Kaartje

Je bent wie je wil zijn.
Althans, in New York.

In een ideale wereld ben je overal wat je wil zijn, en wordt dat door anderen geaccepteerd. Maar ja, in een ideale wereld is er vrede op aard, is er geen global warming en groeien chocolaatjes aan struiken, zodat je er makkelijk bij kan.

Een ideale wereld bestaat niet. Maar New York komt er in principe in de buurt. Afhankelijk van het onderwerp.
Wat global warming betreft heb ik binnen drie weken mijn tien jaar spaarzaam-lichten-uit-doen-in-kamers-waar-ik-niet-ben en -papier-en-plastic-afval-scheiden en niet-te-lang-douchen en opladers-uit-het-stopcontact-halen-als-er-geen-apparaat-aan-vast-zit (en ga zo maar door) er alweer doorheen gejaagd. Alles komt in plastic bakjes, met plastic vorkjes, en plastic lepels, liefst allemaal in aparte plastic zakjes verpakt en samen in een groter plastic zakje gestopt. Sorry, aarde.
Ook zou ik niet zo snel chocolaatjes van struiken plukken hier, maar er is wel overal veel lekkers te vinden, met ecologische chocoladetaarten, versgebakken muffins, en home made cookies als persoonlijke favorieten.
Vrede op aard is zeker nu ver te zoeken en ook in NY gaat het er niet altijd vriendelijk aan toe. Neem de jongen die 's ochtends vroeg tijdens de ochtendspits in de metro de persoon die hem aanraakte tijdens het naar buiten lopen nog een extra duw gaf en met een bedreigende stem zei: "Don't touch me". Schat, neem dan geen metro op dit tijdstip van de dag. Ga lekker fietsen. Niet alleen heb ik bewonderend naar mensen gekeken die in onmenselijke bochten zich vast probeerden te houden aan stangen of aan het plafond, terwijl ze rustig hun boekje stonden te lezen. Zelf heb ik ook soms lichaamsdelen tussen tassen, benen en lichamen vandaan moeten trekken in de hoop dat ze er niet al te beschadigd uit zouden komen.

Waar New York dicht bij in de buurt komt, qua ideale wereld, is dat er in principe genoeg ruimte is om te zijn wat je wil zijn. Ik sprak een meisje dat zei: "I'm actually a singer, and that's why I came to New York, but I really need to start doing that." Bleek dat ze al vijf jaar hier woonde en als receptioniste bij een kapperszaak werkte. In deze stad is iedereen die je je koffie geeft, je bestelling opneemt of je boodschappen afrekent eigenlijk kunstenaar. En of ze daar nou intensief mee bezig zijn of dat ze dat soms doen, of dat ze er slechts aan denken, dat doet er uiteindelijk niet toe. Je bent wie je wil zijn.

Afhankelijk van de locatie ben je echter ook wat je doet. Op een bijeenkomst van de Netherlands-America-Foundation kwam ik niet weg met: ik doe niet zo veel. Mensen werkten bij banken, promoveerden bij gerenommeerde universiteiten of werkten in het bedrijfsleven. Gelukkig had ik net op tijd een bezigheid gevonden, en kon ik me zo profileren. Ik heb echter nog geen kaartje.

Je kunt hier zijn wie je wil, je kunt doen wat je wil en toch iets anders willen zijn en dat dan zijn, je kunt er niet over nadenken wat je bent, als je maar een kaartje hebt. Iedereen die zich iets noemt, heeft een kaartje dat daar het bewijs van is. Ik loop iedere dag met minstens twee nieuwe kaartjes naar huis, van mensen die mij al dan niet gevraagd het bewijs van hun bestaan in handen drukken.

Met andere woorden: ik moet snel even naar Kinko's..