De fontein sproeide het water terug in de Amstel, terwijl de ober diep voor me boog en mijn salade niçoise voor me zette. Ik legde mijn nieuw gekochte boek opzij en keek naar de bootjes die voorbij gingen. Aan de tafeltjes om mij heen aten chique dames en heren met grote donkere zonnebrillen gegrilde eendenborst. De zon scheen zwakjes door de wolken heen. De brug, die zomers altijd besproeid wordt, lekte op de eendjes die eronderdoor zwommen.
Ik had eerder bedacht dat ik het maar groots moest aanpakken. Meeslepend, zo u wilt. Ik ging mezelf trakteren, en aangezien ik op genoeg plekken koffie heb gedronken, besloot ik naar een bijzondere plek te gaan. Het idee was om in mijn mooiste jurk koffie te drinken en taart te eten. Maar aangezien het lunchtijd was, kon ik net zo goed iets eten. Het werd de hierboven genoemde salade. Met een glaasje witte wijn. Uit Nieuw-Zeeland.
De ober bleef mij consistent 'u' noemen. Wat voor mij niet zo nodig hoefde, maar waar ik verder niets over durfde te zeggen.
Ik vond het wel vermakelijk om zo deftig behandeld te worden. Wanneer maak je nou zoiets mee?
Tijdens het eten dacht ik aan Johannes van Dam en probeerde de salade te beschrijven in zijn woorden. Ik kwam uiteindelijk niet veel verder dan 'rijk gevuld' en 'het verrassend als mozzarella bolletje uitziende gepocheerde ei'. Ik weet niet eens zeker of hij het zo zou zeggen. Nadat mijn salade op was, nam ik mijn boek weer op. Al lezend over die andere prachtstad dronk ik mijn wijn op.
Lichtelijk tipsy dartelde ik later weer over de grachten. Gewoon, op mijn fiets.
Maar wel in mijn mooiste jurk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten