Herinneringen

Waarom verzamelen mensen herinneringen? Waarom willen we met z'n allen zo vasthouden aan het verleden? Ik moest er aan denken toen ik mijn e-mail zat uit te zoeken en steeds weer de keuze moest maken: weggooien of in een mapje bewaren? Waarom bewaar ik oude e-mails in een mapje? Sterker nog, ik heb tig mapjes. En niet alleen voor mails, ook voor foto's en documenten van oude projecten. Thuis heb ik dozen met oude kaarten en brieven, dagboeken vol gebeurtenissen en herinneringen, albums met plaatjes van verre plaatsen. Waarom?
Om er eens in de zoveel tijd doorheen te bladeren. Om de herinnering die ergens in mijn systeem verborgen zit weer een sprankje leven in te blazen. De vraag blijft: waarom? Omdat het me maakt wie ik ben? Omdat gebeurtenissen uit het verleden wellicht geen garantie voor de toekomst zullen zijn, maar wel een bevestiging van het heden?

Met enige regelmaat (eens in de zoveel jaar) blader ik door mijn oude dagboeken, en denk oude gedachten, meestal van treurige aard. Een keer per jaar kijk ik in fotoalbums en verlang ik naar die verre oorden. Iedere keer als ik mijn e-mail open zie ik die mapjes die me herinneren aan mensen, momenten, plannen. Uiteindelijk zijn het meestal herinneringen die me op zijn minst melancholisch stemmen. Beter zou het zijn om juist al die ballast weg te gooien en steeds weer met een schone lei te beginnen. Waarom moet er fysiek bewijs zijn van gebeurtenissen die hoe dan ook in je geheugen zitten?
Ik zou willen dat ik het kon. Maar ik hecht te veel aan die tastbare aandenkens. Van mijn handschrift van toen ik tien was, van het fotoalbum waar ik avonden achter elkaar aan gewerkt heb. En, om eerlijk te zijn, ik hou ook van de dramatiek, van het verdriet of het verlangen dat ik er mee kan oproepen. Als ik dat eens in de zoveel tijd bewust doe, hoef ik de rest van de tijd er niet mee bezig te zijn. Kan ik me dan bezig houden met de toekomst.