Strijdlustig

Ik ben de afgelopen dagen de wereld al enkele malen over gereisd. Het verveelt nooit. Of het nu de zoektocht naar milieuactivisten, de verhalen over antrax, of de landen waarin shocktherapie (economisch en maatschappelijk) werd toegepast zijn, ze verbazen allemaal. Tijdens het IDFA wordt een enorme hoeveelheid informatie over bezoekers heen gestort. Cijfers, diagrammen, anekdotes, noem het maar op. Als je één film per dag ziet kan je die nog aan, bij drie of meer niet. Dus maak ik aantekeningen. Of krabbel ik in onleesbaar handschrift bij het licht van de film in een boekje. Maar daardoor onthoud ik wel dingen, en blijven me mooie beelden of citaten bij.
Zoals: The dictionary is the only places where succes comes before work (High School), of: I'm a tiger (The Audition).
Wat me de eerste dagen ook is opgevallen is dat de muziek van Philip Glass weer erg in is, ik heb hem in zeker drie films gehoord. En dat veel verhalen hoe dan ook aan Zwitserland gelinkt kunnen worden (onder andere omdat daar de V.N. zit natuurlijk).

Ik vind het heerlijk, al die verschillende verhalen. Maar ik merk ook dat ik iedere keer weer strijdlustig uit de zaal loop (Ja! We moeten iets doen tegen deze voedselindustrie! Ok, vanaf vandaag help ik mee aan de strijd tegen slavernij! Ojee, ik moet nu mensen waarschuwen tegen genetisch gemodificeerd voedsel!), om even later lichtelijk gedeprimeerd te worden van het besef dat ik in mijn eentje niet al die verschillende zaken kan steunen. Ze zijn allemaal belangrijk en iedere strijd moet gevochten worden, maar niet door een handjevol IDFA bezoekers. Heeft het dan allemaal geen nut? Jawel, want wij weten het nu, en we zullen erover praten. Nu maar hopen dat anderen ook luisteren.









Tot en met aanstaande zondag kan je films kijken bij het IDFA. Kom ook!