Antarctica

Vanaf aanstaande donderdag is Encounters at the end of the world te zien in de filmzalen. Gemaakt door mijn favoriete regisseur, Werner Herzog.
Ik zag hem anderhalf jaar geleden op het IDFA, maar ben blij dat ik hem nog een keer op groot scherm kan gaan zien. Deze film moet over je heen vallen. Ga dus ook vooral vooraan zitten, en duik in de witte wereld die Herzog je schenkt.

Herzog staat bekend om zijn vaak controversiële manier van filmen, waarbij hij extremen niet schuwt. In deze film toont hij, net als in vele andere van zijn films, lotgenoten, die net als hij altijd op zoek zijn naar het avontuur. Mensen die niet binnen de lijntjes van landgrenzen of werelddelen passen. Die vallen er vanaf en belandden op Antarctica; het einde van de wereld.

Het zijn niet alleen maar gestoorde wetenschappers die in de ijzige kou stukjes ijs en rots verzamelen om die vervolgens thuis te onderzoeken. Sommige mensen werken er als kok of als vrachtwagen chauffeur. Hoe komen zij daar terecht? Wat brengt hen daar?

Herzog sprak (in zijn geweldige Duits-Engelse accent dat de film sowieso al de moeite waard maakt om te zien) op het IDFA voor een uitverkochte grote zaal in Tuschinski over de film, zijn werk en zijn leven. Hij vertelde toen ook over de pinguïns. Die hij eigenlijk niet had willen filmen, omdat iedere film over Antarctica al pinguïns laat zien. Uiteindelijk kon hij er niet omheen. Als het om controversieel gaat, of om avontuurlijk, dan wint deze pinguïn misschien wel van iedereen. Misschien heeft hij het beste door hoe het zit, misschien is hij het geksts van allen. Hoe dan ook zet hij je aan het denken. Hij voelt zich zelfs niet op het einde van de wereld thuis. Arme pinguïn.