Daar was hij dan. De man van mijn dromen.
Hij zat op ongeveer twintig meter afstand, met een vriendin die ik herkende (en ik schaam me, dat ik zijn vrienden herken). Ietsje verderop zat zijn zus, met hun halfzusje, die dan weer momenteel met mijn gastheer muziek maakt. We waren met zijn allen bij het concert van hun vader. Ik had toevallig gelezen van dit concert in een van de vele blaadjes die NY rijk is.
Het was in een minder geslaagde zaal, met veel airco, stom geplaatste tafels en een minimum bestelling van 10 dollar. Aangezien de meeste mensen niet alleen gaan naar dit soort dingen werd ik in eerste instantie achterin geplaatst. Maar uiteindelijk was er een plek aan een tafel met een Schotse familie voor het podium vrij. Ik had al een beetje rondgespeurd naar de familie, want ik wist dat ze ' in town' waren. Halverwege het concert zei de vader dat zijn familie daar zat. En toen zag ik hem. En sloeg mijn hart een slag over.
Zijn hafzusje zong met haar vader mee, en daarna zijn zus. En uiteindelijk ook hijzelf. Op twee meter afstand van waar ik zat.
Na afloop van het concert signeerde zijn vader cd's, maar was er ook een aanloopje bij zijn kinderen. Mensen wilden met hen op de foto, waar ze braaf gehoor aan gaven. Ik keek van een afstandje toe.
Tijdens het concert had ik al een discussie met mezelf gevoerd over het al dan niet aanspreken van een van de familieleden. Vrienden weten dat ik die neiging nogal heb in Nederland. Maar dat is Nederland. En terwijl ik daar stond wilde ik er geen deel van uit maken, maar kon ik ook niet niets doen. Dus ik keek toe. En toen liep hij langs me. Hij raakte zelfs mijn tas aan. En ik zei niets. Hij liep terug (langs me) en nam zijn zus bij de hand. Terwijl ze weer voorbij liepen bedankte ik haar voor haar muziek. Heel snel, tussendoor. Ze lachte beleefd, zei thank you en liep door. En ik voelde me stom. Dat ik er toch deel van had uit gemaakt.
Het concert was overigens geweldig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten