dit fenomeen aan me voorbij te laten gaan. Maar ja, toen kreeg ik alle symptomen van een blaasontsteking, en tja, daar moet je niet al te licht mee omgaan. Dat had ik dan weer van een andere vriendin geleerd. Dus na het concert (je bent toch in New York en blaasontsteking of niet, als er een leuk concert is ga je daarheen) (alhoewel ik in dit geval werd meegenomen naar Hot Chip, niet echt mijn ding), na het concert gingen we (ik en mijn companen) dus naar de ER. De tocht om het dichtsbijzijnde ziekenhuis te vinden was al een heel gedoe.
Vervolgens werd ik door meneer 1 in de triage genomen (ingecheckt). Mevrouw 1 nam me mee naam mijn cubical (hokje). Mevrouw 2 kwam de administratie doen. Mevrouw 3 kwam me wat spullen brengen (ik moest in zo'n hemd, mijn kleren in een plastic tas, de hele rataplan). Mevrouw 4, waarvan ik vermoed dat het de arts was stelde wat vragen en ging weer weg. Meneer 2 kwam binnen, stelde zich voor als arts, stelde dezelfde vragen en ging weg. Mevrouw 4 kwam terug om te bevestigen dat mijn klachten inderdaad waren wat ik vermoedde. Mevrouw 5 kwam me dischargen (uitchecken), maar zou alles bij de balie leggen, waar uiteindelijk mevrouw 6 me een aardig bedrag in rekening bracht. Daarna moesten we (Rutger was nog over van mijn companen, maar eigenlijk vooral omdat hij in mijn huis sliep) nog naar de apotheek die gelukkig 24-7 (dag in dag uit) open is. En toen waren we uiteindelijk binnen 2 uur al klaar!
Verder gaat het goed overigens hoor, geen paniek. Ik hou van New York en het leven!