Vroeger, toen ik nog niet zelf mocht kiezen naar welke muziek ik luisterde, of toen ik dat alleen op mijn kamer mocht doen, werd ik vooral omringd door klassieke muziek. Mijn vader luisterde vanaf zijn vijftiende eerst naar Beethoven en Mozart, maar al snel Sjostakovich en Wagner. In mijn jeugd waren het vooral de Russen die onze avondmaaltijden begeleidden. Zo lag zelfs de lichtste zomerse salade al snel zwaar op de maag.
De verzameling 'pop' van mijn vader bestaat nog steeds uit een enkele cd van Leonard Cohen, Simon & Garfunkel en Van Morrison en de gehele verzameling van de Rolling Stones. Ik kon dus niet terugvallen op mijn opvoeding als het ging over grote namen in de popgeschiedenis. Een van de eerste cd's die ik kocht was weliswaar een verzamelplaat van de Beatles, maar die was vooraf gegaan door Greatest Hits 1992 en Now Dance, een saaie mix van softe housemuziek.
In mijn studententijd leerde ik dan eindelijk ook over Janis Joplin, Jaques Brel en Jim Morrisson. Helden die ons jonge studenten jaren na hun dood tot drank en sigaretten aanzetten in een poging wild en avontuurlijk te leven. Vooral Jim Morrisson en The Doors, die bij mij met name een herinnering aan een heftige spacecake avond oproepen, deden het goed. Jims schreeuwerige stem die de luisteraar beledigend toeriep op de hallucinerende tonen van de gitaar, bracht veel van mijn vrienden in diepe vervoering. In When you're strange wordt de geschiedenis van de band verteld. Helaas op een manier die mij vooral pijnlijk duidelijk maakte dat Jim Morrisson wellicht geniaal en hyper intelligent was, maar toch vooral heel zielig en vooral verslaafd. In deze film, die bestaat uit oude beelden van concerten en eigen opnames, kijkt Jim voor het merendeel verdwaasd en pafferig de camera in, zonder echt een focus te hebben. Ik ben van mening dat wanneer zijn verhaal nu in het nieuws zou komen, het vooral medelijden zou opwekken. De goede oude tijd van drugs, sex en rock & roll is toch echt voorbij. Een bevriend muzikant wist mij te vertellen dat de hoge druk van tegenwoordig geen ruimte meer geeft voor dat soort uitspattingen. Als je het nu wilt maken moet je op een dieet van groene thee en brandnetelsoep, vroeg naar bed en het liefst een boeddhistische tempel in je huis hebben.
Het zette me aan het denken. Zijn er nog echt rock en rollers? Jonge zangers, of bands, die nog mogelijk op hun zevenentwintigste kunnen komen te overlijden ten gevolge van hun roekeloze bestaan? Het zou toch zonde zijn om de mythe op te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten