Toetje

Ik probeer de herinnering vast te houden aan het gevoel dat ik eergisteren had, toen ik door Brooklyn liep. De stoeptegels, het verkeer, de koffie die ik dronk in het park. Het uitzicht over de East River op Manhattan, waar ik zeker een uur heb zitten kijken. Het gevoel dat New York me geeft heb ik niet eerder gehad. Ik weet niet of ik het kan omschrijven. Het is het gevoel dat je er bent. Daar waar het gebeurt. Ook al ben je er niet letterlijk bij, dan ben je in ieder geval in de buurt. En wat er dan zoal gebeurt, dat kan verschillen. Het hoeven geen grote dingen als vallende gebouwen, mega evenementen of historische gebeurtenissen te zijn. Ook geen interessante musts, zoals bijzondere uitzichten zien, musea bezichtigen of hippe plekken bezoeken. Het gaat erom dat in deze stad nieuwe dingen worden bedacht. Dat hier de oorsprong van gedachten, muziek, theater en kunst ligt. Niet van alles, maar wel van veel. En er kan zomaar iets nieuws ontstaan.

En tegelijkertijd gaat het juist helemaal niet om. Gaat het om de kleine dingen, de gesprekken in de metro, de avonden met vrienden, een nieuwe plek om de hoek ontdekken.

Ik kreeg een toetje.
Ik stond al klaar om het vliegtuig in te stappen, toen bleek dat er helemaal geen vliegtuig was en ik mijn aansluiting zou missen. Dus mocht ik met de taxi weer terug, en beleefde ik een avond die ik ken van vroeger, met kleine optredens en grote gebaren. Herkende ik mensen die er niet waren, omdat op dit soort avonden er altijd iemand is die eindeloos doorgaat met zijn act, en er altijd iemand is die heel mooi kan zingen, en altijd iemand is die iedereen ontroert.
Ik dronk een bijzonder kopje thee en keek toe.
Het was een avond die in het teken stond van dank. Dus bij deze: dank aan de mensen van HoY, hun nieuwste HoY-boy, en ook aan US Airways, omdat ik niet alleen nog een dag langer in NY mocht blijven, maar ook nog eens een een onvergetelijke avond had!