Vroeger verzuchtte mijn moeder wel eens dat ze niet wist wat ze die avond nu weer moest koken. Dat begreep ik nooit. Hoezo? Als je het niet wist dan maakte je toch gewoon aardappeltjes, gehaktballen en rode kool met appeltjes (mijn lievelingseten)? Of pannenkoeken? Moussaka of aardappelsalade? Of gewoon, patat? Simpel toch? Lekker eten zat.
Tegenwoordig hoor ik mezelf mijn moeder herhalen als ik in de supermarkt voor al die schappen sta, zonder enig idee. Mijn lijstje met lievelingseten is in de tussentijd uitgegroeid tot een enorme waslijst van praktisch alles wat ik in de schappen tegen kom. Met een simpele restrictie als het om vlees gaat.
Soms loop ik echter te dwalen door de gangen en zie ik werkelijk niets waar ik zin in zou kunnen hebben. Dan wordt mijn eetpatroon weer eens verstoord door drukte, stress (anders dan drukte), de liefde (zowel goed als slecht) of gewoon het weer. Mijn totale gebrek aan honger kan er soms toe leiden dat ik niet begrijp waarom ik om vier uur 's middags zo'n hoofdpijn heb, tot ik me realiseer dat ik behalve een bakje yoghurt in de ochtend niets gegeten heb. Niet heel handig, behalve dat ik nog nooit op calorieën heb hoeven letten (als ik wel eet). Ik ben er aan gewend geraakt, en weet dat ik uiteindelijk wel weer trek krijg.
Dat mijn moeder vroeger na haar verzuchting overging tot het koken van bami, nasi of spaghetti bolognese kon ik absoluut niet begrijpen. Die heb ik nadat ik uit huis ben gegaan dan ook nooit meer gegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten