Zaalwacht

Als enthousiaste IDFA bezoeker heb ik de afgelopen dagen mijn eigen kleine rituelen ontwikkeld. Het flesje water voor aanvang van de film in het houdertje (de enige fijne bijkomstigheid van Pathe filmzalen), mijn tas onder mijn stoel, mijn jas om me heen zodat ik die nog om kan slaan mocht ik het koud krijgen. Dat soort dingen.

Een van de kleine geneugten is mijn lange rits kaartjes, die ik graag aan één stuk houd. Omdat het iedere keer weer fijn is om bij het inlopen van een film die rits nonchalant uit je zak te kunnen halen en het juiste kaartje voor de zaalwacht te tonen. Ik weet dat dat wellicht een beetje sneu overkomt, maar het feit dat andere frequente bezoekers dezelfde neiging vertonen, heeft me gerustgesteld. Zo zijn wij nu eenmaal. Vaak scheur ik het onderste stukje al los, zodat ze dat alleen nog van het volgende kaartje hoeven af te scheuren. Dat gaat sneller, en het stelt mijn rits kaartjes veilig van breken.

Tot vandaag. Ik was niet goed voorbereid, was op het laatste moment komen aanfietsen én ging nog koffie halen. Met koffie in de ene hand en mijn fietssleutels, handschoenen en kaartjes in de andere liep ik naar de zaalwacht. Terwijl ik haar het juiste kaartje voorhield zei ik dat ik graag alles aan elkaar wilde houden, maar voordat ik klaar was met spreken had ze de oude kaartjes al afgescheurd. 'Dat was dus juist niet de bedoeling,' zei ik, terwijl zij (oudere vrouw, lelijke trui, stom haar) onverstoord het juiste kaartje van de andere afscheurde. Mijn hart brak. 'En bedankt. Ik wil wel dat kaartje terug', zei ik zo vinnig mogelijk. Je moet toch wat. Met de koffie nog steeds in de ene, en mijn fietssleutels, handschoenen en nu drie risten kaartjes in de andere hand liep ik de zaal in.
Het eerste half uur van de film heb ik me eigenlijk alleen maar zitten opwinden over die zaalwacht. Tot ik uiteindelijk bedacht dat ze waarschijnlijk geen vrienden heeft, ze het allemaal ook niet begrijpt en ze vast een moeilijke jeugd gehad heeft. Na afloop overwoog ik om mijn lege koffiebekertje te laten staan, om toch nog een soort van wraak te hebben. Maar ja, zo zit ik nou eenmaal niet in elkaar. Ik probeer mee te denken met de mensen. In tegenstelling tot sommige anderen...
Die kaartjes heb ik overigens thuis weer aan elkaar geplakt.