Heel Nederlands had inmiddels al last van het water gehad. Volgelopen kelders in Venlo, stortbuien bij Zwolle. Waarom zouden wij gespaard worden? Wekenlang was al door een commissie naar deze dag toegewerkt: er was een piano gekocht en gestemd, familie en vrienden waren uitgenodigd, kleedjes en lampjes gekocht. Koor Convivium was klaar om te zingen.
Diep in mijn hart was ik bang dat er niemand zou komen. Wie voelt zich nou geroepen om op zaterdagavond in de auto te stappen en naar een afgelegen locatie te rijden om buiten te staan, als Erwin, Marion en Piet allen voorspellen dat het met bakken naar beneden zal komen.
Hoewel de lucht dreigend leek en we voortdurend verschrikt omhoog keken of we echt een spatje gevoeld hadden, bleef het droog. We kleedden de locatie aan: twee tentjes voor het geval dat, waxinelichtjes langs het pad naar de verschillende locaties en de piano op de heuvel. Daarna zongen we alvast in. Tussen de bomen. Terwijl wandelaars met hun honden beneden langs het pad verdwaasd stil bleven staan om te luisteren.
Toen de schemering intrad en we naar het beginpunt liepen stond er een grote groep mensen te wachten. We namen ze mee naar de duinrand, schonken drankjes en begonnen aan onze a capella cyclus. Met achter ons de duinen, boven ons de wolkenvrije lucht en voor ons tachtig mensen zittend op kleedjes en tegen bomen.
Na de pauze namen we iedereen mee naar de boslocatie. Een sliert mensen liep, bijgelicht door kaarsjes, langs het pad. We klommen de heuvel op en groepeerden ons rondom de piano. Ons publiek om ons heen. Toen we begonnen met het Ave Verum van Mozart, begeleid door onze eigen piano, schoten de tranen in mijn ogen.
Onze eigen Oerol voorstelling in Soest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten