Er is dus een ambtenaar geweest die dacht: 'laten we het eens anders doen, leuk, artistiek.' Sterker nog, totaal in strijd met wat je zou verwachten van een ambtenaar, heeft deze persoon zijn of haar gedachten omgezet in daden. In de eerstvolgende vergadering heeft hij of zij bij de rondvraag zijn gedachte omgezet in woorden en die blijkbaar zo succesvol geuit dat de anderen, hetzij partijgenoten, hetzij commissieleden, overtuigd waren van de originaliteit van het idee. En dus werden kunstenaars, waarschijnlijk jong en beginnend, benaderd met de vraag een ontwerp te maken. Aangezien het altijd een kwestie van geluk is wat betreft kunstzinnige opdrachten, zijn er waarschijnlijk meerdere kunstenaars gevraagd. Uit de inzendingen werden dan vijf winnaars gekozen. Die winnaars mochten hun ontwerp daadwerkelijk uitvoeren, waarna het tijdens de feestdagen naast het stadhuis zou worden tentoongesteld, als je het zo kan noemen. Nadat het hele project succesvol was afgerond en het nieuwe jaar weer begon, werd de commissie opgeheven, werd er in het budget gesneden of werden de prioriteiten verlegd door de toen nog op handen zijnde crisis. Daardoor konden het volgende jaar geen nieuwe kunstenaars worden benaderd, waardoor werd besloten om de oude kunstwerken weer van stal te halen. Wanneer dat soort beslissingen iets te vaak worden genomen komt er een punt dat men niet meer precies weet wat nou ook alweer precies de achterliggende gedachte achter het hele project was. Dus om de volgende keer dezelfde beslissing te vergoelijken, wordt het fenomeen tot 'traditie' gebombardeerd. 'Ja, dat wordt al jaren gedaan.' Het kan niet anders of het is zo gegaan.
Dus? Dat betekent echt niet dat het daardoor eindeloos herhaald moet worden. Dat betekent niet dat een ieder die enigszins kan getuigen van kunstzinnige smaak én politieke invloed, dit hele project niet mag laten stoppen onder het mom van, nou ja, smaak bijvoorbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten