Zwijmelen

Ik hou van films die zich in New York afspelen. En dat zijn er nog al wat.. Wat ik nog fijner vind is om films die zich in New York afspelen, in New York te zien.
Daar waar ik bij Nederlandse films nooit helemaal in het verhaal kan komen omdat ik me niet over de onwaarheden heen kan zetten (Je kunt je auto niet op de Munt parkeren, niet 's nacht en nooit niet, beste Reinout Oerlemans. En de wc's van Tuschinski zijn te vinden in Tuschinski en niet op andere locaties, beste Antoinette Beumer), ken ik de stad niet goed genoeg en ben ik nog steeds zo extatisch over alles dat iedere onwaarheid die me wellicht op zou vallen me niet kan deren. En wat is er nou leuker dan een film die zich in New York afspeelt, te zien in New York, terwijl de New Yorkse metro duidelijk hoorbaar onder de bioscoopzaal raast? Hoewel de Not For Tourist gids dit nou juist een een nadeel van deze locatie vindt, vond ik het alleen maar een extra toevoeging.

Nu zijn er heel veel verschillende films over New York. Je hebt enge films, als Aftershock, Earthquacke in New York of Cloudy with a Chance of Meatballs, je hebt actiefilms als Spiderman of The Day After Tomorrow, je hebt blockbusters als Sex and the City (de film) en Confessions of a Shopaholic en je hebt goede films, met ongeveer het hele oeuvre van Woody Allen, the Godfather en Smoke, die in mijn buurt schijnt te zijn opgenomen.

Maar waar ik, in alle eerlijkheid, het meest van hou zijn de Indiefilms, over het zogenaamde alledaagse leven van jonge New Yorkers waar ik me dan zo lekker mee kan identificeren. Het zijn meestal wannabe artist (check) die zich door moeilijke perioden in hun leven heen worstelen (check) terwijl ze leuke dingen met hun vrienden doen (check) en die hopen dat het later als ze groot zijn toch nog goed met ze komt (check). Het gaat gepaard met veel koffie op bankjes in parken, drank in donkere barretjes en veel persoonlijke ontboezemingen (check, check, check). Om het geheel toch nog een rode draad te geven is er vaak minstens een vreemd voorval dat gedurende de hele film zich langzaam ontspint.

Zo was daar drie jaar geleden Nick and Nora's Infinte playlist, die over iets jongere New Yorkers ging, zag ik twee jaar geleden New York I Love You, met elf korte verhalen over liefde in New York, en is daar nu Happythankyoumoreplease. Geschreven, geregisseerd en gespeeld door Josh Radnor, die voor velen bekend is van de tv-serie How I Met You Mother waarin hetzelfde principe wordt gehanteerd als in de Indiefilm. Vandaar dat een kritische noot zou kunnen zijn dat ik soms niet meer wist of Josh nou Ted uit de serie of Sam uit de film was. En nog kritischer zou het zijn om te zeggen dat dat er eigenlijk weinig toe deed.

Maar het deed me allemaal niets, ik vond het gewoon fijn. Fijne film, fijne stad, fijne acteur(s) (bijkomend plus puntje: Josh schijnt allergisch voor honden te zijn.) fijne filmlocatie en hele fijne muziek en daarna fijn met de metro naar huis.
Happy. Thank You. More please.