In 1998 maakte Todd Solondz Hapniness, een intense film over drie zussen en hun levens, een film die mensen nog steeds zuchtend treurig voor zich uit doet staren wanneer ze erover praten. Ik heb hem nooit gezien maar ben bekend met het de impact die hij heeft gehad.
Vandaar dat ik dan ook lichtelijk huiverig was om Life during wartime, de nieuwste film van Solondz, te zien. De zon scheen juist weer een beetje, waarom zou ik me bewust in een depressie storten? Tot mijn grote vreugde was het echter een prachtige film, die ik iedereen ter harte aanraad snel te gaan zien! Prachtige beelden, close-ups, mooi gekozen behangetjes. Muziek van Devendra Banhart. Maar vooral heerlijke dialogen.
Aangezien ik de laatste tijd bezig ben zelf scripts te schrijven en uit te werken, realiseer ik me ook steeds meer hoe moeilijk het is om goede dialogen te schrijven. Als die dan ook nog onvergetelijk grappig zijn, heb je mij voor je gewonnen. Ik heb gedurende de film herhaaldelijk hardop zitten lachen, al probeerde ik mijn geluid te smoren in jas, trui en sjaal. Toen ik overigens de volgende dag in een enthousiast relaas uitbarstte over deze film, keek een van mijn collega's me met een verbijsterde blik aan, om vervolgens de rest van het gezelschap kalm uit te leggen dat dit toch wel een van de meest oninteressante kutfilms was die hij ooit gezien had. De meningen lopen dus uiteen.
Hoe dan ook, Life during wartime is een film die me op het puntje van mijn stoel liet zitten, ongeduldig wachtend op de volgende scène. Een mooi begin van de zomer. Gaat dat zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten