Verbeelding

Misschien zijn alle relaties nep omdat ze uiteindelijk alleen bestaan in onze verbeelding. Is het niet zo dat we allemaal vriendschap en liefde en waarschijnlijk ook haat op onze eigen manier invullen? Wat is dan de waarde van vriendschap, als beide partijen er eigenlijk, in het diepst van hun gedachten, anders in staan? En nog erger, wat is dan de betekenis van liefde? Is het niet een schijn-samenzijn van twee mensen die denken iets met iemand te delen die daar zelf heel anders over denkt?

Het lijken enorm cynische gedachten, maar ze werden opgeroepen door twee bijzondere films die naar mijn idee beide over precies dit dilemma gaan. Een dilemma dat overigens enorm kan worden doorgetrokken, want er moge dan bijvoorbeeld een afspraak zijn over wat 'groen' is, maar is mijn 'groen' ook jouw 'groen', of is dat eigenlijk mijn 'rood'? Ik kan mezelf helemaal verliezen in dit soort gedachten. Dus is het fijn dat er films zijn die dat al voor je gedaan hebben.

In Les amours imaginaires zoeken twee vrienden, Marie en Francis, naar echte liefde. Ze denken die beide te kunnen vinden bij Niko die in hun verbeelding een Adonis wordt, maar die nogal onbeslist en arrogant overal tussendoor dwarrelt. Hij beweert van beiden te houden maar maakt uiteindelijk geen keuze en laat hen allebei verloren achter. Beide denken ze een kans te maken, beide hebben ze hoop en beide stellen ze zich voor, samen met hem te zijn, hun eigen vriendschap daarbij volkomen uit het oog verliezend. Het zou een treurige en tranen trekkende bedoening zijn geweest als het niet allemaal zo prachtig was gefilmd. Francis die als een nieuwe James Dean nonchalant maar zenuwachtig zijn haar in een kuif kamt. Marie die in jaloersmakende vintage jurken en kanten handschoenen sigaretten rookt tegen een pastelkleurige achtergrond. Close-ups van stukjes lijf, details, blikken die direct allerlei tegenstrijdige gevoelens oproepen.



En dan Copie Conforme, over een man en een vrouw, die elkaar ontmoeten tijdens een lezing van hem over echte en imitatiekunst. Het gesprek dat ze hebben over wanneer iets of iemand echt is, lijkt in eerste instantie een opbouw naar hun romance, maar ontwikkelt zich langzaam naar de realiteit van de film. In plaats van dat ze praten over echt en imitatie, verandert hun relatie en wordt je als kijker meegenomen in een spel tussen hen en jou. Alle verwachtingen die je hebt, over hun romance maar ook over de verhouding tussen kijker en film worden getest en aan het wankelen gebracht. Waar je eerst denkt mee te gaan in hun 'spel' vermoed je even later dat ze speelden toen je dacht dat wat je zag echt was.



Dus, wat is echt? Ik ga maar uit van mijn eigen gevoelens. Die kan ik het meest op hun ware waarde schatten. Alhoewel dat soms achteraf ook anders bezien kan worden..