Het regent in Japan. En als het niet regent, dan sneeuwt het. Of het waait. Heel hard. En veel mensen zijn niet heel erg gelukkig in Japan. Althans, niet in Norwegian Wood, de gelijknamige film naar het boek van Haruki Murakami.
Het is geen prettige wereld, die geschetst wordt van het Japan van de jaren zeventig. Met name de wereld van twee tieners, Watanabe en Naoko, die rouwen om het verlies van hun vriend, is heftig en rauw. Langzaam verliezen ze zich, in elkaar, in zichzelf en in de wereld die ze proberen in stand te houden.
Maar de beelden waarin dat getoond wordt zijn prachtige langzame close-ups die je het verhaal inzuigen. Het is regisseur Tran Anh Hung gelukt gevoel te visualiseren. Hij voert je in meer dan twee uur mee langs prachtige Japanse landschappen, naar typisch Japanse huizen en door het Japan van de jaren zeventig, dat tot in detail is uitgewerkt in de aankleding.
Visueel is het dan ook sowieso een enorme aanrader, die zijn lengte meer dan de moeite waard is. Ik kan niet beoordelen of het boek, zoals meestal, uiteindelijk toch beter is dan de film, maar het verhaal dat in de film wordt verteld is treurig, nostalgisch en eenzaam. Prachtig voor deze tijd van het jaar dus. Zeker omdat je toch enigszins hoopvol de zaal weer verlaat.
Met in mijn geval het voornemen om dan nu maar eens echt aan de boeken van Murakami te beginnen.
En gewoon omdat het fijn is bij deze ook nog even het liedje van de Beatles waar het boek naar vernoemd is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten