Vorige week was De kijk van Kessels te zien, een documentaire over Erik Kessels, van het beroemde reclamebureau KesselsKramer (bekend van o.a. de Shoebaloo reclame met modellen met één been en Ben).
Wat ik zo mooi vond is dat je leert dat je ook heel anders naar de wereld kunt kijken. Dat het er maar van af hangt hoe je besluit tegen alles aan te kijken.
Je kunt oude fotoalbums van vreemden zien als een vergelijkbare verzameling herinneringen als die van jou, maar dan minder interessant omdat je er niemand op herkent. Je kunt ook opmerken dat van de tweelingzussen er opeens eentje niet meer op de foto's staat. En daar heb je het drama.
Ik heb hardop zitten lachen toen hij vertelde over de polaroids die hij van zijn kinderen nam, net nadat ze zich verwond hadden. Waar 'normale' ouders meteen voor een doekje rennen, rent Erik Kessels naar zijn camera. Zijn kinderen waren er inmiddels aan gewend geraakt.
Ik vind het een mooie gedachte, dat overal een verhaal in zit. En het is inspirerend om te zien dat sommige mensen het ook daadwerkelijk zien.
De documentaire is nog te zien via Holland Doc. Doen! Al is het alleen maar om de foto's van die kinderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten