De Mol

Ik kijk bijna geen televisie, met name omdat ik niet veel thuis ben 's avonds. En wanneer ik dat wel ben kijk ik het liefst naar de programma's die ik echt wil zien, en niet naar dat wat er op dat moment toevallig op tv is. Gelukkig is er Uitzending Gemist, een cadeautje voor mensen zoals ik, waarop je op het moment dat het jou uitkomt kunt kijken naar het programma dat jij wilt zien (van de Publieke Omroepen, dat wel).
Momenteel kijk ik naar Wie is de Mol, wat eigenlijk niets meer is dan een ordinair spelletjes programma. Maar wel geweldig om naar te kijken. En dan niet zozeer om het concept zelf. Ik vind die opdrachten wel leuk en ik probeer een beetje mee te denken over wie de rest er probeert in te luizen, maar het gaat mij vooral om het werk achter de schermen. Ik kan een hele aflevering lang jaloers zitten kijken naar het feit dat ze 'gewoon' in een lege tram door Nagasaki rijden, of dat ze op de peilers van een brug staan, waar dan weer een boot onder door vaart die.... nou ja.


Wat ik maar wil zeggen: Wie is de Mol maakt dat mijn ware aard zich ongegeneerd aan me opdringt. Het productiemeisje in me schreeuwt heel hard dat het dit óók wil doen! Met een geweldig budget, op geweldige plekken, spannende opdrachten verzinnen en regelen. Ik eindig zelf in de meeste situaties als degene die steeds weer alle telefoontjes pleegt, locaties bezoekt en regelt dat iedereen op het juiste moment samen komt. Maar in mijn geval gaat dat dan over kerken bezoeken voor kooroptredens, last minute mensen belt om in te vallen bij presentaties en ga zo maar door. Dus ja, Wie is de Mol is toch wel een beetje de hemel voor het productiemeisje in mij.