De tijd baart rozen

Hoe meer ik er over nadenk, hoe vreemder ik het concept tijd vind. Los van dat het onvermijdelijk voortschrijdt, soms in razend tempo, dan weer onuitstaanbaar langzaam, doet het namelijk weinig. Tijd is er, en eigenlijk ook niet. Als je de goeroes moet geloven moet je vooral in het nu leven, niet in het verleden of de toekomst. Dan kan je namelijk geen negatieve gedachten of gevoelens hebben, want die zijn gekoppeld aan verleden of toekomst. In het nu ben je gelukkig. Maar dat nu bestaat alleen maar bij de gratie van een toen en een later. En het nu is zo vluchtig, dat het dodelijk vermoeiend is om daar de hele tijd bij stil te staan (ik heb het geprobeerd).
Wat me nog meer verwondert is dat aan het concept 'tijd' allerlei eigenschappen worden verbonden. Een snelle google search leidde al snel tot pagina's vol met spreekwoorden en gezegden: Gezelligheid kent geen tijd, de tand des tijds, de tijd zal het leren, komt tijd, komt raad, de tijd heelt alle wonden en het prachtige: de tijd baart rozen.
Je hebt er niets aan als je in het nu leeft.
Nog een waarneming: tijd is genadeloos. Soms verheug je je verschrikkelijk op een leuke gebeurtenis, zeg een mooie voorstelling of een concert, en sta je je zowat dood te genieten wanneer het eenmaal zo ver is. Hoe dan ook, het houdt ook weer op. Als je in het nu moet leven kan je er dan niet eens echt op terug kijken. Maar soms kan je ook enorm tegen iets opzien, een moeilijke afspraak, een nare dag. En ook die gaat gewoon voorbij. Als je je verder koest houdt, kan je erop wachten en dan is het weer gedaan, na een tijdje.

Ik zou willen dat bovenstaande opmerkingen tot een mooie, alles omvattende, conclusie zouden leiden. Mijn probleem is dat ik die niet heb. De enige ware conclusie is wellicht dat ik een ambigue relatie met 'tijd' heb. Soms lukt het me om volop te genieten van het moment, of van een vooruitzicht, en andere keren kan ik niet wachten tot het eindelijk voorbij is. Misschien is de echte juiste conclusie dat het ooit allemaal sowieso ophoudt.