Devendra

Jaren geleden zag ik hem tijdens het Holland Festival in het Bimhuis. In de aanloop naar het festival had ik me geprofileerd als de Devendra-aanhanger, naar aanleiding van het kleine fotootje dat in het programmaboekje stond. Ik deins niet terug voor oppervlakkigheid. Gisteren stond hij in Paradiso. Ik had bewust nog geen kaartje gekocht onder het mom van 'de zoete inval', ook al wist ik dat ik sowieso wilde gaan. Het is toch veel leuker om gewoon op de avond zelf naar Paradiso te fietsen, een kaartje te kopen en een mooi concert te zien. De site had de afgelopen week nog niet gerept van een uitverkochte zaal, en op basis van eerdere ervaringen verwachtte ik ook niet dat het zo'n vaart zou lopen.
In de regen stond ik in de rij. Een rij! Ik dacht dat deze voor een andere band zou zijn, maar nee, deze rij was voor Devendra. Het gerucht ging al rond en bij de deur werd het pijnlijk duidelijk dat er geen kaarten meer waren. Daar stond ik dan, beregend en wel. Samen met een jongen (petje, alternatief baardje) die ook nog op een wonder hoopte, bleef ik staan wachten. Je weet maar nooit. De eerste tonen klonken uit de grote zaal, het publiek juichte. Ik visualiseerde mijn terugreis alvast door diezelfde regen, waarna ik thuis dan maar naar zijn cd zou gaan luisteren. Plotseling kwam een jongen naar buiten gerend. 'Are you looking for a ticket?' vroeg hij, terwijl hij me lichtelijk verwilderd aankeek. 'Yes, both of us,' gebood de eerlijkheid me te zeggen. Hij duwde een printje in mijn hand en rende weer naar binnen. Vertwijfeld bleef ik staan. De jongen met het petje stond er eerder, moest ik hem niet dit kaartje geven? Misschien was hij wel een grotere fan? Ik durfde niet naar binnen te gaan, maar wilde mijn papiertje niet weggeven. De jongen keek me aan. 'Wacht je nog op iemand?' Nee, maar eigenlijk moest hij dit kaartje toch krijgen? 'Dat is toch niet jouw probleem? Als hij homo was geweest had ik geluk gehad. Ga naar binnen!'
Aldus geschiedde.
Devendra maakt zogenaamde freakfolk, of New Weird America, een mengeling van folk, rock en Manu Chao-achtige liedjes. Hij heeft dan ook een heel gemengd publiek: meisjes in korte rokjes, jongens in zwart overhemd en grote horloges en vooral heel veel mannen met baarden en veel haar. Dat laatste is niet zo heel vreemd, als je weet hoe Devendra en zijn band er uit zien, maar ik wist niet dat er zoveel bebaarde jongens in Amsterdam rondliepen. Bij het uitlopen van de zaal ontmoette ik ook de jongen met het petje weer, die even na mij ook een kaartje had gekregen. Buiten was het eindelijk droog.