Starbucks

Ik moet het er toch maar eens over hebben. Over dit fenomeen in de Amerikaanse samenleving.
Natuurlijk ben ik tegen Starbucks. Het is immers een grote keten, die kleine gezellige coffeeshops weg concurreert en het straatbeeld vervuilt met zijn grote uithangborden. Daarnaast zullen ze zich vast ook schuldigmaken aan vuile praktijken, dat kan niet anders. De eerste dagen in New York heb ik dan ook enorm mijn best gedaan om NIET bij een Starbucks koffie te gaan drinken.
Het gevolg daarvan was dat ik dan om half een dacht: hmm, ik heb zin in koffie. Om vervolgens om twee uur, half drie, uiterst chagerijnig en met nog meer zin in koffie en met honger de eerste de beste lokale variant in te lopen voor een kleffe muffin een een slappe kop koffie. Ik werd ook soms verrast, door opeens wel een geweldige kleine coffeeshop tegen te komen waar ik dan urenlang zat te lezen en goede koffie dronk. Maar helaas kwam het eerste scenario vaker voor.
Tot ik met een vriend in een Starbucks belandde. Hij had me ertoe overgehaald (ze hebben geweldige koffie en zo vuil zijn hun praktijken niet. Meekomen!) en ik moet zeggen dat de vanilla late inderdaad heerlijk is. Terwijl ik nog een beetje morrend aan tafel zat (dit is tegen mijn principes, dit kan ik niet doen!) hoorde ik opeens dat Martha Wainwright gedraaid werd. Okee. Dat was niet slecht! In het halfuur dat volgde kwam Martha nog een keer langs, en werd een liedje van Rufus en twee van Teddy Thompson gedraaid. En toen was ik om. Ze hebben niet alleen goede koffie, ze hebben ook goede muziek!

Nu ik overigens op bepaalde plekken wel de leuke aparte koffietentjes ken zal ik die natuurlijjk altijd verkiezen boven de koffiegigant. Dan luister ik daar wel naar mijn eigen muziek..