Poes

Vroeger had ik een witte knuffelpoes, die met haar voorpootjes naar voren en achterpootjes naar achter gestrekt lag. een soort tochtstrip zeg maar. Zij heette Tamara (dus was het een zij). Tamara ging mee logeren, lag iedere nacht braaf naast me in bed en mocht zelfs de operatiekamer in toen ik op mijn achtste aan mijn oog geopereerd werd. Na de operatie scheen te zijn doorgegeven aan mijn ouders dat Tamara van Oort naar de recovery was gebracht...

Jaren later kwamen de katten van vrienden logeren. De kleinste werd nogal hardhandig behandeld door de grotere kat, wat bij mij en mijn toenmalige huisgenoot genoeg medelijden opwekte om voor te stellen het beestje een nieuw huis aan te bieden. De oude baasjes gingen akkoord. En zo kwam Persil in mijn leven. Voor de goede orde: haar vorige eigenaren hadden haar deze naam gegeven. Wij kwamen er al snel achter dat ze ook op Strepsil reageerde. What's in a name.

Persil maakt me blij. Ze huppelt door het huis, wacht me op als ik na een lange dag thuis kom, kan in de raarste houdingen liggen en is een enorm levend knuffelbeest. Ze maakt me ook gek. Zo kan ze onafgebroken urenlang miauwen zonder enige reden, zet ze haar scherpe nageltjes in al mijn meubilair en heb ik sinds de dag dat ze in huis kwam geen nacht meer door kunnen slapen zonder door haar gestoord te worden op een of andere manier. Ik ben ervan overtuigd geraakt dat ze erger dan een kind is, omdat ze niet opgroeit. Zoals ze nu is, blijft ze voor altijd.

Ik probeer niet te vaak over haar te praten, want ik haat mensen die het alleen maar over hun katten hebben. Alsof het kinderen zijn. Maar als ze dan 's ochtends, na een nacht lang rondrennen, op mijn hoofd springen, miauwen en aan de deur krabben totdat ze eindelijk in de slaapkamer mocht, naast me ligt, met haar pootjes over haar neus gevouwen, dicht tegen me aan.... Dan wil ik alleen maar foto's maken en iedereen vertellen hoe leuk ze wel niet is. Ik vrees de dag dat ik ooit wellicht echt moeder word.