Mooi

Ik was me er nooit zo van bewust geweest, maar in Marokko zijn de schellen van mijn ogen gevallen. Te lang heb ik het zelf ontkend, en met mij vele anderen. Maar in Marokko werd de waarheid me meer dan eens duidelijk gemaakt. Soms vleierig, soms grappend, en soms met diepe ernst. Na jaren in het duister te hebben geleefd ben ik dan eindelijk op het punt dat ik het zelf ook hardop durf te zeggen. Dus, hier komt het, lieve wereld; jullie wisten het misschien nog niet, of durfden niets te zeggen (ik zou het ook eng vinden) maar hier komt het dan:

Ik ben de mooiste vrouw ter wereld.

Neem het even tot je. Ga even zitten.
Ik weet het, het is onverwachts. Of misschien niet, maar dan is het op zijn minst bijzonder dat juist nu deze waarheid boven tafel moest komen. Geloof me, ik heb het me ook afgevraagd: waarom nu? waarom hier? Sommige dingen kan je nou eenmaal niet verklaren, daar zullen we ons bij moeten neerleggen. En als het dan eenmaal zover is, dan is het alleen nog maar een kwestie van accepteren. Je erbij neerleggen. Voor sommigen zal dat zwaarder zijn dan voor anderen (sorry dames), maar het is nu eenmaal niet anders.

In het begin reageerde ik er ook lacherig op. 'Kom op joh, er zijn heus mooiere vrouwen op deze wereld, ik ben geen fotomodel'. Maar het schijnt toch echt zo te zijn. Geen vrouw heeft lippen als de mijne, geen vrouw ter wereld heeft mijn prachtige ogen, mijn mooie haar. En natuurlijk mijn 'afmetingen': mijn lengte, de verhoudingen, alles klopt.
Ik beloof dat ik me niet anders zal gaan gedragen nu dit nieuws een feit is. Als jullie dat ook niet doen. Behandel me maar gewoon als altijd, ik zal het begrijpen. Het is natuurlijk ook ondoenlijk, om met zulk een schoonheid om te moeten gaan. Ik weet niet of het nog mogelijk is, maar misschien kunnen we gewoon met zijn allen doen alsof we het nog niet weten, en doorgaan op de oude voet. Dat is wel zo leuk voor al die andere vrouwen, dan voelen die zich tenminste niet helemaal verloren.