Abdilladif

Abdilladif is een man van ongeveer vijfenveertig jaar, in het bezit van een grote boerderij aan de Marrokkaanse kust. Eens per dag rijdt hij langs de tien hectares die hij bezit om te kijken hoe het gaat. Hij werkt zelf niet op het land, daar heeft hij zo'n zestig mensen voor in dienst. Oudere mannen, die verstand hebben van de planten, de irrigatie en alles wat er verder zoal bij komt kijken wanneer je land verbouwt, en jong meisjes die de aardbeien en citrusvrchten plukken en de aardappels rooien.
Hij rijdt met zijn glimmende auto langs de velden, roept iets naar een opzichter vanuit een opengedraaid raampje, of stapt uit zodat hij een oudere medewerker twee zoenen kan geven. Daarna rijdt hij weer weg, om koffie te gaan drinken bij hotel Lagon in Moulay de Bousselham, of om zijn vrienden te bezoeken in Souk el-Arba du Rharb. Hij zingt in de auto mee met de Scorpions.
In Souk, zo'n veertig minuten van Moulay vandaan, woont zijn vriend de advocaat. Ze bezoeken elkaar vaak, eten dan even wat, bespreken de laatste roddels en plagen het meisje dat ze Vendredi noemen, de Franse vertaling van haar Arabische naam. Vendredi is tweeentwintig en werkt overdag bij de advocaat in huis. Ze kookt, maakt schoon, doet de was en meer van dien. Ze grapt met de mannen, slaat naar hen met haar theedoek en is bepaald niet op haar mondje gevallen.
De advocaat haalt zijn foto's tevoorschijn. Intieme foto's met zijn ex-vrouw, met zijn vriendin. Abdilladif lacht, slaat zijn vriend op zijn buik.
Tijdens het eten staan de flesjes bier op tafel, daarna komt de wijn. Maar die mogen niet op de foto; je suis musselman.
Na een middag met zijn vrienden hangen rijdt Abdilladif weer terug naar Moulay. Vandaag brengt hij eerst nog een Nederlands meisje naar Larache. Kleine moeite, lekker stukje rijden. Hij begrijpt niet waarom hij niet even door zal rijden naar Assilah, dat is nog maar een half uurtje extra. Bij het busstation van Larache stopt hij, stapt uit en vult een plastic zak met twee kilo aardbeien. Kleine moeite, de rien.