Niet door de toevoeging van het een of het ander, zoals een huwelijk, een huis of een kind, maar door het verwijderen van iets. Van mijn laatste melkkies wel te verstaan. Ik blijk in het bezit te zijn van een nogal onvolledig gebit, iets dat al geruime tijd geleden geconstateerd werd. Met dank aan de beul die zich orthodontist noemde, werden die oneffenheden weggepoetst als op een goed gephotoshopte foto.
Één kies wist de dans echter te ontspringen. Hij had zich flink vastgebeten in mijn kaak, zonder intentie deze op het juiste tijdstip (wanneer is dat, zo rond je zevende?) te verlaten.
De tijd tikte echter gestaag verder, tot ook deze kies zich gewonnen moest geven. Ik had me in de loop der tijd wel aan hem gehecht. Als ik me niet vergis verniewen alle cellen in je lichaam zich in zeven jaar, wat betekent dat je bestaat uit relatief jonge bouwstenen. Niets in mijn lijf was zo lang bij me als deze kies. Daarnaast was het hebben van een melkkies (en het ontbreken van verstandskiezen) een goed excuus om mijn nogal onvolwassen gedrag te vergoeilijken.
Vanaf gisteren dus niet meer. Vanaf nu ben ik dan echt volwassen. Het bijkomende gat dat de komende weken mijn mond zal sieren, belet mij ook om nog uit te barsten in jeugdig gelach. Geen schaterlach meer om flauwe opmerkingen, geen gegrap met open mond van mijn kant. Vanaf nu zal ik glimlachen, met mijn lippen gesloten. Ik zal lichtelijk minzaam mijn mondhoeken laten krullen als iemand een grapje maakt. Ik zal volwassen zijn.
