Alles kan kapot, volgens Nina de la C. Ze speelt morgen nog in Bellevue en de rest van het seizoen in het land met haar voorstelling, waarin ze vertelt over de zucht naar roem en bekendheid. Als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks.
Ik kan me wel vinden in haar titel. Alhoewel ik hem zou willen veranderen in Alles gaat kapot. Maar dat komt vast door de koude wind die momenteel langs de grachten snijdt. Alles gaat uiteindelijk kapot. Als niet vroeger, dan later, als je maar lang genoeg wacht. Doordat iemand met een auto op een menigte inrijdt, of zichzelf opblaast op een markt. Maar ook door onverschilligheid, desinteresse, of het leven zelf.
Zaterdag zag ik een avond lang films over oude mensen. Echt oude mensen. Mensen die zo oud zijn dat hun lichaam gewoon niet meer wil. Dat je hoofd wel denkt dat je benen kunnen staan, maar dat die benen gewoonweg weigeren. Of dat je in een wereld woont waarin je de draad van je eigen logica de hele tijd kwijt raakt. Een avond lang ging het over hoe het hoe dan ook kapot gaat. Je kunt lief hebben gehad, je kunt kinderen hebben gekregen, je kunt op je achtentachtigste nog je eigen website hebben gebouwd, als uiteindelijk je ogen te slecht worden om te lezen, heb je ook daar nog weinig aan.
Alles gaat kapot. Spullen gaan kapot. Hoe voorzichtig je er ook mee bent. Of juist dan misschien. Het dierbare kopje dat tijdens de afwas op de grond valt. Een destructieve kat die geen onderscheid maakt tussen banken, stoelen en tafels. Vriendschappen gaan kapot. Door verhuizingen, meningsverschillen die nooit de moeite waard waren maar nooit meer worden uitgesproken, levens die andere wegen opgaan. De liefde gaat kapot. Door angst, onuitgesproken gedachten of eindeloos herhaalde ruzies.
Nina wijst op al die mensen die hoe dan ook hun eigen stukje claimen. Waarom? Misschien omdat het helpt? Tegen de angst dat het uiteindelijk toch kapot gaat? De angst om helemaal niets achter te laten als het eenmaal zo ver is? Of misschien omdat iedereen denkt dat als je niet beroemd bent, je er ook niet toe doet? Misschien omdat ze niet anders kunnen, omdat iedereen denkt dat het zo hoort? Soms leidt dat tot mooie, ontroerende avonden. Zoals vanavond met Nina, die met haar liedjes in ieder geval mij het gevoel kan geven dat er ergens iets breekt.
Het maakt niet dat de wind minder hard snijdt, het maakt de onverschilligheid niet minder onverschillig. Het zet alles even een stukje naar achteren. Alles gaat kapot, maar niet nu, niet hier. Straks weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten