Mijn oma was vroeger, toen ik klein was, een forse vrouw. Althans, ik herinner me volle borsten en ronde knuffelarmen waartussen ik wekelijks werd platgedrukt. Ik groeide op, en misschien veranderden daardoor de verhoudingen. Misschien kwam het ook omdat mijn oma gedurende de afgelopen jaren steeds meer in afmeting afnam. Langzaam kromp ze een beetje. Ze heeft het nog vaak over het doktersbezoek waarbij ze trost meldde dat ze 1.62 was, waarop de dokter antwoordde dat ze daar vanaf nu toch zeker zes centimeter vanaf mocht halen.
De laatste jaren zie ik haar niet zo vaak meer. Druk druk druk. Een paar keer per jaar reis ik af naar het zuiden, waar mijn familie woont.
Gisteren was ik daar ook. Mijn oma zat op de bank. Een schaduw van wat ze ooit was. Een ingevallen gezicht, gekromde rug en knokige vingers. Ze leek op een klein vogeltje dat net geboren was. Gesprekken volgt ze niet meer want 'ik snap toch niet waar het over gaat' of 'mijn generatie denkt heel anders over die zaken'. Nadat ik haar gevraagd heb hoe het gaat in het bejaardentehuis zijn we eigenlijk uitgepraat. Dus leg ik haar eens in de zoveel tijd uit waar iedereen het over heeft, of verzin ik verhaaltjes die ze wel begrijpt.
Bij het afscheid nemen wilde ik haar even goed in mijn armen sluiten, maar ik was bang dat ik haar zou breken. Dus gaf ik haar voorzichtig een zoen op haar ingevallen wang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten