Hij is een lichtje, dat ver weg beneden op het podium heen en weer beweegt.
Zijn grove lichaam is gehuld in een wit gewaad dat alles elegant bedekt, maar dat, in het juiste licht, zonder gene de contouren van zijn lijf toont. Een dag later zie ik op tv van dichtbij wat me eerder veraf ontroerde.
Als hij zingt lijkten de emoties over zijn gezicht te vliegen. Lacht hij? Gaat hij zo huilen? Doet het pijn?
Bij mij in ieder geval wel. Allemaal.
Zijn aanwezigheid imponeert. Hij lijkt niet te weten wat te moeten doen met zijn lijf. Een man die geen man wil zijn. Maar niet anders kan.
Zijn stem tilt me op, laat me vliegen. Draagt me ver weg van de plek waar ik zit, naar plaatsen waar ik nog nooit eerder was.
Hij praat. Over zijn angst voor stenen. Over vrouwen en hoe zij ooit de wereld zullen regeren. Hij huilt om het applaus voor het orkest.
Hij is zo lelijk, maar ook zo mooi. Want hoe kan iemand die deze muziek maakt lelijk zijn? Hoe kan je iemand die zijn ziel voor je voeten legt afwijzen?
Hij breekt mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten