Net thuis op de bank naar Worl Trade Centre van Oliver Stone zitten kijken. En toen realiseerde ik me weer even dat we zo snel vergeten. Tegenwoordig is het gewoon een gespreksonderwerp. Of niet. Zo gaat dat met gebeurtenissen. Ze worden geschiedenis. Iets waar je het incidenteel nog eens over hebt.
Los van alles, dus los van de kapers, de vliegtuigen, de schuldvraag, de oorlogen, los van vergelijkende rampen, zelf los van het feit of dit nou een goede film is of niet, los daarvan heb ik toch even zin om te denken aan al die mensen die die dag daar waren. Als kantoorklerk, liftbediende, first responder, toevallige voorbijganger. Al die mensen die daar waren, waarvan heel veel niet het niet overleefd hebben. En zij die dat wel hebben zitten nu met de gebakken peren. Longziektes, kanker en trauma's.
Je zal het maar meegemaakt hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten