Moma

Als je in New York bent kan je de grote bezienswaardigheden niet overslaan. Dat kan gewoon niet.
Dus gisteren was het Moma-dag. Gelukkig ging ik er naar toe met iemand die niet vies is van educatieve opmerkingen over kunst. Dus terwijl we ons laafden aan Van Goghs, Dali's, Picasso's, Brackes en noem maar even alle namen die je kunt bedenken uit de geschiedenis van de moderne kunst, kreeg ik terloopse opmerkingen over het kubisme en grote Amerikaanse schilders.
Het was best druk, we moesten ons soms letterlijk tussen de groepen kunstgeschiedenisstudenten, toeristen met audiotours tegen hun oor gedrukt en rijke Amerikanen die een tour kregen door wurmen.
Wat me gedurende de drie uur durende wandeling geleidelijk steeds meer ging storen was dat er een groot aantal mensen was dat, in plaats van voor een schilderij stil te staan en het te bekijken, ervoor ging staan, de camera omhoog richtte, een foto maakte en doorliep.
Nu had ik dat vorig jaar in China ook al gezien, maar toen had ik het geweten aan de vreemde Aziatische cultuur, die anders is dan de onze en waar ik niets van hoefde te begrijpen. Maar nu dus dit. Wij doen het ook. En ik begrijp het niet.